Vikan - 13.09.1962, Blaðsíða 38

'l 4- 1 * m wm 17 nr 1J7 1 1 6
2 + 2 4 A 4 3 = 4 3
3 4 2 ö A • 1 • •• 4 4 4 = 4 9
3 -4- 3 - 6 : 3 - 4 Cr 7
3 4 9 7 - * f : + =• 4 7
4 + Lf = S 'úí' - 9 - 4/
4 + 5 9 ■ 4 4 = 4 3
ú 4 6 -S5 4 ci >4iS |b ■ 7 & - 4 8
5 + 5 4 íi lÉlt I Sj || 2 0
6 if = s] ,2 1 í,; fc % = 4 b
7 + 3 -ÍM fll m = 6
& 4 2 - 1 3 4 ~
9 + 9 = •-1 • 1 w $ = 4 2
/ «T,' - i f§f p 4 4
9 - 2 = 3 r 2 0
8 - 3 = 4j \ 4 2 7 0
3 - 4 = 0 1 i 4l 2' 0
2 — 9 = 4 1 . i I \6 = 7 0
4 - 4 5! cr 1 1 4 0 = 2
£ - 4 = 7 1 J L 17 0 9
9 - 8 = :4 i n 4 9 .= 4 9
5 - 2 r= 3 i 12 l ' - 4 4 = 2
6 - 2. = 4 ■r rs i 4 3 4 7
9 - 9 = cr ' • ••• 9 m 9 4
8 - 7 = 4 'Vj 0 - 4 = 5
8 - 4 3 J 2, - 9 4
2l - 2 = 4 M&l 4 í - 8 = 2
4 - 2 = 2 ‘iS'’ 3 - 3 - 3
5 - 4 ! TJP/" ó 6 = 4
7 ~r 2 ~ m L £ J ■ ' /t 7 2 7
CÍM'V bó-tðU/ýb sssrrx JL
~>eJULau Hs+U' Aús+hjJU>clj++'
. < 1<Lo . 'WXJ^ruxhjuA^r'.
,, J,'vr d-g. ■önyo'
tiíoaf- ChLúxsrrzosrrisrrxcc
J * ZÚ^rtcUýt sUruoUX&Uvz
| 'ZfaJr JtUsrvYiJtrvr.
<. jJeJstrsiryvL -ptylzjsl-
" £)s_Asrrdr{r
(XxJauHZ ÁrrvotazU.
'ij .<Ussrr\.0-e- aJ?T
(+3- JnsrusrÝ-ash'
\ xúLítaa Atazrn-i esrz
\i&ÍAt ad' -<úfX-
rjrUrtSrxJjt___
'nJr(r JLAúta. Jtjyt.
J&Cysr
Juyý-sruxJleS^Os+-.
CtS' -J)Usrrm_lrtr. Ywo-nÁ
ad' Júnizo-
sSjstjzx-U .
ill| xtooh-ce. MsnoUA-
aJh SJAssmlra-
53 sjjJ-Hs-' JJU-t-Ussu .
Jtuusr-rtírtr- CC JbrLC^t.
UCcrVtárx. Jj<ixur JjLfra-r -Jsssrujur.
ijjut<Pr- Josssyx /JstasJux-r ú sn.íJri,
KBK
r
TEUDr-
skólabuxurnar eru lang vinsælastar á mark-
aðnum. -— Bama-, unglinga- og fullorðins-
stærðir. — Úrvalið aldrei meira.
Heildsölubirgðir: Solido, P.O.B. 1082.
Reykjavík.
Giovanni.
„Það er mjög vingjarnlegt af yður,
herra Weatherby,“ sagði Gosden.
„Sannarlega mjög vingjarnlegt."
Þeir horfðu á Giovanni hella í
glösin.
