Vikan - 25.06.1964, Blaðsíða 46

ÞAÐ ER SPARNAÐUR
í AÐ KAUPA GÍNU
Óskadraumurinn
við heimasauminn
Omissandi fyrir allar konur, sem
sauma sjólfar. Stærðir viS allra
hæfi. Verð kr. 550,00 og með
klæðningu kr. 700,00. Biðjið um
ókeypis leiðarvísi.
Fæst í Reykjavík hjá:
DÖMU- & HERRABÚÐINNI
Laugavegi 55 og
GÍSLA MARTEINSSYNI
Garðastræti 11, sími 20672
STRETCH
buxurnar
frá SPORTVER eru viðurkenndir fyr-
ir gæði.
Fást f eftirtöldum verzlunum:
Verzl. SIF, Laugavegi 44
Verzl. TIBRÁ, Laugavegi 19
Verzi. ANDRÉSAR ANDRÉSSONAR
Verzl. S.f.S., Austurstræti
Verzl. VERA, Hafnarstræti
REYKJAVÍK
hún ætti að koma fram, og hann
hló að þeirri mynd, sem þau hlutu
að sýna — hún i tötrum og hann
í sinni óhreinu, bláu skyrtu, galla-
buxum og aurugum strigaskóm.
Hann fór til hennar og tók um
hendur hennar. Þær voru kaldar.
Hann sagði: — Honey, við erum
nú meiri fuglarnir. Það er aðeins
eitt vandamál. Eigum við að fá
okkur mat fyrst, meðan hann er
heitur, eða eigum við að koma
okkur úr þessum lörfum, fá okkur
bað og borða svo matinn þegar
hann er orðinn kaldur? Hugsaðu
ekki um neitt annað. Við erum
hérna í þessu dásamlega húsi og
það er allt sem máli skiptir. Nú og
hvað eigum við þá að gera?
Hún brosti óviss. Blá augun leit-
uðu að öryggi í andliti hans. — Þú
hefur ekki áhyggjur af því hvað
muni koma fyrir okkur? Hún benti
um herbergið með höfuðhreyfingu.
— Sérðu ekki að við erum hér í
gildru?
— Vertu ekki of viss um það. En
nú sem stendur er ekkert að gera
fyrir rotturnar í gildrunni annað en
að éta ostinn. Eina spurningin er
hvort við eigum að éta hann heit-
an eða kaldan. Hann þrýsti hendur
hennar. — Svona nú, Honey, eftir-
láttu mér áhyggjurnar. Hugsaðu
þér bara hvar við vorum fyrir
klukkutíma. Er þetta ekki betra?
Láttu nú undan og taktu ákvörðun
í því sem máli skiptir. Bað eða
mat?
— Ja, ef þú heldur . . . ég meina.
Eg held, að ég myndi heldur vilja
þvo mér fyrst, sagði hún hikandi.
Svo bætti hún við fljótmælt: — En
þú verður að hjálpa mér. Hún
hnykkti höfðinu til í áttina að bað-
herbergisdyrunum. — Ég kann ekk-
ert á svona lagað. Hvað á maður
að gera?
— Það er mjög auðvelt, sagði
Bond alvarlegur. — Ég skal ganga
frá því fyrir þig. Meðan þú færð
þér bað ætla ég að fá mér morgun-
verð. Ég skal reyna að halda þín-
um mat heitum. Hann sneri sér að
einum innbyggða klæðaskápnum og
opnaði dyrnar. Þar voru um hálf
tylft af kímanóum, nokkrum úr silki
og nokkrum úr lérefti. Hann tók
einn léreftsslopp niður. — Farðu
nú úr fötunum og í þetta og ég skal
ganga frá baðinu. A eftir geturðu
valið um, í hverju þú vilt vera við
matinn og í rúminu.
Hún sagði þakklát: — Ó, já,
James, ef þú vilt bara sýna mér
. . . Hún tók að hneppa frá sér
blússunni.
Bond langaði til að taka hana
í fang sér og kyssa hana. í staðinn
sagði hann: — Allt f lagi, Honey,
fór inn í baðherbergið og skrúfaði
frá krananum.
Það var allt í þessu baðherbergi.
Sérstakt baðsalt fyrir karlmenn og
annað fyrir kvenfólk. Hann lét
kvennabaðsalt í vatnið og í sama
bili ilmaði baðherbergið eins og
gróðurhús með orkideum. Sápan
var af vandaðri franskri tegund.
í skápnum undir speglinum voru
tannburstar og tannkrem, tann-
stönglar, munnskol, aspirín og and-
litskrem. Þar var einnig rafmagns-
rakvél, rakspíritus af góðu merki,
tveir nylonhárburstar og greiður.
Allt var glænýtt og ósnortið.
Bond leit á sóðalegt, órakað and-
lit sitt í speglinum óg brosti særðu
brosi inn í grá blóðhlaupin augun.
Húðin á pillunni var svo sannar-
lega úr sætasta sykri. Það væri
rétt að gera ráð fyrir því, að lyfið
í henni væri af beiskustu gerð.
