Vikan - 21.06.1962, Page 34

. , KBK
I KLUBBNUM fáið þér góða skemmtun, mat og aðra
þjónustu við yðar hæfi.
Þér getið valið um: KÍNVERSKAN SAL, ÞÆGILEGAN
MATSAL með dásamlegu útsýni.GRILL HORNIÐ,skemmti-
legt danspláss og góða hljómlist frá Hijómsveit HAUKS
MORTHENS og þægileg sæti fyrir framan logandi ARINN.
Á neðri hæð veljið þér um: ÍTALSKAN BAR með góðu
dansplássi og hljómlist frá NEO-TRÍÓINU og söngkon-
unni MARGIT CALVA, KÍNVERSKAN BAR og skemmti-
legan VEIÐIMANNAKOFA.
og kvalið og látið sig engu skipta
tilfinningar þeirra. Hún var ein af
þeim konum, sem alltaf virðast vera
á hnotskóg, og Josée hafði þann hátt-
inn á að segja sem fæst í viðurvist
hennar. Hún talaði þó fremur vel um
hana í eyru Alans, fyrst og fremst af
þvi að hana langaði til að sjá hvað
yrði úr kynnum þeirra. Auk þess var
kona þessi vel gefin, tókst oft vel að
skemmta gestum sínum, og Josée bar
því að vissu leyti virðingu fyrir henni.
Framhald í næsta blaði.
Læknirinn...
Framhald af bls. 17.
— Nei, er ekki sjálf læknisfrúin
á ferðinni? mælti hún glaðlega, eins
og hennar var vandi. Komið þér inn
og fáið yður kaffilögg með okkur.
Ég var að enda við að hella á könn-
una. Gerið þér svo vel ....
— Ég er kaffinu sannarlega fegin,
svaraði Lilian, en þá verð ég að fá
að drekka Það við eldhússborðið. Ég
vil ekki fyrir nokkurn mun valda yð-
ur ónæði.
Lilian vonaði að Alma tæki sig ekki
á orðinu. Það gerði hún heldur ekki.
Alma gleymdi því aldrei, að hún hafði
þénað hjá fyrirfólki í kaupstaðnum
í eina tíð og leitaðist stöðugt við að
sýna og sanna, að hún kynni vel á
alla siði þess og háttu. Nei, það kom
ekki til mála að læknisfrúin drykki
kaffið við eldhúsborðið ....
Og Lilian gekk inn í stofuna, þar
sem allt var tandurhreint og í röð
og reglu að venju.
34 VIKAN
— Mig langaði til að fá lánaða
lyklana að bílnum, sagði hún þegar
hún hafði fengið sér sæti. Ég var að
hugsa um að aka svolítinn spöl, áður
en ég fer að sofa. Og Blom, sem settist
gegnt henni við borðið, kvað það
sjálfsagt.
Alma kom inn með bollana.
— Það hlýtur að vera einmanalegt
hjá yður, þegar læknirinn hefur næt-
urvörzlu, sagði hún. Það fer nú ekki
á milli mála, að hann drepur sig á
vinnunni fyrir aldur fram, sá mað-
ur ....
Lilian andvarpaði.
— Já, og í kvöld er ég alein heima,
eins og endranær, sagði hún, þegar
Alma renndi kaffinu í bolla hennar
og Blom rétti henni sykurinn.
Alma, sem setzt hafði við borðið,
bar bollann virðulega að vörum sér og
rétt dreypti á kaffinu — hún kunni
sig, konan garðyrkjumannsins í Foss-
hlíð. Lilian fékk sér aítur á móti
vænan teyg.
— Dásamlegt kaffi, mælti Lilian.
Hún drakk ört, rétt eins og hún væri
sárþyrst, og Alma, sem kunni sig,
herti sig við drykkjuna til Þess að
hafa við gestinum. Manni hitnar fram
í fingurgóma, sagði Lilian.
Alma renndi aftur í bollana, sendi
Blom síðan fram í eldhús með kaffi-
könnuna til að bæta á hana. Þetta var
einmitt tækifærið sem Lilian hafði
vonað að sér gæfist. Hún lét sem sér
kæmi allt í einu eitthvað í hug.
