Vikan - 13.09.1962, Síða 39

flýtti sér að dyrunum og átti bágt
með að hlaupa ekki. Hann hljóp upp
stigann, því að lyftan gekk of hægt
fyrir hann. Hann opnaði stálhurð-
ina að íbúðinni sinni og sá að það
var ljós í svefnherberginu.
„Ert það þú, elskan?“ heyrði hann
konu sína kalla svefnþnmginni
röddu frá svefnherberginu.
„Ég kem strax,“ sagði Weatherby.
„Ég er að loka.“ Hann setti vara-
slána fyrir, sem þau trössuðu allt-
af að nota og gekk svo varlega, án
þess að flýta sér, eins og það væri
hvert annað venjulegt kvöld, yfir
teppið í dimmri dagstofunni.
Dorothy var háttuð, það var ljós
á lampanum á náttborðinu og blaðið,
sem hún hafði verið að lesa, lá á
gólfinu við rúmið. Hún brosti syfju-
lega til hans. „Þú átt lata konu,“
sagði hún um leið og hann byrjaði
að hátta.
„Ég hélt að þú ætlaðir í bíó“, sagði
hann.
„Það gerði ég líka. En ég sofnaði
aftur og aftur svo að ég fór bara
heim,“ sagði hún.
„Á ég að færa þér eitthvað?
Mjólkurglas, eða kex?“
„Mig langar bara til að sofa,“ sagði
hún og velti sér á bakið, breiddi
sængina upp að höku. Hár hennar
lá laust á koddanum. Hann fór í
náttfötin, slökkti ljósið og lagðist
í rúmið hjá henni. Hún lyfti höfð-
inu og lagði það á öxl hans.
„Viskí,“ sagði hún letilega. „Því
hefur fólk svona mikið á móti því?
Lyktin er dásamleg. Var þetta erf-
iður dagur, elskan?“
„Ekki sérlega,“ sagði hann í gegn-
um svalt hár hennar á andliti hans.
Hún umlaði eitthvað og var brátt
sofnuð.
höndum tekið að komast frá Hong-
Hann lá vakandi um stund, hélt
henni blíðlega í faðmi sér og hlust-
aði á kæfð hljóðin neðan frá göt-
unni. Guð, forða oss frá slysum,
hugsaði hann, og lát oss læra að
greina hin aðskiljanlegu hljóð borg-
arinnar.
Björninn dreymandi
Framhald af bls. 13.
og skáld að upplagi, auk þess blaða-
maður og fréttaritari ýmissa blaða
og tímarita í hinum frjálsu Austur-
löndum, svo og sérfræðingur um val
og samsetningu kínverskra rétta.
Hann var lágvaxinn og fíngerður
með koldökk augu og leit út fyrir
að vera um fimmtugt, en var að-
eins þrjátíu og fimm ára að aldri.
Enda þótt hann væri málstirður á
enska tungu, tókust þegar með
okkur kunnugleikar góðir, og áður
en tíu mínútur voru liðnar, var
hann búinn að segja okkur ævisögu
sína. Og kvöldverðurinn, sem hann
lét bera á borð fyrir okkur, myndi
vel hafa hæft keisaralegum manda-
rín — og kostaði þó ekki meira en
ódýr máltíð á Borginni.
Það var orðið krökkt af þjónustu-
liði kringum borðið okkar, og var
öllum mikið í mun að láta okkur
heyra æviatriði sín og örlög á ill-
skiljanlegu samblandi af kínversku
og ensku. Raunar var saga flestra
svipuð: óþolandi áþján og kúgun,
flótti undan hinum rauðu harðstjór-
um, barátta við hungur og skort í
Hongkong, þ.e.a.s. borginni, eyrir
lagður við eyri, þar til hægt var að
sleppa úr landi til hins frjálsa heims.
Og allir þóttust þeir hafa himin
kong austursins til Hongkong í
London undir handleiðslu Bjarnar-
ins dreymandi, hins fræga landa
þeirra, Chong Mong Yong.
Dadinah leit á mig. „Það væri
nógu gaman að heyra ævisögu
hans“, sagði hún.
Við spurðum Tang litla, hvort Mr.