„Meðan ég var að bíða eftir sam-
bandi mundi ég eftir skemmtilegri
sögu,“ sagði Gosden. „Hún er um
það, hvernig sumir eru heppnir og
aðrir ekki. Það er veiðisaga. Það
er engin klámsaga, ég get aldrei
munað þær, sama hve fyndnar þær
eru. Ég veit ekki hvers vegna. Kon-
an min var vön að segja að ég væri
tepruleeur, og kannski hafði hún
rétt fvrir sér. Ég vona að ég muni
söguna rétt. Hvernig var það nú “
Hann bikaði og horfði á sjálfan sig
í speglinum. ,,Já, hún er um tvo
bræður, sem ákváðu að fara á veið-
ar á vatni inn við f jöllin ... Kannski
hafið þér heyrt hana, herra Weat-
herby?“
„Nei,“ sagði Weatherby.
„Gerið það fyrir mig, að vera ekki
með upgerðar kurteisi mín vegna,“
sagði Gosden. „Mér þætti leiðinlegt,
ef yður leiddist.“
„Nei,“ sagði Weatherby. „Það er
rétt, að ég hef ekki heyrt hana“.
„Þetta er sjálfsagt gömul saga,
ég hlýt að hafa heyrt hana fyrir
mörgum árum meðan ég stundaði
boð og næturklúbba og þvílíkt. Jæja,
þessir tveir bræður fóru að vatninu,
leigðu sér bát og byrjuðu að veiða.
Ekki hafði annar bróðirinn fyrr
kastað en bitið er á og hann dregur
upp risastóran fisk. Hann kastar
strax aftur og enn kemur gríðar-
stór fiskur á. Og svona gekk það
allan daginn. En allan tímann situr
hinn bróðirinn í bátnum og fær ekki
síli á hjá sér. Næsta dag fer allt
á sömu lund. Og daginn þar á eftir
og alla næstu daga. Bróðirinn, sem
ekkert fær, verður daufari og dauf-
ari, og reiðari og reiðari bróðurn-
um, sem fær alla fiskana. Loks segir
sá bróðirinn, sem fékk fiskana, að
hann ætli að vera í landi næsta dag,
því að hann vildi halda friði í fjöl-
skyldunni, og þá geti hinn haft vatn-
ið einn og veitt eins og hann geti.
Svo rennur næsti dagur upp, heið-
ur og bjartur, og óheppni bróðirinn
fer út með stöngina sína og alla
beztu beituna, kastar og bíður svo.
Lengi, lengi kemur ekkert fyrir. Þá
heyrir hann busl rétt hjá og risastór
fiskur, sá stærsti, sem þeir höfðu
séð. hoppar upp úr vatninu og segir:
— Heyrðu, lagsi, kemur bróðir þinn
ekkert í dag? —“ Gosden leit á-
hyggiufullur á Weatherby, til að sjá
viðbrögð hans. Weatherby gerði sér
upp hlátur.
„Ég vona að ég hafi haft hana
rétta,“ sagði Gosden. „Mér finnst
hún hafa meiri boðskap að flytja
en flestar slíkar sögur. Um heppni
og örlög og þvílíkt, ef að þér skiljið
hvað ég á við.“
„Já, það er satt,“ sagði Weatherby.
„Fólki finnst venjulega meira
gaman að voguðum sögum, hef ég
tekið eftir,“ sagði Gosden, „en eins
og ég sagði, get ég aldrei munað
þær“. Hann dreypti á glasinu. „Ég
geri ráð fyrir að Giovanni hafi sagt
yður eitthvað um mig meðan ég var
í símanum", sagði hann. Aftur var
rödd hans orðin blæbrigðalaus.
Giovanni kinkaði varla sjáanlega
kolli.
„Já“, sagði Weatherby. „Svolítið“.
