Vikan - 21.06.1962, Síða 16

Gripinn af tilfinningum,
sem verða honum
ofurefli, reikar Einar eitt
andartak inn á
forboðna braut. Og
skýjaflókarnir, sem grúft
hafa yfir Fosshlíð
dökkna og dragast saman
FORMÁLI :
Eva Rönne hefur ráðið sig sumar-
langt að sjúkrahúsinu í Sólvík sem
hjúkrunarkona. Frænka hennar,
Lilian, er gift Einari Bang, aðstoð-
arlækni við sjúkrahúsið, en Eva og
hann þekkjast frá námsárunum við
Ríkissjúkrahúsið, og þau hjónin
bjóða Evu að búa hjá sér. Einar er
önnum kafinn við læknisstörfin nótt
og nýtan dag og hefur samvizkubit
af því að hann vanræki hina ungu
og fögru eiginkonu sína. En Lilian
harmar það ekki neitt — hún hefur
orðið sér úti um elskhuga, ungan en
fátækan liðsforingja, Gustav Lange.
Loks þoldi hún ekki biðina og ó-
vissuna lengur. Hún tók þá ákvörð-
un að hringja til hans. Hann kvaðst
vera að koma heim rétt í þessu; Halle
höfuðsmaður hafði tafið hann lengur
en hann gerði ráð fyrir.
— Ég ætlaði einmitt að fara að
hringja til þín og segja þér að ég
yrði bundinn við vinnu í kvöld. Ég
þarf að skipuleggja æfingarnar fyrir
næsta mánuð.
Málrómur hans var hikandi og hún
fann það á sér, að þetta voru ekki
annað en viðbárur. Það olli henni
vonbrigðum og vakti um leið með
henni gremju. En hún var nægilega
hyggin til að láta ekki á því bera.
Þess í stað gerði hún rödd sína eins
seiðmjúka og heita og henni var frek-
ast unnt, þegar hún skýrði honum
frá því hvernig allt virtist hjálpast
að til þess að þau gætu hitzt og notið
kvöldsins í næði.
—• Mér þykir þetta leitt, en ég
kemst ekki hjá því að vinna í kvöld,
endurtók hann, en nú var hikið enn
greinilegra. Og það var eitthvað í
röddinni, sem gerði hana óttaslegna.
— Hvað amar að þér, elskan? spurði
hún. Það er svo einkennilegur hljóm-
ur í röddinni ....
Það varð nokkur þögn.
— Ég ætlaði að færa þetta í tai
16 VIKAN
við þig í gær, sagöi hann loks, en
ég kom ekki orðum að því. Mér fell-
ur þetta ekki, Lilian.
-— Hvað fellur þér ekki?
— Að fara svona á bak við Einar.
Ég vil hafa hreinar linur. Þú verður
sjálf að ræða þetta við hann. Hjóna-
band vkkar er hvort eð er farið út
um húfur. Satt bezt. að segja. skil
év big ekki til hlitar Elskar þú mig
ekki. eða hvað?
— Elskan mín. mælt.i hún ótta-
sioo-ir, OP. örvilnuð. Það æt.tir bú bezt
að v’ta Annars .... Nei. hlustaðu nú
á mísr. elskan min ....
Honni fannst, hún hevra fótatak
fyrir utan og dyrnar stóðu opnar,
svo hún lækkaði röddina.
Súsanna og Eva voru á leiðinni inn
í herbergi hennar til að segja henni,
að bær væru komnar heim. Eva
heyrði rödd Lilian frammi í anddyr-
inu.
.... hlustaðu nú á mig, elskan
mín ....
Hún komst ekki hjá því að heyra
bessi orð. en hraðaði sér út aftur.
Hugsaði sem svo að hún yrði að láta
eins og hún hefði ekki heyrt neitt;
s—ávegis meiningarmunur gat alltaf
átt, sér stað, jafnvel í beztu hjóna-
böndum. Um leið og hún kom út, sá
hún hvar Einar kom akandi heim i
bílnum Þá gat það ekki hafa verið
hann. sem Lilian hafði verið að tala
við í símanum.
Og fyrst það var ekki h’ann ....
Hver gat það þá hafa verið?
Eva sat þögul við hlið Einari í biln-
um og starði út í rökkurmóðu vor-
kvöldsins Hún reyndi að koma kyrrð
á hugsanir sinar eftir það rót, sem
orð Lilian í símann höfðu vakið með
henni. Að þessu sinni hafði henni
veitzt erfitt að sitja að miðdegisverði
með þeim hjónum. Hún hafði á hvor-
ugt þeirra þorað að iíta, setið niðurlút
og ekki mælt orð af vörum.