Yong myndi vera viðstaddur. Hann
kinkaði kolli og benti með lotning-
arsvip á lokaða hurð skammt frá
okkur. „Hann er þarna“, hvíslaði
hann.
„Viltu fara til hans og spyrja,
hvort hann megi vera að því að tala
við okkur svolitla stund?“ sagði ég.
Hann leit skelkaður á mig. „Það
þoi'i ég ekki“.
„Nú, er hann svona ægilegur?"
„Nei, nei, nei — voða góður . .
en betra, að Mr. Wu fari“.
Andartaki síðar kom að borði okk-
ar austurlenzkur herramaður, stór-
um líkari lærðum doktor en veit-
ingahússeiganda. Heilsaði hann okk-
ur með ljúfmannlegri hæversku og
brosti til okkar, eins og hann væri
að fagna gömlum vinum.
„Mætti mér veitast sú ánægja að
gera eitthvað fyrir ykkur?“ mælti
hann á prýðilegri ensku, þó með að-
laðandi, útlendum hreim.
„Já, sannarlega,“ sagði Dadinah,
„okkur langar að heyra ævisögu
yðar“.
Það var ekki laust við að fát
kæmi á Mr. Young, en meðfædd
prúðmennska hans varð skjótt yfir-
sterkari. „Sjálfsagt“, svaraði hann,
eins og þetta væri ekki annað en
venjuleg þjónusta við gesti matsölu-
hússins. „En það gæti tekið dálítinn
tíma. ...“
Hann horfði á okkur eilítið hugsi;
það var eins og hann langaði til að
segja eitthvað, en kæmi sér ekki að
því. „Við verðum að halda þessa
stund hátíðlega“, sagði hann loks.
Þvínæst sneri hann sér að yfirþjón-
inum og mælti nokkur orð á kín-
versku. Að vörmu spori birtist þjónn
með freyðandi kampavín af beztu
tegund, og Mr. Young skenkti sjálf-
ur í glösin.
Saga hans var ævintýri líkust. Ár-
ið 1908 fæddist Chong-fjölskyldunni
sonur, er nefndur var Mong Yong
eða Björninn dreymandi. Ólst hann
upp hjá foreldrum sínum, þar til
hann varð þrettán ára gamall, en
var frá bernsku eirðarlaus og fullur
af útþrá. Snemma vaknaði sú þrá
í brjósti hans að fara til London og
stofna þar glæsilegasta, kínverska
veitingahúsið í heiminum. Að vísu
hafði hann litla hugmynd um, hvað
London var í raun og veru, en hús-
ið stóð ljóslifandi fyrir hugskots
sjónum hans, prýtt marglitum dreka-
myndum. Skyldu færustu listamenn
Kínaveldis skreyta það utan og inn-
an og óviðjafnanlegir dýrgripir
glitra í ljósadýrð fagurra sala.
Með þennan draum í huga yfirgaf
hann foreldra sína og hélt út í heim.
Varð Singapore fyrsti áfangastaður-
inn á hinni löngu leið, er hann átti
fyrir höndum. Dvaldist hann þar um
sex mánaða skeið og hafði ofan af
fyrir sér með því að selja hrísgrjón
í karrýsósu og ók vöru sinni á hjól-
börum um strætin.
Hann var enn ekki orðinn fjórt-
án ára, þegar hann komst á skip,
sem fór frá Singapore til Rotter-
dam haustið 1921. Þaðan komst hann
til Englands og leitaði uppi frænda
sinn einn, er átti litla, kínverska
matstofu í London. Tók gamli mað-
urinn hann upp á arma sína, en ekki
YOKOHAMA er elzti hjólbarðaframleiðandi Japans og
býður því upp á mikla reynslu í gerð hjólbarða.
YOKOHAMA framleiðir hjólbarða og slöngur fyrir allar
gerðir bifreiða — bifhjóla, landbúnaðarvéla o. s. frv.
MARGAR GERÐIR — MÖRG MYNZTUR.
YOKOHAMA TRYGGIR GÆÐIN,
Einkaumboð:
ASÍUFÉLAGIÐ H.F.
Hafnarstræti 11. Reykjavík. Sími 10620
YIKAN 39