Vikan - 25.03.1964, Qupperneq 17

Þetta er aldargömul saga. og hún er sönn. Hins vegar er hún lítið þekkt, því að allir þeir, sem
hafa ritaS um háðar orrustur, sagnfræðingar og hersérfræðingar, hafa helzt kosið, að hún félli
í gleymsku. Hún fjallar um atburð úr borgarastyrjöldinni í Bandaríkjunum, og samkvæmt her-
fræðinni er ekki hægt að heyja svona orrustur. En sagan er jafn sönn og hún er skemmtileg,
svo þar er full ástæða til að rifja hana upp. Hún er á þessa leið:
Sönn frásögn ur þrælastríðinu
og einkennisbúningar sáust ekki. Mennimir voru
allir eins litir og leirinn, sem var allt í kringum
þá.
— Það er ástæðulaust, hélt hann áfram, þegar
hláturinn rénaði, — að gera því skóna, að við
höfum eitthvað að segja í þessa fíra, ekki einu
sinni að við getum haldið þeim í skák svolitla
stund. En það er heldur engin ástæða til að ætla,
að þeir fari ekki rétt inn í innsiglinguna, og með
þessari brellu, sem við settum upp í morgun, ætt-
um við að minnsta kosti að geta gert þeim svo-
lítinn usla, áður en þeir koma og taka okkur.
Svona lítur dæmið út, piltar. Hvað eigum við að
gera? Hlýða skipunum hans hátignar eins og
góðir, litlir Surðurríkjamenn? Eða vera kyrrir og
æfa skotfimina?
Hann bjóst ekki við öðru svari en því, sem
hann fékk. Þessir írskættuðu viðskiptavinir Bakk-
usarbankans, varðir fyrir moskítóflugunum að utan
með leirlagi og svartsýni að innan með viskíbaði,
hefðu brugðizt eðli sínu, umhverfi sínu og sjálf-
um sér, hefðu þeir lagt á flótta.
Það væri rangt að taka það ekki fram, að
Dowling gerði sitt bezta til að láta renna af mönn-
um sínum um morguninn. Hann skipaði svo fyrir,
að menn skyldu skiptast á um að sjá um kaffigerð,
og alltaf væri nóg heitt kaffi fyrirliggjandi. En
fallbyssubátar Sambandsstjórnarinnar neituðu
samvinnu á þessu sviði, og sendu langdræg fall-
byssuskeyti inn til strandarinnar. Eitt hið fyrsta
þeirra lenti í eldhúsinu og blés því með kaffi og öllu saman af yfirborði jarðar
Strandverjendurnir fleygðu sér niður og fólu höfuð sín, þegar skothríðin byrjaði,
en brátt sáu þeir, hve heppilegt efni til virkisgerðar votur leir er. Sprengjurnar
sukku í hann og sprungu þar án þess að gera minnsta usla, því leirinn lagðist
að þeim og eyddi krafti þeirra. Yfir 100 fallbyssukúlur, sem nægt hefðu til þess
að gereyðileggja steinhlaðið virki, svo ekki sé talað um raftavirki, hurfu í leir-
inn og voru þar með úr sögunni.
Loksins linnti þessari skothríð, og Dick og menn hans fóru að svipast um eftir
einhverju, sem þeir gætu barizt við sína eigin timburmenn með. Nú var kaffið
úr sögunni, svo þeir urðu nauðugir viljugir að grípa til sama meðals og hafði vald-
ið timburmönnunum, og sem betur fór var talsvert eftir á viskívagninum.
Morguninn leið, án þess að flotinn réðist til annarrar atlögu. Sólin hækkaði á
lofti og geislar hennar helltust eins og bráðinn málmur yfir hermennina 43, og
eimurinn af leirnum fyllti loftið. Þeim fór að leiðast biðin
■—- Af hverju koma þeir ekki að sækja okkur? spurðu mennirnir. — Eftir hverjum
fjandanum eru þeir að bíða?
Rétt um hádegið kallaði útvörður þeirra, að hjálp væri á leiðinni. Dick klöngr-
aðist upp á sólbakaðan leirbakkann og leit upp eftir ánni. Jú, mikið rétt, þarna
kom fallbyssubáturinn Uncle Ben niður eftir með Suðurríkjafánanna við hún.
— Sjáið skútuna, piltar? sagði hann glaðlega. — Þarna kemur hún eins og
hnarreistur hundur til þess að gelta að úlfahópnum. Takið nú vel á móti.
Um leið og mennirnir lustu upp fagnaðarópi, tók sambandsskipið Sachem sig
út úr hópnum og kom nær ströndinni. Fjarlægur hvellur heyrðist, og sprengju-
gos varð í ánni rétt hjá Ben frænda. Fallbyssubáturinn sveigði snarlega í hring
og sigldi upp ána aftur af fulum krafti.
— Ja, fari það nú í sótsvart og hurðarlaust . . . byrjaði Dick, en svo náði
kímnigáfan aftur yfirhöndinni. — Svona fer það — snautar heim aftur með
skottið milli fótanna, um leið og fyrsti úlfurinn urrar, sagði hann og hló. Hlátur
hans smitaði út frá sér, og menn hans héldu áfram að vera í góðu skapi. Og ekki
rénaði það, þegar föðurlandselskar konur frá næsta þorpi komu stuttu síðar með
mat handa þeim. Dick var aldrei eins í essinu sínu, og þegar konur voru meðal
viðstaddra, svo það var ærið glatt á hjalla í litla leirvirkinu, þar til mjög varð