Vikan - 29.03.1962, Side 36

Húsmæður! hér er um al-
gjöra byltingu að ræða í
meðferð hverskonar fatn-
aðar, sem þarf að stífa -
SPRAYDEX - gefur líni
nýjan, ferskan blæ -
vandinn er enginn -
ÚÐIÐ SPRAYDEX Á
ÞVOTTINN UM LEIÐ
OG ÞÉR STRAUIÐ -
kaupið SPRAYDEX í
handhægum, smekklegum
umbúðum og þér munuð
komast að raun um það að
SPRAYDEX gerir þvotta
daginn skemmtilegan.
Kona einsömul . . .
Framhald af bls. 15.
hér sem ekkja á Tjörnum?
Nú féllust henni hendur um leið
og hún sagði hálfviðutan: — Ég er
ekki ekkja.
Honum varð orðfall í fyrstu, en
áttaði sig fljótlega og sagði í Jétt-
ari tón: — Ég vona þér hafið ekki
tekið það nærri yður, l)að eru svo
mörg hjón er slíta samvistum á
þessum timum. Ef þér lifið ham-
ingjusamara lifi eftir en áður, er
það vel. Nú tók hann um hönd
hennar. Hún var mjúk og heit. Það
hafði hann ekki gjört áður. Hún lét
sér þetta lynda, en dró svo til sin
höndina.
— Maðurinn minn gerði dálítið,
— dálitið sem ekki var leyfilegt.
Hann — hann . . . Lengra komst
hún ekki.
Nú reisti sig þagnarmúr i milli
þeirra. Hvorugt gat sagt orð.
— Hve lengi?, hóf hann máls
aftur. Hann var þurr í kverkunum
og átti erfitt um mál.
— Tíu ár og það eru tvö eftir,
hálfhvislaði hún.
— Þér hefðuð getað skilið
við manninn yðar. Þó ég sé i raun
og veru andvígur sliku, geta verið
þær ástæður fyrir hendi, sem rétt-
læti það.
Hann sá fyrir sér andstreymið í
andliti hennar. Hún hristi höfuðið.
— Þetta hvarfiaði að mér hér fyrr
á árum. Maðurinn minn er óvæg-
inn og erfiður sem eiginmaður,
sagði hún dapurlega.
— Foreldrar mínir áttu jörðina
og mér er annt um hana. Ég átti
tal um þetta við prestinn okkar.
36 VIKAN
Hann sagði eins og þér, að það sem
Guð hefði sameinað . . ., en samt
sem áður var hann mér sammála
og samþykkur þessu. En ég gat
ekki fengið mig til þess. Hann lof
aði ætíð bót og betrun, svo mér
fannst ég gæti ekki svikið hann.
— En hann lét sér ekki segjast,
skaut Páll inn í.
— Eins og ég hef sagt, á ég bágt
með að neita honum um að koma
hingað aftur, þegar hann er laus úr
fangavistinni. — Hvert ætti hann
svo sem annað að fara? Og ef ég
nú reyni að halda þessu i horfinu
hér á Tjörnum, eftir allt sem þér
hafið gert hér á heimilinu — því
ekki hefir verið jafnvistlegt hér síð-
an foreldrar mínir réðu hér húsum
— þá verður það ef til vill til að
auka á starfsgleði hans og ánægju,
svo hann sjái sig um hönd og verði
alúðlegri við mig en ella. En visi
ég honum á bug, á hann engan sama
stað, svo ég óttast að þá muni síga á
hina sömu ógæfuhlið fyrir honum.
— En þér elskið hann ekki ennþá
Inger?
— Nei, svaraði hún ákveðið, það
eru mörg ár síðan.
— Þér ætlið að leggja mikið á
yður. Við gerum okkur sjálfsagt
bæði ljóst að okkur er ekki sama
hvort um annað.
— Já Páll, en timinn læknar vist
öll sár. Þannig slitu þau þessum
samræðum.
Það var komið fram á nótt er hann
fór upp á herbergið sitt, en þá var
Inger fyrir löngu lögzt til hvílu.
Það nálgaðist óðum lokaþátt hans
á heimilinu. Hann plægði akurinn
fyrir haustsáningu og aflaði eldi-
viðar til vetrarins. Þau unnu verk
sín, hæði utan húss og innan i kyrr-
þey, töluðu lítið saman, en þó með
meiri vinsemd en áður. Þeim hefur
sjálfsagt fundizt báðum þau hafa
sagt sitt síðasta orð.
