Vikan - 25.10.1962, Blaðsíða 40

Ungir og aldnir njóta þess að horða
köldu Royal búðingana.
Bragðtegundir: —
Súkkulaði. karamellu. vanillu og
jarðarberja.
Við fylgdumst að í áttina að bjark-
arlundinum. Gullinbrúnn líkami
hennar ljómaði í sólinni. Hún geisl-
aði. En hún geislaði ekki aðeins ljósi.
Hún geislaði heitum, dragandi krafti,
seiðandi lífsmagni. Þegar við nálg-
uðumst lundinn, ætlaði ég að beygja
til vinstri, sóla mig á grasbalanum
hjá fötunum mínum. Þá rétti hún
hönd í áttina til mín og sagði:
— Það er óþarfi.
Fleira var ekki sagt og við fylgd-
umst að.
Ég veit ekki hve lengi við lágum
þarna í sólheitu, angandi grasinu.
Við vorum löngu orðin skráþurr.
Hún hafði legið lengi grafkyrr ineð
aftur augun. Þá rétti hún gullbrún-
an arm í ^ttina til mín eins og af
tilviljun. Eg greip í hönd hennar.
Hún kreisti hönd mína og dró mig
að sér.
— Kysstu mig — ég er hrædd.
Ég heyrði orðin. Þau voru önduð
fram _af vörunum með luktum aug-
um. Ég fann brennandi tak hennar
á fingrum mér. Hún var eins og
glitrandi bikar, sem flóði yfir barma.
Og ég — ég tók hann.
Var það ástin til Theodórs Gessl-
ers, sem ég drakk af vörum henn-
ar? Var það hungur einmanans, sem
brauzt út í atlotum hennar? Var það
raunverulega hræðsla — fálm ör-
væntingarinnar eftir mannlegu sam-
félagi, ástúð, vernd? Vissir þú það
sjálf, María Gessler? Eða varstu að-
eins það, sem þú sagðir — hin sæla,
sem elskar?
Ég vissi það ekki. Ég vissi ekk-
ert þá — og vissi það ekki fyrr en
síðar, hve mikið hafði brotnað fyrir
mér á þessari stundu.
Við stóðum aftur í sömu sporum,
eins og þegar við námum staðar í
þessum bjarkarlundi. Hún stóð þarna
í korngulum kjól með grænt flos-
band um hárið, stóð með tösku sína
og baðslopp, stóð í hjúpi af töfrandi
látleysi.
— Við skulum koma, vinur, sagði
hún.
Vinur! Ég skammaðist mín í hrúgu,
þegar ég heyrði orðið. Ég hafði engu
af okkur reynzt vinur. — Theodór
Gessler, Maríu, eða sjálfum mér.
40 VIKAN
Það var hópur manna á bryggj-
unni, þegar við komum að landi,
hótelstjórinn, Elias Saarinen, þrír
þjónar, ekillinn. Stærri vélbátur
hótelsins flaut við bryggjuna og var
í gangi. Það var því líkast, sem allt
væri tilbúið í skemmtiferð — eða
leit.
Ég hnýtti bátnum, tók farangur
frú Gessler og hjálpaði henni upp
á bryggjuna. Mig furðaði á því, hve
hópurinn stóð grafkyrr og alvarleg-
ur. Það var eins og hann væri við
jarðarför. Ég benti þjóni að koma og
hann kom og tók við dóti okkar.
Svo gengum við í átt til hópsins. Ég
bauð góðan dag.
Þá gekk hótelstjórinn fram og
heilsaði virðulega:
— Ég hef mjög alvarleg tíðindi
að færa yður, kæra frú Gessler —
mjög alvarleg. Ég legg til, að við
tölumst við á skrifstofu minni. Má
ég bjóða yður vagn; hann bíður hér
fyrir ofan, frú.
Ég sá, að frú Gessler var orðin
mjög föl. Það stóðu tár í augum
hennar.
— Er Theodór dáinn, herra?
Það kom dálítið á hann.
— Þetta er mjög alvarlegt, kæra
frú, mjög sorglegt. Viljið þér ekki
gera svo vel að aka með mér heim.
Hann rétti henni vingjarnlega hönd-
ina.
— Ég veit, að hann er dáinn. Er
það ekki? Dragið mig ekki á þessu,
segið mér það umsvifalaust.
— Hann er dáinn, frú.
Hún greip hönd mína, eins og
barn.
—- Ég ætla að ganga heim með
herra Ólafsson. Svo kem ég til yðar
á skrifstofima. Má ég það ekki?
Hann hneigði sig vandræðalega
og velti böggluðu símskeyti milli
fingra sér.
Við þokuðumst af stað, leiddumst,
hún hallaðist ögn að mér, eins og
blóm, sem' svignar — gengum og
leiddumst í heitu myrkri. Og utan
úr þessu myrkri komu tvö augu og
störðu á mig — augu Theodórs. Og
við vorum hætt að sjá hvort ann-
að. — Það stóð átakanlega heima.
Þegar við komum inn í anddyrið,
hneig hún niður í stól, lagði hand-
legg á stólbríkina og hallaði enni á
arm sér. Hótelstjórinn kom og nam
staðar hjá okkur. Þannig stóðum
við um stund. Þá leit hún upp.
