Vikan - 13.09.1962, Síða 7

: ' ' , 'i

wm
tMHi

v ■ -
liWÉiiiÍtfi
liwiv!::;;®;:;?:
liilil

|§Í!|ÉÍ! i
i ' < , x:
i
mmÍ
lIlMiiPli
jiiiiiíY ;i:;
; :

.i-iiiiiiiiP:
i í
.;• ::::ii::;i: :.;i: •••• ’:
■ x-M:
•i':.i-:-.
x:;; : '••:•: i x
N.
-
M|íh| Mpi
.
liiiiéiiiMÍi':;:

mm
Séð yfir Mývatn frá Kálfaströnd. Bláfjall og Sellandafjall í baltsýn.
Ljósmynd: Þorsteinn Jósefsson.
Grein og
viðtöl:
Gísli Sigurðsson.
MYVATNSSVEIT
ÉG VÆNSTAVEIT
EGAR talað er um náttúrufegurð er sjálfsagt hvorki rétt né
heimilt að telja einn stað öllum öðrum fegurri og tala um það
sem óvefengjanlega staðreynd. Gildi máls og vogar verður
ekki lagt á náttúrufegurð; hugtakið er afstætt og það sem einn
telur afbragð, finnst öðrum harla tilkomulítið.
Aður fyrr var náttúrufegurð sétt í samband við gæði lands-
ins. Það var fallegt á Völlúm, þegar vel veiddist. Svo afstæð
er þó náttúrufegurð ekki lengur. Við erum sammála um, að
ákveðnir staðir séu mjög fallegir, en sjaldan á einu máli um þann allra
fegursta.
Um þetta var ég að hugsa á leiðinni yfir Mývatnsheiðina og beið þess
með nokkurri óþreyju að opnaðist útsýn yfir þá sveit, sem norðlenzkir
telja bezta fjöður í sínum hatti. Þegar ég var barn, heyrði ég vísu, sem
var eitthvað á þessa leið:
Mývatnssveit ég vænsta veit
vera á þessu láði.
Fólkið gott, en fær þann vott,
að fullt sé það af háði.
Þessi vísa er víst nokkuð gömul. Nú er ekki lengur talað um, að Mý-
vetningar séu háðskir, en þeim mun meira orð fer af því, að þeir séu
ánægðir með sig. Að minnsta kosti segja þeir svo í lágsveitum Þing-
eyjarsýslu. Ég spurði einhvern þar um þetta landsfræga þingeyska
mont. Viðmælandi minn sagði það fara þverrandi með ári hverju og
væri það varla eftir nema í gömlum körlum. Unga fólkið virtist hafa
skömm á því. En hann bætti við: „Farðu upp í Mývatnssveit. Þeir eru
þrælmontnir þar ennþá“.
Framhald á næstu siðu.
▼IKAN 7