— Mikið langar mig til að sjá svæf-
ilverið, sem þér eruð að knippla, frú
Blom, mælti hún.
Þetta átti nú við hana Ölmu litlu,
sem einu sinni hafði þénað hjá fyrir-
fólki í höfuðstaðnum. Hún spratt óð-
ara á fætur og hraðaði sér inn í svefn-
herbergið, stórhrifin af því að sjálf
læknisfrúin skyldi hafa slíkan áhuga
á handavinnu hennar, sem hún
var sjálf stolt af.
Lilian dró í skyndi svefntöfluglasið
upp úr vasa sinum. Hún fékk ákafan
hjartslátt og hendur hennar titruðu.
Gegnum opnar stofudyrnar sá hún
hvar Blom stóð við eldhúsborðið og
þurrkaði vandlega af kaffikönnunni,
en sneri baki við dyrunum. Og inn-
an úr svefnherberginu barst svo rödd
Ölmu:
— Nú, hvar í ósköpunum hef ég
eiginlega falið þetta .... Bíðum nú
við .... bíðum nú við ....
E’n Lilian beið ekki við. Leiftur-
snöggt laumaði hún þrem svefntöfl-
um í kaffibolla ölmu, siðan öðrum
þrem í kaffibolla Bloms. En það mátti
ekki tæpara standa; henni hafði ekki
einu sinni tekizt að draga að sér
höndina, þegar Blom sneri sér frá
eldhússborðinu og kom inn með könn-
una, en Lilian fann ósjálfrátt það ráð
að þykjast vera að teygja höndina
eftir köku, og hann tók áreiðanlega
ekki eftir neinu óvenjulegu við hreyf-
inguna.
1 sömu svifum kom Alma innan úr
svefnherberginu með svæfilverið.
Næstu mínúturnar voru Lilian eins
og heil eilífð. Hún varð að taka á
öllu, sem hún átti til, svo ekki bæri
á neinu. Hún sat róleg, heyrði sjálfa
sig dásama knipplingana og dást að
því hve Alma væri einstaklega mynd-
arleg í höndunum, og hversu innilega,
sem hana langaði til þess að standa
upp og kveðja, þorði hún ekki fyrir
sitt litla líf að hreyfa sig úr sætinu
fyrr en bæði hjónin höfðu tæmt boll-
ana. Það var bersýnilegt að annað-
hvort veitti Blom ekki neinu óvenju-
legu bragði athygli, eða kannski þorði
hann ekki að .hafa orð á því vegna
konu sinnar — sem hafði þénað í
húsi hjá fyrirfólki i höfuðstaðnum,
og var allsiðavönd við hann, einkum
þegar heldri gestir voru í heimsókn
eins og þau læknishjónin. En Alma
sjálf gretti sig eilitið, þrátt fyrir alla
hæverskukunnáttuna, um leið og hún
lauk úr bolla sínum og setti hann frá
sér á undirskálina.
— Hvernig stendur eiginlega á
þessu? spurði hún. Er eiginlega eitt-
hvert óbragð að kaffinu hjá mér, eða
hvað? Þetta á að vera bezta tegund
af baunum . . .
— Ekki fann ég Það, flýtti Lilian
sér að segja. Mér finnst þetta dásam-
lega gott kaffi .... eins og kaffið er
alltaf hjá ykkur. Það hefur kannski
verið farið að kólna, og það er mér
að kenna; en mig langaði svo mikið
til að sjá svæfilverið. Ég ætla að fá
mér heitari lögg, ef ég má .... má
ég ekki renna svolítilli lögg i bollann
yðar líka, Alma, fyrst ég er nú farin
að hafa hendur á könnunni ....
Og án þess að bíða eftir svari, hellti
hún bolla hennar vel hálffullann og
skenkti síðan í bolla Bloms, án þess
að spyrja leyfis. Hún vissi að þau
myndu drekka henni til samlætis, og
þá hlaut bragðið af svefntöflunum,
sem varla hafði getað verið mjög
sterkt, að hverfa úr gómi þeirra.