Hann sneri sér aftur að baðinu
og aðgætti vatnið. Sennilega væri
það of heitt fyrir manneskju, sem
aldrei hafði farið í heitt bað áður.
Hann bætti í það köldu vatni. Þeg-
ar hann hallaði sér yfir kerið, var
tveimur handleggjum vafið um háls
hans. Hann stóð upp. Gullbrúnn lík-
aminn skar sig vel úr í hvítflísuðu
baðherberginu. Hún kyssti hann
fast og klunnalega á varirnar. Hann
vafði handleggjunum utan um hana
og þrýsti henni að sér og hjarta
hans barðist ákaflega. Hún sagði
andstutt við eyra hans: — Mér
fannst óviðkunnanlegt að vera í
þessum kínversku fötum. Og hvort
sem er, þú sagðir þessari konu að
við værum gift.
Bond hélt um vinstra brjóst henn-
ar. Geirvartan var hörð af ástríðu.
Kviður hennar þrýstist að honum.
Hvers vegna ekki? Hvers vegna
ekki? Láttu ekki eins og asni! Þetta
er ómögulegur tími til þess. Þið
eruð bæði ! lífshættu. Þið verðið
að halda höfðinu köldu eins og ís,
ef þið ætlið að komast út úr þessu.
Seinna! Seinna! Láttu nú ekki und-
an.
Bond sleppti brjósti hennar og
tók utan um hálsinn á henni. Hann
nuddaði andliti sínu við hennar,
leitaði að munni hennar og kyssti
hana löngum kossi.
Svo hélt hann henni armslengd
frá sér. Eitt andartak horfðu þau
hvort á annað og augu þeirra vorú
skær af þrá. Hún andaði ört og
varir hennar voru aðeins aðskildar,
svo að hann sá glitra í hvítar tenn-
urnar. Hann sagði og röddin var
óstöðug: — Honey, farðu í baðið,
áður en ég rassskelli þig.
Framhald í næsta blaði.
Framhald af hls. 13.
1 sömu andrá tók ráðsmaðurinn eftir Angelique. Hún hallaði sér
upp að dyrakarminum og hlustaði. Baróninn sneri sér við og hnyklaði
brýrnar, þegar hann sá hana.
— Komdu hingað Angelique, sagði hann reiðilega. — Þú ert farin
að venja Þig á að liggja á hleri. Þú skýtur alltaf upp kollinum, Þegar
verst stendur á og lætur aldrei til Þín heyra. Það er megnasta ókurt-
eisi.
Molines leit rannsakandi á hana, en var ekki eins reiðilegur og faðir
hennar.
—• Heyrðirðu, hvað við vorum að tala um? spurði baróninn.
— Já, pabbi, svaraði Angelique og gekk ófeimin inn í skrifstofuna.
— Molines sagði, að Josselin gæti farið í herinn og Hortenze i klaust-
ur, ef Þú fjölgar múldýrunum.
—■ Þú orðar nú stundum hlutina öðruvísi en aðrir. En hlustaðu
nú á mig: Þú verður að lofa, að segja engum frá Þessu.
Angelique leit beint í augun á honum.
— Hvað fæ ég í staðinn?
Ráðsmaðurinn bældi niðri í sér hláturinn.
— Angelique! hrópaði faðir hennar.
—■ Fyrst verðið Þér að sanna okkur, að Þér getið varðveitt leyndar-
mál, Mademoiselle Angelique, sagði ráðsmaðurinn. — Ef af Þessum
félagsskap verður, Þurfum við fyrst að tryggja okkur, að fyrirtækið,
blómstri, og ekkert af fyrirætlunum okkar hafi síazt út. Standist það,
skulum við finna handa Þér verðugan eiginmann að launum.
Angelique velti Þessu fyrir sér.
— Allt í lagi. Ég lofa, sagði hún svo.
Hún fór aftur fram í eldhús og horfði á Madame Molines setjá
köku í ofninn.
— Er maturinn alveg að koma, Madame Molines? spurði hún.
— Ekki alveg strax, stúlka mín.
—• Hef ég tíma til að skreppa heim að höllinni?
— Já, Það getur þú gert. Ég skal senda eftir Þér, þegar búið er að
leggja á borðið.
Þetta var sannarlega ævvintýrahöll. Allar aðrar hallir voru nokkurn
veginn eins og Monteloup, gráar, augnlausar og mosavaxnar. E'n hér
hafði ungur ítalskur arkitekt stækkað gluggana og súlnagöngin að
miklum mun. 1 hallarsikinu var hreint vatn og þar uxu vatnaliljur.
Með undraverðri leikni, klifraði Angelique upp á neðstu svalirnar
og síðan upp á svalirnar á annarri hæð. Hún þrýsti nefinu að glugga-
rúðunni. Hún þreyttist aldrei á að horfa inn i þetta herbergi, þar sem
glampaði af silfri og fílabeini í húsgögnunum. Veggirnir skinu í skær-
um litum, og málverkin voru sem lifandi. Fjarst í herberginu var gull-
saumað veggteppi og yfir opnu eldstæðinu var stórt málverk úr heimi