Lilian hafði aftur á móti verið að
öllu leyti eins og hún átti að sér.
Þetta var Evu með öllu óskiljanlegt.
Það varð sizt á Lilian séð, að hún
hefði nokkru að leyna. Það var auð-
séð á henni, að hún varð fyrir nokkr-
um vonbrigðum, þegar hún heyrði
að Einar yrði að annast næturvörzl-
una í sjúkrahúsinu — hún kvaðst
hafa gert sér vonir um að Þau mættu
eiga skemmtilegt kvöid saman heima.
Nokkru seinna hafði hún beðið hann
um svefntöflur, svo hún Þyrfti ekki
að kvíða því að verða andvaka um
nóttina.
Eva fagnaði því hins vegar að þurfa
ekki að vera heima um kvöldið. Hún
fann að sér mundi Það m'kill léttir,
ef hún gæti rætt þetta mál við ein-
hvern. en sá að þess var ekki nokkur
leið. Sjálfri þótti henni mjög vænt
um Lilian. Eiginlega skildi hún hvorki
upp né niður í þessu öllu saman. Sízt
af öllu þvi hversu róleg og eðlileg
Lilian hafði verið, bæði í svip og
framkomu, við miðdegisverðarborðið.
Gat það átt sér stað, að það væri
leikur hennar, þegar hún talaði um
vonbrigði sín yfir því að Einar skyldi
ekki geta verið heima — þegar hún
sagði að það væri þá bezt fyrir sig
að fara strax að sofa, úr því hún yrði
að vera alein. Þegar Eva rifjaði þetta
upp fyrir sér, þar sem hún sat við
hlið Einari í bílnum á leiðinni til
sjúkrahússins, gat hún ekki þeim grun
varizt, að innst inni hefði Lilian
hreint ekki verið það eins leitt og
hún lét, að hún skyldi verða að vera
ein heima.
Einar var einnig þungt hugsi. Hann
vorkenndi Lilian. Hún hafði verið svo
einmanaleg og mædd á svipinn, þar
sem hún stðð úti á dyraþrepinu og
horfði á eftir honum, eftir að hún
hafði kvatt hann með kossi og boðið
honum góða nótt. Ekki gat neitt orðið
úr þvi þetta sumarið heldur, að þau
tækju sér sumarleyfi og færu í langt
ferðalag. Sem betur fór hafði hann
aldrei minnzt á það við hana, að hann
hefði slíkt ferðalag í huga, svo það
olli henni þá ekki neinum vonbrigð-
um. Nóg var samt.
Það var þetta með sumarleyfið. Að
vísu var ekki loku fyrir það skotið,
að hann gæti tekið sér nokkra hvíld
einhverntíma í ágústmánuði. En alls
ekki fyrr. Ström yfirlæknir hafði á-
kveðið að sitja ráðstefnu skurðlækna
í Vínarborg, og yrði þvi íjarverandi
allan júlímánuð. Og á meðan hann
var fjarverandi, varð Binar að hafa
allan veg og vanda af handlækninga-
deildinni. Það hlaut að sjálfsögðu að
auka enn að mun á annríki Einars, og
fækka enn þeim fáu stundum, sem
hann hafði aflögu til að vera heima
og sinna konu sinni. En það var
hyggilegast að varpa þessum hugsun-
um frá sér í bili. Hann var þreyttur
og í leiðu skapi og það var aldrei
að vita nema hann ætti erfiða nótt
fvrir höndum.
Honum varð litið á Evu. Hún virt-
ist einnig í döpru skapi.
— Hvað amar að?
Henni brá.
— Ekkert, svaraði hún i skyndi og
lá við sjálft að hún virtist óttaslegin.
Hún neri saman höndum í ráða-
leysi. Átti hún að segja honum af
símtalinu? Var það rétt gert af henni
að þegja um það? Einar var sjálfur
allra manna heiðarlegastur og hrein-
skilnastur. Ef því skyldi i rauninni
vera þann veg farið, að Lilian væri
honum ótrú, varð hann að fá að vita
það.
— Þú ert svo Þungt hugsi og svip-
döpur. E'r það eitthvað sérstakt, sem
amar að? spurði hann alúðlega.
—- Ég .... ég veit ekki hvað segja
skal ....
Hún þagnaði við, og það lá við
sjálft að hún brysti I grát.
— Get ég ekki orðið þér að ein-
hverju liði?
Hún hristi höfuðið. Hann skildi það
mætavel, að hún hlyti að eiga örðugt
með að trúa honum fyrir áhyggjum
sinum. Þegar hann hugleiddi það
nánar, veitti hann þvi athygli að það
kom yfirleitt ekki fyrir að hún minnt-
ist neitt á sjálfa sig eða sína hagi.