Vikan - 25.04.1963, Blaðsíða 46

öðru. Meðal allra þeirra, sem gistu
þetta stóra, fjarlæga hótel þessa
nótt, var enginn sem hæfði þeim bet-
ur. Þau höfðu sömu áhugamál og
voru af sama bergi brotin.
Þau höfðu bæði byrjað í leikhús-
inu og bæði vonuðu þau að einn
góðan veðurdag myndu þau snúa
til leikhússins aftur. Fyrsta leikrit
hans hafði ekki slegið í gegn, en
nokkrir leikritagagnrýnendur höfðu
bent á hann sem efnilegan leikrita-
höfund. Það hafði gefið honum
þessa vinnu, sem hann hefði fúslega
hafnað ef hann hefði fengið eitt-
hvað betra. Hann hafði ákveðið að
skrifa annað leikrit sitt á kvöldin,
um helgar og í fristundum. En það
hafði aldrei orðið úr því. Vinnan
í kvikmyndaverinu gleypti allan
tíma hans og var auk þess skemmti-
leg, svo að annað leikrit hans komst
aldrei lengra en í minnisbókina
hans. Það hefði e. t. v. aldrei verið
skrifað, ef hann hefði ekki verið
kallaður í herinn 1941. Þegar hann
var leystur úr herþjónustunni árið
1946 hafði hann skrifað þrjú leikrit.
Eitt þessara var það sem „sló í
gegn“ og átti nú að vera leikið að
Arrow Springs, en framtíð þess var
á huldu.
Rebekka sagði: „Vandræðin við
mig eru . . .“
„Hættu þessu,“ greip hann fram
í, „ég læt fólk aldrei ljúka við þessa
setningu."
„Hvers vegna ekki?“
„Það hefur alltaf rangt fyrir sér.“
„Ekki í þetta skipti."
„Ég geri undantekningu á þér,
fröken, af því að ég er yfir mig ást-
fangin af þér.“
„Vandræðin við mig eru, að ég er
svo mikið fyrir fína fólkið."
„Ég hef aldrei tekið eftir því,“
sagði hann, „þrátt fyrir að aðal á-
hugamál mitt sé að taka eftir öllu
í sambandi við þig.“
„Ég held, að ein ástæðan fyrir
þessu sé ótti. Ég er hrædd við, að
ég komst ekki langt upp á eigin
spýtur. Þess vegna finnst mér ég
þurfa að hanga í þeim, sem hærra
eru settir.“
„En af hverju treystir þú ekki
á þá sem eiga eftir að hækka í tign-
inni. Eins og t. d. ég.“
„Hugsaðu um þá, sem ég hefi
verið með fram til þessa. Þú kann-
ast við þá.“
„Vissulega. Ég fer yfir listann á
hverju kvöldi áður en ég fer að
sofa og hugleiði, hvernig ég eigi að
koma þeim fyrir kattarnef."
„Ég er ekki hrifin af sjálfri mér
fyrir þetta. Ég myndi breyta sjálfri
mér ef ég gæti.“
„Hvað ertu annars að segja. Er
ég ekki nógu merkilegur pappír?“
„Jæja, ef þú vilt hafa það þann-
ig ...“ hún þagnaði.
„Ég er ekki nógu reyndur."
„Nei, en mikilvægið er ekki ná-
kvæmlega það sem ég á við.“
„Ég er ekki nógu kaldur?"
„Eitthvað svoleiðis. Ég er líka dýr
í rekstri.“
„Ef ég væri ríkur og dálítill karl
þá myndurðu elska mig.“
„Nei, ef þú værir ríkur og allt
það værir þú ekki þú.“
_ VXKAN 17. tbl.
Hann lokaði augunum og sló sig
bylmingshögg í höfuðið. „Við skul-
um hætta. Gefðu mér í glasið.“
Meðan hún hellti í glasið hjá hon-
um, sagði hún: „Ég veit, hvernig
mér er innan brjósts. Ég get bara
ekki komið orðum að því.“
„Ég get gert það fyrir þig.“
„Auðvitað, þú ert nú ekki rit-
höfundur fyrir ekki neitt.“
„Þetta er allt saman vitleysa og
þvaður í þér, elskan mín.“
Hún rétti honum glasið. „Nei.
Þetta er mín veika hlið. Bróðir
minn heldur því fram, að ég sé
svona vegna nlæms uppeldis. Hann
segir, að þetta sé mömmu að kenna.“
„Það fer nú eftir því, hvernig á
það er litið,“ sagði Wesley. „Við
skulum bara elskast innilega á með-
an ég legg mig allan fram við að
vinna mig upp og verða ríkur, og
ef ég verð það ekki ...“
„Já?“
„Þá færð þú það endurgreitt!"
„Ó, Wes!“
Þar með lauk samtali þeirra.
Hann sá það seinna, að þau höfðu
sagt of mikið.
Hann varð svona miðlungs kvik-
myndahandritarithöfundur. — Hún
fékk mörg aðalhlutverk í kvik-
myndaverinu. Þau héldu áfram að
vera mjög góðir vinir, en hvorki
staða hans né takmark hennar
breyttist að verulegu leyti.
