Vikan - 25.06.1964, Blaðsíða 21

Lucy Fray var
þrjátíu og fjögurra
ára gömul og tíu
barna móðir, þegar
læknarnir sögSu
henni aS hún væri
meS krabbamein og
gæti í hæsta lagi
lifaS í eitt ár. ÞaS
eina, sem hún
hugsaSi um, var þaS,
hvernig hún gæti
komiS börnum
sínum fyrir, og lagSi
á ráSin um þaS á
óviSjafnanlegan hátt.
Teikning
Baltasar
AÖeins tíu dogum eft-
ir að Lucy Fray
kom heim af sjúkra-
húsinu með tíunda
barnið sitt nýfætt,
vissi hún að hún var dauð-
vona. Það gat dregizt í
nokkrar vikur eða nokkra
mánuði, en í mesta lagi eitt
ár. Hún sagði Ivan, mann-
inum sínum ekki frá þessu,
því hún vildi vita vissu
sína áður en hann og börn-
in heyrðu þessar hræði-
legu fréttir.
Lucy Fray var tæplega
þrjátíu og fjögurra ára
gömul og átti heima í bæn-
um Ottuma í Iowa í Banda-
ríkjunum. Það var stuttu
eftir að hún eignaðist Step-
hen, tíunda barnið, að hún
fann harðan hnút í vinstra
brjóstinu. Hún talaði ekki
um það við lækninn á fæð-
ingarheimilinu, því hún
hélt að þetta væri hættu-
laus bólga, sem stæði í
sambandi við fæðinguna.
En nokkrum dögum eftir
að hún kom heim aftur,
var hnúutrinn enn í brjóst-
inu, og hún nefndi það við
manninn sinn.
— Þetta er sjálfsagt ein-
hver erting eða þvílíkt,
sagði hún. — Það verður
væntanlega horfið eftir
nokkra daga.
En hnúturinn hvarf ekki.
Hann stækkaði dálítið, en
olli engum sársauka. Lucy,
sem var há og grönn og
ennþá næstum eins falleg
og þegar hún giftist Ivan
fyrir fimmtán árum, hafði
engin óþægindi af honum.
Ivan og Lucy áttu lítinn
búgarð, sem ekki gaf mikið
af sér, en veitti þeim og
börnunum þeirra tíu, húsa-
skjól og fæði. Á vetrum
fór Ivan stundum í vinnu
inn í borgina og bætti það
töluvert fjárhaginn, en
hann þjáðist af gigt og síð-
asta árið hafði hann verið
rúmliggjandi.
Það leið ekki meira en
vika þar til Lucy gerði sér
Ijóst, að berið í brjóstinu
var ekki eins hættulaust og
hún hafði látið í veðiú vaka
við fjölskylduna. Samt leið
næstum mánuður áður en
hún ók inn í borgina til að
hitta lækni. Hann skoðaði
hana, en vildi ekki segja
neitt ákveðið fyrr en hann
hefði talað við sérfræðing.
— Ég hef enga sérþekk-
ingu, sagði hann við Lucy,
— og ég get ekki gert
fullnaðar sjúkdómsgrein-
ingu, nema að leita ráða
sérfræðings.
Hann bað Lucy um að
hafa ekki óþarfa áhyggjur
og lofaði henni tíma hjá
sérfræðingi eins fljótt og
auðið væri.
— Það verður ekki hjá
því komizt að framkvæma
uppskurð, sagði hann. —
En ég vona að meinsemdin
sé aðeins á afmörkuðu
svæði, svo auðvelt verði
að nema hana burt.
Það liðu tveir mánuðir
áður en Lucy var skorin
og síðan átti hún að koma
aftur eftir tvo mánuði til
nýrrar rannsóknar. Þá gat
hann aðeins fært henni
þær fréttir, að sjúkdómur-
inn hefði því miður verið
kominn á of hátt stig og
þýðingarlaust væri að gera
aðra skurðaðgerð.
— Þegar uppskurðurinn
var gerður í upphafi, gerð-
um við okkur vonir um að
komast fyrir meinsemdina,
sagði læknirinn, —■ að
minnsta kosti gat hann
lengt líf yðar um nokkra
mánuði og það reyndist
rétt.
