Vikan - 25.04.1963, Blaðsíða 45

kyrrt loft og fljótið mikla veitti inni í skóginum, hálfa mílu frá
öskunni og sviðnum beinunum mót-
töku til varðveizlu í djúpum sínum.
„Og hann mun njóta sælu á himn-
um í eins mörg þúsund ár, og beinin
eru mörg, sem hvíla á botni fljóts-
ins helga,“ sagði eldri föðurbróðir-
inn, þegar þeir stóðu á bakka fljóts-
ins. „Svo segir í hinum helgu
ritum.“
Rashil svaraði engu. Á þessari
stundu þótti honum sem höggið,
sem kostað hafði hann slíka baráttu
og kvöl, hefði í rauninni fært fram-
tíðinni sigur. Þeirri framtíð, sem
Padmaya hafði minnzt, á. Því að
hann var þess fullviss, þegar hann
stóð þarna á bakka fljótsins helga,
að aldrei mundi hann leggja syni
sínum, ef hann eignaðist son, slíka
kvöð á herðar; ekki leyfa það, að
hann yrði að þola slíka kvöl. Og
nú var höfuðskelin honum helgari
en nokkru sinni fyrr; með því að
uppfylla skyldu sína, hafði hann
ekki einungis áunnið sér frelsi,
heldur og afkomendum sínum um
allan aldur. ★
Bergmál ástariimar.
FramUald af b'.s. 16.
umlinu í þér? Ég veit vel, þegar þú
ert ekki að hlusta.“
,,Á ég að endurtaka allt, sem þú
sagðir?“
„Nei, þakka þér fyrir. Ég er búin
að hlusta á það einu sinni.“
Hann sagði þýðlega: „Frances
mín.“
„Hvað?“
„Ég mun útvega þér aukamiða á
f: umsýninguna."
„Ég vissi, að þú myndir gera það.“
„Heldurðu að þú lofir mér að sitja
með í bílnum hjá þér?“
„Sjálfsagt .. . Reikninginn, takk.“
Hann sat inni í hinum dimma,
nær því tóma áheyrendasal. Það var
verið að prófa leikritið í síðasta
sinn fyrir frumsýninguna. Leikend-
urnir voru ófarðaðir og ekki í bún-
ingum. Wesley virtist það verða svo
óraunverulegt þannig. Auk þess
skipaði leikstjórinn leikendunum að
hafa hraðann meiri. „Áheyrendurn-
ir munu draga niður í hraðanum
í kvöld,“ sagði hann.
Raddirnar frá leiksviðinu dvín-
uðu í eyrum Wesleys, allt leiksviðið
varð eins og í hviksjá. í hléinu var
hann þungt hugsi.
Hafði Frances rétt fyrir sér?
Myndi honum mistakast með öllum
konum vegna Rebekku? Var hún
hugsjón hans án sambands við
raunveruleikann? Sannleikurinn var
sá, að hann og Rebekka höfðu verið
mjög góðir vinir en ekkert meira.
En einu sinni næstum því ....
Arrowhead Springs. Hið risastóra
hótel var nýopnað og einn af fram-
kvæmdastjórum kvikmyndaversins
hafði boð inni handa 40 af starfs-
fólki félagsins um sömu helgi.
Wesley og Rebekku var boðið.
Andrúmsloftið var þeim báðum
til mikillar undrunar. Meðan gleð-
skapurinn stóð sem hæst seint um
kvöldið flúðu þau, sitt í hvoru lagi.
Wesley hitti hana svo af tilviljun
hótelinu.
Hún sneri við, þegar hún heyrði
hann nálgast. Hann stanzaði.
„Ég þoli ekki að láta elta mig.“
„Ég get dáið fyrir, að ég vissi
ekki, að þú værir hér einnig,“ sagði
hann.
„Fyrirgefðu. Ég trúi þér alveg.“
Hann tók í útrétta hönd hennar og
þau héldu áfram göngunni.
„Ég er fegin að þú komst,“ sagði
hún. „Það er sagt, að það séu bjarn-
dýr hér í skóginum.“
„Og úlfar þarna inni á hótelinu
í gleðskapnum,“ bætti hann við.
