Vikan - 25.04.1963, Blaðsíða 5

□RIKN
lengi — og þó lesið þig ennþá leng-
ur, og mér er nær að halda að þú
sért langbezta blað sem gefið er út
á íslandi. Annars ferst mér ekki að
dæma um það — því ég kaupi ekki
önnur blöð — og les þau lítið.
Pósturinn er það efni í Vikunni
sem ég læt aldrei fara fram hjá
mér. Ég byrja æfinlega á því að
lesa hann. Áðan — þegar ég fékk
blaðið, og tók að lesa Póstinn mér
til skemmtunar í 14. tbl. 4. apr. 1963,
las ég smábréf með yfirskriftinni
„Hm. Hmm. Hmmm. ..(ég hefði
haft upphrópunarmerki við hvern
punkt!
Þegar ég las þetta smábréf —• ja
— þá hugsaði ég mér — fannst —
sem hvert orð sem þar stóð, væri
sem talað út frá mínu eigin hjarta.
Ég hef hugsað mér í fleiri ár að
senda þér svona bréf — tvö, þrjú
kvæði — til umsagnar. En það er
eitt að hugsa og annað að fram-
kvæma. Og það get ég sagt þér —
að svo er skrekkurinn í mér mikill
— að aldrei hefi ég þorað að senda
þér slíkt, nema af því verði núna.
Það er eingöngu vegna þessa smá-
kvæðis (eða bulls um Vorið henn-
ar Gunnu) — sem þú birtir — að
ég verð allt í einu svona geysilega
hugaður.
En þar fyrir utan hefi ég nokkrum
sinnum skrifað Póstinum, og ég vil
einmitt nota tækifærið og þakka
fyrir bii'tinguna, þótt seint sé. Einu
sinni sendi ég svo langt bréf —• að
mér datt hreint ekki í hug að sjá
staf úr því í Vikunni. En viti menn!
Kemur það ekki allt — eins og það
leggur sig! Þetta var víst einhvern-
tíma í fyrrasumar, og auðvitað verð
ég ykkur hjartanlega þakklátur —
allt til dauðadags.
En höldum okkur við efnið —
Vorkomuna. Ég dró — að lesa sjálft
kvæðið. Heldur leit ég fyrst á þína
umsögn. Mér fannst — sem hún
myndi gilda fyrir kvæðin mín líka.
Ja — hver skrattinn! sagði ég,
þegar ég sá hverjum silkihönzkum
þú tókst á þessu kvæði. (Mundu —
að ég átti þá eftir að lesa Vorkom-
una sjálfa.) Svo bætti ég' við — og
sagði: Það held ég sé til lítils fyrir
mig að senda Vikunni ruglið mitt
•— fyrst svona fór fyrir þessum —
og þá rak ég augun í kvenmanns-
nafnið undir Vorkomunni.
Það er bezt að glugga í kvæðið
— hugsaði ég —- og bera saman við
bullið í mér, því ég er einatt yrlcj-
andi, ekki bara kvæði. Sandur er
af smásögum, svolítið af stærri.
Ég kveikti mér í sígarettu og fór
að líta á sjálft kvæðið. En ég var
ekki búinn að lesa nema rétt helm-
inginn af bölvuðu bullinu — og
alltaf versnaði — þegar ég fór sjálf-
ur að yrkja. Þetta er þó ekki sú
dæmalaus della — að það megi ekki
breyta því svolítið, hugsaði ég. Enda
sá ég allt annað í huganum — held-
ur en það sem Gunna hafði hugsað
— og stéð svart á hvítu í Vikunni.
Ég tók mig til að skrifa — breyta
hverri hendingu í Vorkomunni
hennar Gunnu — og eftir þrjár og
hálfa mínútu hafði ég skrifað svo-
hljóðandi hjá mér:
Vaknar jörð af vetrarlöngum blundi,
vermir sól úr moldu lítil blóm.
Börnin leika — fagna glöðum fundi,
fuglar loftsins hefja þýðan hljóm.
Sunna björt! Hún sífellt
hækkar betur —
sendir öllu lífi þrótt og yl.
Þegar burt er liðinn langur vetur,
lífið bezt ég veit — og vera til.
Svo mörg eru þau orð. Ég vildi
helzt ekki hafa þau fleiri, ef þú
birtir þetta. Það er betra lítið bull
að birta — heldur en mikið. Ég vil
taka það fram — að ég reyndi ó-
sjálfrátt að breyta Vorkomunni
sem minnst. Vildi helzt láta mein-
inguna í henni Gunnu halda sér.
En eftir á að hyggja. — Ég hefði
áhuga fyrir því að hitta hana Gunnu.
Hver veit — þar sem við höfum
andann svo greinilega í okkur —
nema við gætum í sameiningu búíð
til alveg ljómandi hagyrðing!
Jæja, Vika mín. Ég bið þig góð-
fúslega að lesa þetta yfir, og viltu
vera svo elskuleg og segja mér álit
þitt á þessu bréfi mínu — bæði
það sem bundið er og óbundið.
Segðu mér líka, í Póstinum, eitthvað
um setningaskipun og stílmeðferð
hjá mér. Er ég haldinn af dellu
og bulla eins og bjáni?
Þú kannski birtir eitthvað af
þessu bréfi — mér þætti ákaflega
vænt um það. Þú stingur því á bak
við eyrað.
Að lokum vil ég þakka höfundi
Vorkomunnar í 14. tbl., henni
Gunnu minni, fyrir sitt ágæta fram-
lag! Því líklega hefði Vorkoman
mín aldrei fæðzt — án hennar frum-
burðar.
Vertu svo margblessuð og sæl,
elsku Vika mín, og þakka þér fyrir
allt. Lifðu glatt og leiktu þér, laus
við sorg og trega. Viltu ætíð verða
mér, Vikan yndislega.
Skrifað annan dag aprílmán. 1963.
Gunnar Gunnarsson.
(Ps. Bezt þætti mér ef þú gætir
birt þetta allt saman. — Póststimp-
illinn á bréfinu segir þér kannski
hvaðan ég er, en láttu engan vita
um mig. Sami.)
-----— Það er alveg rétt hjá
þér, Gunnar, að það er betra að
birta lítið bull en mikið. Þess
vegna birtum við bara fyrri
helminginn af bréfinu þínu, því
að þótt það sé hálfgert bull, þá
slær þó alveg út í fyrir þér í
seinni helmingnum. •— Annars
er kvæðið gott. Jafnvel svo gott,
að ég efast um að þú hafir gert
það sjálfur — lijálparlaust.
Vc-uI

le
Potlen
d'Ordudée
Crétrte’Prmeesse Patrtcta"
Auðugt af vitaminum, nærir húðfrumurnar — sem eru mæli-
kvarði æskublómans —•.
Kremið, sem bera má á alla yfirhúð, gefur gagnvirkan árangur.
Créme' Vestale"
Efni þau i kreminu, sem framleidd eru úr Orchidée frjódufti,
koma i veg fgrir að húðin skorpni af notkun farða, og fram-
lengja áhrif kremsins Princesse Patricia.
"Lacfa-Crénxe
Milligerð af kremi og mjólkurkenndum legi, hefur stórkostlega
áhrifarika eiginleika.
HREINSAR — AFFARÐAR — MÝKIR — ENDURNÝJAR.
O RLA N E
P A R 1 S
VIKAN 17. tbl. — £