Lucy Fray var alveg ró-
leg þegar hún spurði:
-—■ Lengt líf mitt, lækn-
ir? Hve lengi hefði ég lif-
að, ef þér hefðuð ekki skor-
ið mig upp?
— Þér væruð ef til vill
dáin núna, frú Fray, svar-
aði læknirinn. — Við vild-
um ekki hræða yður. Þér
eigið stóra fjölskyldu og
við gerðum það sem við
gátum til að lengja líf yðar
um nokkra mánuði.
— Það er þá ekkert
hægt að gera mér til hjálp-
arþ spurði Lucy rólega.
— Enginn mannlegur
máttur er þess megnugur,
var svarið.
Stóru gráu augun litu
beint á lækninn um leið
og hún spurði: — Hve lengi
get ég lifað?
—■ Viljið þér að ég svari
yður hreinskilningslega,
frú Fray? spurði læknirinn.
■— Já, það vil ég. Ég
þarf að hugsa um fjöl-
skyldu mína og gera ýms-
ar ráðstafanir áður en ég
dey.
- Þér getið ef til vill
gert yður vonir um tíu
mánuði, en sennilegra er,
að þeir verði aðeins sex.
Lucy Fray sýndi enga
geðshræringu þegar hún
kvaddi hann. Hún fór aftur
heim á bóndabæinn og var
jafn brosmild og blíðleg
og alltaf áður. Enginn gat
séð það á henni að hún
vissi af dauðanum á næstu
grösum. Hún baðaði yngsta
barnið og sá um matinn
áður en hún sagði manni
sínum, að hún ætlaði að
ganga út og hafa tal af
prestinum.
:— Það er ýmislegt, sem
mig langar til að tala
við hann um, sagði hún,
og maður hennar spurði
einskis. Hann var rúm-
fastur af gigtinni.
Lucy sagði prestinum
allt af létta um örlög
sín.
— Ég hef verið að
hugsa um, hvernig muni
fara fyrir börnunum
mínum. Þegar ég var
að baða Stephen litla
í kvöld, gat ég varla
hugsað til þess að hann
og öll hin börnin ættu
eftir að fara á barna-
heimili. En það var
eins og einhver stæði
við hlið mér, ekki mað-
frá ráðagerð sínni við-
víkjandi börnunum og
hann var henni sam-
þykkur, eins og í flestu
öðru síðan þau giftust.
Næsta morgun kallaði
hún á börnin og sagði
þeim að þau ættu að
flytja á ný heimili.
— Það kemur bráð-
um að því, að ég get
ekki lengur hugsað um
ykkur, því ég er á för-
um til guðs, sagði hún
rólega og lét enga geðs-
hæringu á sér sjá. En
áður en ég fer, langar
mig til að sjá ykkur
hamingjusöm hjá nýju
foreldrunum ykkar, sem
ur, heldur einhver vold-
ugur ójarðneskur andi.
Þessi andi sagði mér,
að það hlyti að vera
margt gott fólk hér í
Ia|wa, sem vildí taka
börnin mín og láta sér
þykja vænt um þau, og
gæti hjálpað þeim til
að þroskast í góða menn
og konur. Ég verð að
reyna að finna þetta
fólk, svo að ég viti að
börnin mín hafi það
gott, þó ég sé farin frá
þeim.
Þegar hún kom heim,
sagði hún Ivan, að hún
mundi ekki lifa sumarið
út. Hún sagði honum
verða ykkur góð. Ég
ætla að finna ykkur öll-
um nýjan pabba og
nýja mömmu, sem mun
þykja eins vænt um
ykkur og verða ykkur
jafn góð og við höfum
verið.
Eftir nokkra daga
skrifuðu blöðin í ná-
grenninu um dauðvona
móðurina, sem væri að
leita að heimilum fyrir
litlu börnin sín tíu. Það-
an bárust fréttirnar til
stærri blaða og brátt
birtu öll blöð í Norður-
Ameríku söguna um
Lucy Fray. Hún vakti
Framhald á bls. 31.
VIKAN 26. tbl.
21