Vikan - 13.09.1962, Qupperneq 36

Þér njótið vaxandi álits_
þegar þér notið
Blá Gillette Extra rakblöð
Þér getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, þegar fiér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem pér finnið ekki fyrir. Bó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, pá finnið pér ekki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra.
5 blöð aðeins Kr. 20.50.
Gillette
er eina leiðin
til sómasamlegs
raksturs
® Gillette er skrásett vörumerKl.
„Nú!“ sagði lðgregluforinginn.
„Náið í Monnickendam", sagði
varnarmálaráðherrann, og hinn
frægi gullsmiður og veðlánari var
dreginn inn í herbergið.
Hann sagði: „Ég mundi með á-
nægju opna geymsluhólfið ef ég
gæti. En ég hef meðeiganda að
verzluninni, sem heitir Warmedam.
Hólf okkar opnast með sameiginleg-
um lásum, bæði hólfin verða að opn-
ast á sömu stundu. Ég hef mina
leynilegu aðferð við að opna, og
hann hefur sina. Við verðum báðir
að vera viðstaddir, þegar hólfin eru
opnuð“.
„Það er þannig, sem maður verð-
ur ríkur“, muldraði Rasian.
Monnickendam leiðrétti hann:
„Það er þannig, sem maður heldur
áfram að vera ríkur“.
„Hvar er Warmerdam?“ var hann
spurður.
„f London“.
Það var hringt í skyndi til Lond-
on, og levniþjónustan tók Warmer-
dam nauðuyan frá matborðinu, tróð
honum upp í þotu og beint til
Sables des Fesses með slíkum hraða.
að þegar hann kom í bankann, var
hann enn með serviettuna á bring-
unni.
Nú lá þetta allt ljóst fyrir í aug-
um löeregluforinpians. Ég var stór-
glæpamaður. og bað sem ég ætiaði
mér. var augsýnilega að komast í
geymsluhólf gullsmiðanna. Lög-
regluvörðurinn var margfaldaður.
og Monnickendam og Warmerdam
opnuðu hólfin sín.
Verkfræðingarnir bvrjuðu að
vinna — en ekki fvrr en gullsmið-
irnir höfðu fengið undirritaða trvgg-
ingu frá bankastióranum. Þeir
trevstu ráðherranum ekki til bess.
Þeir byrjuðu að miaka sér í gegnum
stál- og steinveggina.
„Tíminn líður', sagði ég.
En það' er nú vfst bezt að ég fari
fljótt yfir sögu. Klukkan var fimm
um morguninn, þegar þeir komust í
gegn.
Ég sagði: „Nú er allt f lagi. Nú
getum við tekið það rólega, ekkert
springur héðan af". En þegar ég
stakk upn á þvf. að við fengium okk-
ur tebolla, ætlaði M. le Queux að
kvrkja mig.
En mennirnir héldu áfram að bora.
bar til beir komust að mfnu hólfi.
Þá skreið sá m?nnsti þeirra inn með
ivklana og kom út aftur með inni-
ba]d bóif<5ins — en bað var pakkinn
með fiuorine 80+.
Ég svndí Frankenburg bvernig
bann hefði evðzt n« minnkað. ...Tæia,
„Jæja“, sagði doctor Imhof. „Ef
þrýstingurinn er minnkaður, verð-
ur þetta fluorine áttatíu plús, eins
og Perfrement kallar það, hættu-
laust, er ekki svo? Sé það rétt, væri
gat, sem borað væri á hurðina næg
vörn. Eftir að þetta gat hefði verið
gert, mætti hitt bíða til mánudags“.
„Það er nokkuð í því“, sagði ég.
„Þetta er rökrétt hugsað“.
Nú voru verkfræðingamir komn-
ir frá félaginu, sem framleitt hafði
hólfin, og stöfluðu upp verkfærum
og alls konar dóti. Þar á meðal sá
ég nokkrar gasgrímur. „Til hvers
eru þær?“ spurði ég M. le Queux.
Frankenburg hélt áfram óánægju-
tali sínu. „Já, já, borið þið bara göt
— látið það svo liggja þarna þar til
á mánudag. En ef að ég hef ekki
misskilið þetta, verður þetta svokall-
aða fluorine áttatíu plús þá horfið
og ekki lengur til“.
Einhver doctar Ciappe sagði
þumbaralega: „Þvílík háspeki! Ef
við látum það liggja, verður það að
engu, og ef við látum það ekki
liggja, verður það líka að engu. En
ef ég hef skilið athuganir Perfre-
ments rétt, mun ekkert verða til, ef
það er látið þarna óhreyft. Er því
ekki sjálfsagt að bora göt?“
Ég sagði: „Ég var að spyrja yður,
M. le Queux, til hvers eru þessar
gasgrímur?“
Hann sagði: „Sé eitthvað átt við
hurðina, byrjar aðvörunarbjallan
strax að hringja. En við gerum all-
ar hugsanlegar varúðarráðstafanir.
Um leið og hún byrjar að hringja,
fyllast hólfin af táragasi frá sér-
stökum innbyggðum geymum ‘.
„Sögðuð þér táragasi?“ spurði ég.
„Já, í mjög samanþjöppuðu formi“.
„Farið strax frá hólfunum", kall-
aði ég. „Snertið þau ekki!“
Ég sneri mér að Frankenburg.
„Það er ekki skemmtilegt, sem ég
þarf að segja, en þú ert heiðarleg-
ur maður og getur horfzt í augu við
það. Séu athuganir mínar réttar —
og ég get svarið að þær eru það —
sérðu, að fluorine áttatíu plús teng-
ist aðeins einu efni. Aðeins einu. Og
það er C*H’CIO — chloroacteophen-
one. Og það er, fjandinn hafi það,
einmitt efnið, sem táragas er gert
úr“. |MI
Frankenburg kinkaði kolli. Ciappe
sagði: „Það er sama hvemig því er
velt — við sitjum í því ‘.
Það var Imhof litli, sem spurði:
,,Er enginn hluti þessa staðar óvar-
inn af aðvörunarbjöllum?“
Le Queux sagði: „í rauninni er
það aðeins einn hluti bankahólfanna,
sem hugsanlegt er að hægt sé að
komast að utanfrá. Geymsluhólf
gullsmiðsins Monnickendam liggja
hér upp að — verzlun hans er hér
við hliðina. Þau eru sjálf tveggja
feta þykk. Þess vegna... .“
barna skal] hurð nærri hælutn",
Nú skvidi maðiiT' ætla. að betta
Trnf; voritt eina. <æm skeði bessa.
vótt TVTp; hnA var nú lanet, frá bví.
A bessari nóttu. bevar bv°r einasti
Incrrevlubiónn béif vörð um bank-
ann n« eullsmí«ahúfS Monniekend-
ams. var brotizt irm í listasafn bnre-
arinnar. sem er álitið að pí«í eitt-
bvert verðmætasta safn málverka
ev lietmuna í beimi.
Þjófamir böfðu látið greipar
sópa að vild og ótruflaðir. Þeir tóku
ómetanlefft safn af fornum skart-
gripum, brjár mvndir eftir Rem-
brandt. fiðrar eftir Holbein, tvö
Ranhaelsmálverk, eitt, Titian. t.vö E1
Greco, eitt Vermeer. þriú Bntticell-
is, eitt Goya og eitt Greuze. Þetta
var stærsta listaverkarán til þessa
dags. Það var sagt að Loyds hefði
heldur viljað missa heilan flota af
'skipum en það sem þessir dýrgrip-
36 VIKAN