„Konan mín var jómfrú, þegar ég
kvæntist henni,“ sagði Gosden. „En
samband okkar var ástríðuþrungið
og fullkomið alveg frá byrjun. Hún
var ein af þessum sjaldgæfu kon-
um, sem er eins og sköpuð fyrir
hjónaband og ekkert annað. Engan
gat grunað hve fögur hún var eða
um dýpt tilfinninga hennar aðeins
við það að sjá hana. Á yfirborðinu
var hún hlédræg og feimin, var það
ekki( Giovanni?“
„Jú, herra Gosden“, sagði Gio-
vanni.
„Það voru aðeins tveir menn í
heiminum, sem gátu vitað þetta.
Það var ég og svo ... Hann þagn-
aði. Drættir fóru um andlit hans.
„Klukkan átta mínútur yfir ellefu,“
sagði hann, „ýttu þeir á hnappinn.
Maðurinn er dáinn. Ég var alltaf
að segja henni að hafa keðjuna á
hurðinni, en hún var kærulaus og
vantreysti engum. Borgin er full af
villidýrum það er fjarstæða að halda
því fram, að við séum siðmenntuð.
Hún veinaði. Margir í húsinu heyrðu
vein hennar og köll, en í borginni
er lítið tekið eftir hljóðum, sem
koma frá íbúð nágrannans. Seinna
sagði kona á neðri hæðinni, að hún
hafi haldið að við værum að ríf-
ast, þó að okkur hafi aldrei orðið
sundurorða öll þau ár, sem við vor-
um gift. Annar nágranni hélt að
þetta væri útsending í sjónvarpinu,
og hún var að hugsa um að kvarta
til húsvarðarins, því að hún var
með höfuðverk og gat ekki sofið.“
Gosden stakk fótunum undir bar-
stólinn og sat í næstum kvenlegum
stellingum. Hann hélt aftur glasi
sínu með báðum höndum og starði
ofan í það. „Það er fallegt af yður
að hlusta á mig, herra Weatherby,“
sagði hann. „Fólk hefur forðazt mig
undanfarin þrjú ár, gamlir við-
skiptavinir ganga fram hjá búðinni
minni án þess að koma inn, gamlir
vinir eru ekki heima, þegar ég heim-
sæki þá. Ég verð að treysta á ó-
kunnuga í viðskiptum og samtölum
nú á dögum. Á jólunum sendi ég
hundrað dollara seðil nafnlaust til
konunnar í Queens. Ég gerði það
án þess að hugsa mig um, datt það
allt í einu í hug, kannski hefur það
verið jólaskapið.
En núna verð ég að fara heim. Ég
á bágt með svefn, en ég hef ótrú
á svefnmeðulum. Hann tók fram
veskið sitt og lagði nokkra seðla á
borðið.
„Bíðið nokkrar mínútur,“ sagði
Giovanni. „Ég ætla að hleypa ykkur
út og ganga með yður heim og
hjálpa yður til að opna dyrnar“.
„Það væri vingjamlegt af yður,
Giovanni,“ sagði Gosden. „Það er
erfiðasta augnablikið. Að opna dyrn-
ar. Ég er mjög einmana. Eftir það,
er ég viss um að mér líður vel.“
Weatherby stóð upp 0g sagði við
Giovanni: „Skrifið þetta hjá mér.“
Nú var hann frjáls. „Góða nótt,“
sagði hann við Giovanni. „Góða nótt,
herra Gosden.“ Hann langaði til að
segja eitthvað meira, einhver sam-
úðarorð, en gat ekki hugkvæmzt
neitt, sem líklegt væri að yrði til
huggunar.
„Góða nótt“, sagði Gosden, nú með
harri og fjörlegri röddu. „Það hefur
verið ánægjulegt að endurnýja
kunningsskapinn þótt um skamma
stund væri. Og skilið kveðju minni
til konu yðar.“
Weatherby gekk út á götuna með-
an Giovanni var að loka flöskunum
og Gosden lauk við drykkinn, hægt
og rolega. Hann sat þráðbeinn á bar-
stólnum.
Það var dimmt úti og Weatherby
38 VIKAN