Haustið var komið. Fölnað laufið
fauk sitt á hvað á grasflötinni. Páll
tók netin upp og gekk frá þeim i
skemmunni. — Þau verða tilbúin
næsta vor, sagði hann og leit um
leið til liennar. Bæði vissu þau að
það mundi farast fyrir, þvi það
voru takmörk fyrir þvi hverju hún
fékk áorkað, eftir að hún var orðin
ein. Ef til vill mundi Knudsen leggja
netunum er þar að kæmi, en það var
mál sem hvorugt þeirra minntist á.
Þau fáu kvöld, er hann átti eftir
að dvelja á heimili hennar, sátu
þau i eldhúsinu. Bæði voru þau sí-
starfandi. Hann telgdi og málaði,
en hún saumaði.
EJinn morguninn kom hann
snemma niður. Hann hafði bakpok-
ann meðferðis, sem hann lagði frá
sér á borðið. Inger fölnaði er hún
leit pokann. Það hlaut að koma að
því, hugsaði hún með sér. Hún hafði
kviðið þessnm degi og átt margar
andvökunætur í sambandi við hann.
Og nú var hann runninn upp.
Þau settust við matborðið. Vind-
urinn gnauðaði úti fyrir, en það
logaði glatt í eldstónni. — Hér er
hlýtt og notalegt, sagði Páll. Er ])au
höfðu matazt, setti hann á sig bak-
pokann.
— Ég ætla að fylgja þér á leið,
sagði Inger lágróma.
Veðrið var kalt og hryssingslegt.
— Sem betur fer hef ég búið vel I
haginn fyrir hana undir veturinn,
hugsaði hann með sér. Hann gat
heldur ekki varizt þeirri hugsun,
hve erfitt væri fyrir hana að húa
hér aleina yfir háveturinn, en úr
þvi sem komið var, þá varð hann
að fara.
Þau gengu hlið við hlið eftir skóg-
arstígnum. Hönd hans leitaði henn-
ar. Hún var ísköld. — Grætur þú
Inger?, spurði hann skömmu síðar.
Rödd hans var hrjúf, ekki fullkom-
lega örugg.
Hún virtist ekki gefa gaum þess-
um orðum hans. Hún átti erfitt um
gang. í hjarta sínu vildi hún helzt
slíta af sér öll bönd og fylgja hon-
um til þorpsins og gerast konan
hans. Henni hraus liugur við tilhugs-
unina um, að dvelja ein eftirleiðis á
bænum. en hún varð að hrinda þess-
um hugsunum frá sér. Þetta hafði
legið á henni sem martröð undan-
farna daga og nætur. Mótstöðuaflið
fór þverrandi. Tárin runnu niður
kinnar hennar, hún gerði ekkert
til að leyna því.
Nú voru þau komin á aðalveginn
og þar stönzuðu þau.
— Vertu sæl Inger og guð veri
ineð bér.
— Þakka þér fyrir Páll, fyrir allt.
Fyrirgefðu mér.
Hann sneri sér við og hélt leið-
ar sinnar. Inger stóð í sömu sporum
og horfði á eftir honum. Brátt mundi
hann hverfa henni sjónum fyrir fullt
og allt. Stormurinn lék um hana og
henni var orðið kalt. Hún treysti
sér ekki til að snúa til baka að ein-
rnanalcga heimilinu sínu. Hana
verkjaði í augun af að stara stöðugt
á eftir honum.
Hún þoldi ])etta ekki lengur, svo
hún hrópaði nafn hans, einu sinni,
tvisvar, en stormurinn eyddi orð-
um hennar. Hún kallaði enn einu
sinni og þá hlaut hann að hafa heyrt
til hennar, því hann nam staðar og
leit við og sá að hún kom hlaup-
andi i áttina til sín.
Hve glöggur ertu?
LAUSN:
Á neðri teikningunni eru eftir-
farandi breytingar:
1. Hárið á ungu stúlkunni með
boltann hefur breytt um lit.
3. Undirstaða vitans hefur minnk-
að.
4. Ilálsinn á svaninum er krapp-
ari.
5. Sundskýla mannsins licfur feng-
ið á sig svarta rönd.
6. Sundbolur stúlkunnar nær ekki
eins hátt upp.
7. Kletturinn fyrir ofan höfuð
stúlkunnar er ekki eins hár.
£i£im
SMIA
VISCOSA.
. <<■ • ' ■ /