— Farið þér upp til yðar, herra
Ólafsson. Má ég koma inn til yðar á
eftir? Það kynni að vera eitthvað,
sem ég þyrfti að biðja yður að ann-
ast.
Svo stóð hún upp og sneri sér að
hótelstjóranum.
— Ég er tilbúin.
Hann leiddi hana inn á skrifstof-
una.
Rúmri klukkustund síðar barði
hún að dyrum hjá mér. Hún hafði
skipt um föt, var komin í -dökkan
síðdegiskjól. Hún var afskaplega
þreytuleg og ákaflega föl, en aðdá-
anlega róleg í fasi. Hún rétti mér
símskeyti og settist síðan í hæginda-
stól við endann á skrifborðinu. Ég
settist við skrifborðið og las:
Hótel Punkaharju.
— Forstjórinn —
Gerið svo vel og tilkynnið frú
Gessler:
Theodór Gessler fórst í bílslysi
kl. 13.25 í dag á veginum við Kerava,
46 km norðaustur af Helsinki. Fé-
lagi hans, Lahtinen, ók, liggur slas-
aður en með rænu á héraðssjúkra-
húsinu í Kerava. Gessler andaðist
á slysstaðnum. Orsakir í rannsókn.
Búið hefur verið um lík Gesslers.
Bíð fyrirmæla. Héraðsfógeti.
Skeytið féll úr höndum mér á
borðið. Hún hafði aftur lagt hand-
legg á stólbríkina, grúfði sig niður
í hann og grét hljóðlega, einmana
handan allrar liðsemdar. Ég hreyfði
mig ekki, lokaði augunum og lét
hana gráta. Ef ég hefði kunnað að
biðja, þá hefði ég beðið fyrir okkur
öllum, Theodór, henni, mér. En ég
kunni ekki að biðja þá. — Og sál
mín var eins og opin kvika, með-
aumkunin takmarkalaus, en van-
megna.
Ég dró að lokum stól minn nær,
tók hina hönd hennar, sem hékk
máttvana niður með hlið hennar og
lukti hana milli lófa minna. Ég var
að reyna að koma samúð minni, vin-
arhug og hluttekningu til hennar í
gegnum þetta handtak. Og hún fann
það. Það var ofurlítið, þakklátt
andsvar í þessari umkomulausu,
máttvana hendi. Svo leit hún upp.
— Við erum búin að ganga frá
öllu. Ég fer til Kerava snemma í
fyrramálið. Svo fer ég til Helsinki,
þegar ég er búin þar. Mig langar að
tala við fógetann og Lahtinen, ef
hann þolir heimsóknir. Ég fæ skips-
ferð til Danzig með kistuna. Svo för-
um við heim til Dresden, hann á
fólk þar.
Allir á hættu, austur gefur.
Austur Suður
1 tígull 2 spaðar
dobl pass
Útspil tígultvistur.
Spilið hér að ofan fékk þau leið-
inlegu endalok, að austur var
keyrður á spítala — beinbrotinn.
Aumingja maðurinn hafði opnað
á einum tígli og við það er ekkert
að athuga. Suður sagði 2 spaða,
vestur pass og norður stökk í sex
spaða. Við þetta reiddist austur og
doblaði — og þú og ég hefðum báðir
gert það sama.
Vestur spilaði út tígultvisti, borð-
ið drap með ás, spilaði hjarta og
austur lét ÞRISTINN. Suður drap
á kónginn, trompaði hjarta, spilaði
spaða á ásinn og vestur lét fimmið.
Enn kom lághjarta, trompað í
borði og ásinn féll hjá austri. Nú
var tígull trompaður, hjartadrottn-
ing tekin og laufi kastað úr borði.
Suður gaf síðan einn á lauf en spil
hans voru
A A-K-D-10-9 y K-D-4-2 + 9
* 8-6-2.
Vestur benti á það, að það væri
Vestur Norður
pass 6 spaðar
pass pass
glæpur að fara að sofa með ás og
beinlínis grimmdarlegt í slemmu.
Hann þreif síðan einfalt áhald upp
úr rassvasanum og lúskraði á austri
þar til sjúkrabíllinn kom.
Þó að ég sé ekki á móti því, að
menn lumbri duglega á makkerum
sínum þá er ég ekki frá því, að í
þetta sinn hafi austri verið refsað
óverðskuldað. Það var hárrétt hjá
honum að láta hjartaþristinn; hann
vissi eftir útspilið að suður var með
einspil í tígli og samt hafði hann
sagt tvo spaða við opnuninni; hann
hlaut því að eiga hjartahjónin.
Spili austur ásnum fær suður tvö
niðurköst í hjartahjónin og getur
losnað við bæði laufin úr borði.
Austur vonaði að suður ætti aðeins
eitt hjarta með hjónunum og fjögur
lauf, og þá banar hann aðeins spil-
inu með því að láta ekki hjarta-
ásinn.
Vestur hnekkir auðvitað spilinu,
ef hann spilar út laufi í byrjun.
\