„Þið, þetta fólk, sem svona mikið
ber á, lifið vítislífi."
„Hvernig fórstu að því að stel-
ast í burtu?“ spurði hún. „Viltu ekki
fylgjast með, ef þú verður fyrir val-
inu?“
„Ég mun komast af,“ svaraði
hann.
Hún skalf af kulda. „Við skulum
fara aftur inn. Það er kalt hérna.“
„Gjörðu svo vel,“ sagði hann og
fór úr jakkanum og lagði yfir axlir
hennar. Hún teygði ánægð úr sér
í honum. „Við ættum endilega að
búa saman; okkur passar það sama.“
„Ekki stendur á mér,“ sagði hann.
Hún tók um handlegg hans og
hélt honum fast með báðum hönd-
um um leið og þau gengu í áttina
til hótelsins.
„Þú ert bezti vinurinn minn,
Wes. Þú ert beztur af þeim, ég get
treyst á þig.“
Hann var þakklátur myrkrinu,
sem huldi andlit hans, því svitinn
spratt út á því við þessi orð hennar.
Hún hélt áfram. „Láttu þér ekki
detta í hug, að ég hugleiði þetta
ekki. Stundum langar mig til að það
verði. En þú ert svo alvarlegur og
ég myndi aldrei geta sært þig.“
„Ég held við ættum að reyna,
hvernig það er að sofa í örmum
hvors annars einu sinni."
„Mér hefur dottið það í hug. En
það myndi eingöngu gera málið enn
flóknara.“
„Jæja, þá skulum við gifta okk-
ur. Og þetta er í síðasta skiptið sem
ég sting upp á því.“
„Ég get ekki gert að gamni mínu
um þetta. Þetta hefur of mikla þýð-
ingu fyrir mig, Wes. Ég er stolt og
hrærð.“
„En hvað?“
„Bara en.“
„Gefðu mér einhverja ástæðu."
„Nei. Af því að það bezta sem ég
á er vinskapur þinn. Og eftir það
myndum við ekki vera vinir leng-
ur.“
Þau voru komin að hótelinu. Hún
sagði: „Komdu upp í herbergi nr.
732 í nokkrar mínútur.“
„Með ánægju.“
„Aðalkappinn sendi mér heila
kampavínsflösku en aðeins eitt glas
í rósabúkett.“
„Ég drekk þá minn part úr tann-
burstaglasinu eða einhverju álíka,“
sa^ði hann.
Hann fór til herbergis síns, af-
klæddi sig, fór í steypibað og fór
í hrein föt og fór yfir til nr. 732.
Hann veitti því athygli, að herberg-
ið hafði tekið á sig andrúmsloftið,
sem var í kringum hana. Það var
skreytt á fallegan hátt. Sérkenni-
legur ilmur var þar inni, blómunum
haganlega komið fyrir. Lýsingin var
þægileg og róandi. Rebekka benti
honum á gríðarstóran hægindastól.
„Þarna vil ég að þú sitjir.“
„Ég mun gera það, ef ég má
kyssa þig af og til.“
Hún lét sessu á gólfið og settist
á hana. ,,Á ég eða þú að taka upp
kampavínið?"
„Ég hefi aldrei fyrr opnað kampa-
vínsflösku,“ sagði hann. „Er það e.
t. v- þess vegna, sem þú vilt ekki
giftast mér?“
„Ekki beint.“
Hún fór yfir að kampavínskörf-
unni. Hann reis á fætur og fór yfir
til hennar og kyssti hana.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hún
blíðlega. „Ég naut þess. Nú ætla
ég að taka upp kampavínið."
Þau drukku og reyktu og töluðu
saman innilega og hreinskilnislega.
Já, hugsaði hann. Nú er stundin
runnin upp. Hann lagði nákvæmlega
niður fyrir sér, hvernig hann ætlaði
að haga sér.
Þeim fannst þau tilheyra hvort

llur SINDRASTOLL
GERÐ H-5
Fæst hjá húsgagnaverzlunum víða um land.
SINDRASMIÐJAN
Hverfisgötu 42 — Sími 24064.
vikan 17. tbi. — 45