Nokkrum vikum eftir að hann
fór í herþjónustu skrifaði hún
honum og sagði honum, að hún
væri gift bankastjóra í Boston;
bankanum var einkanlega ætlað að
útvega fjármagn til kvikmyndaiðn-
aðarins. Maðurinn hennar var oft í
fréttunum og álitinn einn af þeim,
sem kæmi til greina sem landsstjóri
fylkisins. Þannig hafði Rebekka það
af á einni nóttu að komast hærra
í þjóðfélagsstiganum en jafnvel
konur kvikmyndajöfranna. Það hafði
mikla þýðingu fyrir hana persónu-
lega að heimsækja Kaliforníu með
manni sínum. Að öðru leyti dvaldi
hún í þessari veröld bak við ver-
öldina; Wesley rakst og á myndir
af henni í Vogue, Harper's Bazar
eða The Illustrated London News.
Hún varð alltaf meir og meir að-
laðandi í hans augum og enn gældi
hann við þá hugsun, að þau myndu
ná saman í framtíðinni ...
Nokkru eftir sína fyrstu viður-
kenningu sem leikritaskáld, giftist
Wesley Frances, sem líktist Rebekku
bæði hið ytra sem innra. Frances
vissi hvað klukkan sló og gerði allt
sem hún gat til að líkjast henni enn
meir, en því betur sem Wesley
kynntist henni því betur sá hann
mismuninn. Samt sem áður entist
hjónaband þeirra í fjórtán ár, en
þá skildu þau, uppgefin á því að
reyna að sýnast ennað en þau voru.
Lófaklapp. Prófsýningunni
undan frumsýningu var lokið. Leik-
ararnir hneigðu sig á senunni og
fóru svo yfir til leikstjórans til að
fá lokaskipanirnar.
Leikstjórinn gekk til Wesley þar
sem hann var að koma sér í frakk-
ann.
„Jæja, karlinn? Of seint að sleppa
núna. Ég ætla að segja eitt orð við
þig-“
„Vertu ekki of hvassyrtur við
mig, ég er ein taugahrúga."
„Ég held þetta fari vel.“
„Það væri eins gott.“
Þeir tókust í hendur og Wesley
yfirgaf leikhúsið. Hann fór heim og
skipti um föt og fór svo yfir til
Frankie og Johnnie's veitingahúss-
ins, til að borða miðdegisverð með
einkaritara sínum.
Frú Donnell var aðlaðandi frönsk
ekkja um fertugt. Maður hennar dó
stuttu eftir að hún kom til Banda-
ríkjanna, hún var stríðsekkja. Hún
hafði mikla ánægju af að vinna;
hún var eingöngu óhamingjusöm,
þegar hún hafði ekkert að gera.
Wesley lagði á ráðin við hana að
hitta sig í París að nokkrum vikum
liðnum.
„En á ég ekki að hringja til þín út
í skipið og segja hvað gagnrýnend-
urnir segja í blöðunum?" spurði
hún.
„Sendu gagnrýnina í sérstökum
flugpósti til Claridges, og eingöngu
þá, sem er vinsamleg," sagði hann.
„Blaðaummælin verða þér í vil,
ég finn það á mér.“
„Minntu mig á að gefa þér launa-
hækkun,“ sagði hann.
„Allt í lagi,“ sagði hún og krot-
aði í handbókina sína nokkur orð.
Hann tók inn tvær róandi pillur
áður en hann fór í leikhúsið. Lækn-
irinn hans hafði sagt honum, að
hann mætti ekki taka þær inn, ef
hann hefði drukkið, en samkvæmt
ráði frú Donnell pantaði hann sér
heila flösku af víni og drakk hana
hálfa. Sameiginleg áhrif vínsins og
pillanna verkuðu þannig á hann,
að honum var sama um allt og var
mestan hluta kvöldsins í bakhluta
leikhússins og virti fyrir sér Fran-
ces og hina fjóra fylgdarsveina
hennar. Þeir yfirgáfu leikhúsið eftir
mikið og innilegt lófaklapp.
Hann gleymdi jafnvel blaðadóm-
endunum. Frú Donnell færði honum
reglulega vatnsglas, til samans 30
vatnsglös og mestan hluta annars
þáttar var hann á salerninu.
Honum fahnst hólið sem hann
fékk bak við tjöldin að sýningu lok-
inni væri fyrirfram undirbúið. Á
leiðinni niður á bryggju að sýning-
unni lokinni spurði hann frú Donn-
ell, hvað henni hefði fundizt.
„Fyrsta flokks sýning og fyrsta
flokks áheyrendur,“ sagði hún.
„En þú sást nú ekki mikið af því,
alltaf á hlaupum með vatn.“
„En þú varst alltaf að bera hönd-
ina upp að vörunum eins og í ósk
um eitthvað að drekka.“
„Það sem ég átti við var; við skul-
um fara út og fá okkur einn gráan.“
„Mér þykir leiðinlegt, hversu illa
ég er að mér í merkjatali. En af
hverju drakkstu það þá?“
„Gat ekki ímyndað mér neitt
Nivea inniheldur
Eucerit — efni
skylt húSlitunni
— frá því stafa
hin góðu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea á andlitið að kveldi: Þá
verður morgunraksturinn þægilegri
og auðveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrlf.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látið NIVEA fullkomna raksturinn.