Vikan - 25.06.1964, Blaðsíða 17

rw v'x.þ:;:;'.;' L|g|j|
m ■ u B
11 , •
f.4mn fí ilit
(|Í| jy "p
m ll .: jt w ‘iɧ m »vp;:
ii $
t| %
m KBfigKtt j i BM ! I
. i m 'wkj i 1
m mmm i »:•;•:>: I
L:i i
ifi ff *5;j |
4 h
f iiiil 1 1 1 fl 1
H m w
.L JL !! MB i m ! í.;í
rörum, áttu að hafa minnkað hraða hans
um fimm hundruð kílómetra á klukkutíma.
Það var ekki mikið — aðeins fimmti hluti
þess hraða, sem þotuflaugar höfðu farið
undanfarin ár — en nægjanlegt til að
hemla ferð hans og senda hann í stórum
boga aftur til jarðar.
Þeir, sem höfðu smíðað þetta litla tæki,
létu ekkert leika á reiðanum. Hver vél
hafði tvær kveikjur. Þær þurftu aðeins
eina, en þær voru tvær til frekara ör-
yggis. Til þess að ræsa hverja vél þurfti
aðeins einn rofa. Hver vél hafði tvo rofa.
Og leiðslurnar frá rafgeyminum til kveikj-
anna voru þannig útbúnar, að engin ein
bilun gat orsakað að vélarnar ynnu ekki.
Kerfið var asnaöruggt. f því voru svo
margir aukahlutir að jafnvel varakerfið
hafði varakerfi. Það var asnaöruggt.
Það hafði aðeins einn galla.
Það hafði svikið.
Og þess vegna var major Richard J.
Pruett — í flugher Bandaríkjanna, með
fráviki frá þjónustu vegna starfa sem
geimfari hjá NASA í áætlunum „Mercury"
og „Gemini“ — dauður maður. Eða öllu
heldur: hann mundi vera það innan
tveggja sólarhringa, með nokkra klukku-
tíma mismun til eða frá, sem enginn gat
reiknað út með nokkurri vissu. Það var
kapphlaup við tímann — og aðeins hann
gat tapað.
Ef braut hans kringum jörðina mundi
lækka nægilega áður en súrefnið yrði upp-
urið, mundi bíða hans frægð mannsins,
sem nauðuglega komst undan dauðanum
í geimnum. Ef súrefnið yrði uppurið áður
en brautin lækkaði nægilega — ja, þá
hafði hann aflað sér langsamlega dýrustu
líkkistu, sem nokkurt lík hefur legið í.
Hann kipraði saman vörunum við hugs-
unina, og hafði af því nokkra fróun, að
kímnigáfuna hefði hann þó ekki misst
ennþá.
Hann vissi að enginn hafði reynt að
hafa samband við hann á meðan hann
svaf. Engin sendistöð mundi vilja trufla
svefn hans. Svefn var honum nauðsyn-
legur, og það hafði ekkert með líkamlega
þreytu að gera. Svefn þýddi tímaspamað.
Á meðan hann svaf, minnkaði líkaminn
starfsemi sína. Hann hafði þurft minni
hita. Hann dró úr efnabrennslu. Etna-
brennsla þýddi súrefni. Því lengur, sem
hann gat treynt sér súrefnið, því lengur
mundi hann lifa.
Hann þarfnaðist . . . ja, fyrst og fremst,
meiri tíma.
Hann hafði sjálfur gert nokkra útreikn-
inga. Samkvæmt þeim átti geimfarið að
lækka sig niður í lofthjúpinn af sjálfs-
dáðun, tuttugu til tuttugu og fimm
klukkutímum eftir að súrefnið var búið
hjá honum. En þessir útreikningar þurftu
heldur ekki að vera svo nákvæmir. Aðeins
einn klukkutími, aðeins nokkrar mínútur
lengur en súrefnið entist, mundi þýða
öruggan dauða.
Möguleikarnir voru ekki glæsilegir. f
rauninni þóttist hann viss um að þeir
væru engir. En það var aldrei að vita.
Ómögulegt að segja nema rafmagnsheil-
arnir niðri á jörðu kynnu að benda á
einhvern möguleika, sem öðrum hafði
yfirsézt að athuga.
Hann opnaði senditækið.
Merkistöð Muchea, merkistöð Muchea.
Þetta er Mercury sjö. Heyrði þið til mín?
Yfir.
VIKAN 26. tbl. — YJ