Vikan - 25.06.1964, Blaðsíða 24

Afdalasveit á vetrum, í alfaraleið á
sumrum. Rétt hjá höfuðborginni, en
samgöngur litlar nema yfir sumarmán-
uðina. Mikið landflæmi, en fáir bæir.
Þingvallasveit.
Það er aS verða ár, síðan ég tók að hús-
vitja í Þingvallasveitinni, en ég er ekki bú-
inn ennþá. Þó eru bæirnir þar innan við
20, og sumir í eyði. En fólkið er svo gest-
risið og skemmtilegt, að það tekur tímann
sinn að heimsækja alla. En áður en yfir-
reiðinni lauk, kölluðu önnur verkefni, sem
minni bið þoldu, svo Þingvallasveitin hefur
legið óhreyfð niðri í skúffu. En nú er kom-
ið nýtt sumar, og Þingvallasveit er aftur
í alfaraleið.
Sé ekið austur úr Þjóðgarðinum, er fell
á hægri hönd. Síðan kemur slakki frá veg-
inum niður að vatninu, og loks annað fell.
Þetta fell heitir Miðfell, og við suð-austur-
horn þess er afleggjari. Sé farið eftir þess-
um afleggjara, kemur maður heim á hlað
í Miðfelli, austasta bænum í Þingvallasveit.
Bærinn stendur niður undir vatninu. Út með
því eru sumarbústaðir, sem minna á skúrana
í garðlöndum Reykvíkinga, og ef svo fer
fram með garðlöndin sem horfir, líður varla
á löngu, áður en eigendur sumarbústaðanna
austan við Miðfell varða svo heppnir að
eiga hús í garðlöndunum. En við vorum
ekki að skoða sumarbústaði, heldur húsvitja
I Þingvallasveit, og knúðum dyra á Miðfelli.
Ingólfur bóndi Guðmundsson og Marta
Stefánsdóttir, kona hans, tóku vel á móti okk-
ur og vísuðu til stofu. Bæjarhúsin á Mið-
felli eru nokkuð við aldur, en þeim er vel
viðhaldið og stofan vistleg. Og þótt úti væri
brakaþurrkur, settist Ingólfur hjá okkur, eins
og ekkert væri sjálfsagðara.
— Þú er með kúabú, Ingólfur?
— Já, ég hef selt í Flóabúið, síðan um
fjárskipti.
— Þú hefur ekki kært þig um að fara
aftur í fjárbúskapinn?
— Ég er með fé líka. En kýrnar gefa
raunverulega meira en féð.
— Hvað ertu með mikið af skepnum?
— Ég er með 11 kýr, um fjögur hundruð
fjár ,og svo fáeina hesta.
— Hvernig er að koma frá sér mjólk á
veturna? Er ekki iðulega ófært?
— Jú, það kemur fyrir. Einu sinni lokað-
ist alveg frá áramótum fram í apríl. En
maður hyllist til að hafa mjólkurminnst á
veturna.
Er sótt hingað til þín?
Nei, ég verð að flytja mjólkina út að
Steingrímsstöð. Það eru um fimm kílómetrar.
Hefur þú nógan heyskap hér heima?
— Nei, ég sæki alltaf nokkurn heyskap
afbæis. Ég býst t.d. við að hirða af Hof-
mannaflöt í sumar.
— Hve mörg eruð þið hér á heimilinu?
— Það erum við hjónin, og svo teljast
tvö börn okkar hér heimilisföst, Hrafnhild-
ur og Kristján.
Og félagslífið hér í sveitinni?
— Það er ekkert félag hér nema kven-
félagið, cg ekki mikið félagslíf annað en það,
sem því til heyrir. Eina skemmtunin hér er
venjulega sú, að við förum á þorrablót á
írafossi.
24 — VIKAN 28. tw.
— Já, þið eruð hér í góðri sambúð við
rafmagnið.
— Já, nema hvað við fáum það ekki.
— Hvað ertu að segja?
— Nei, það er víst of dýrt að leggja það
hingað. Rafmagnið er aðeins kósningabeita,
og það er of fátt fólk hér, til þess að það
borgi sig að láta okkur fá rafmagn.
— Svo þið hafið ekkert af Sogsvirkjun-
inni að segja?
— Ekki nema það, að það varð stórtrufl-
un á veiði, þegar virkjunin var gerð. Og á
tímabili var tekið af mér neyzluvatnið, ég
hafði ekki einu sinni handa skepnunum.
— Og hvernig fórstu að?
— Það bjargaði, að þetta var um sumar-
tíma, annars hefði það verið óviðráðanlegt.
— En fiskurinn hefur ekki náð sér síðan
stíflan var gerð?
— Nei, það þyrfti að koma upp uppeldis-
stöð við vatnið, svo fiskurinn kæmist aftur
í sitt fyrra horf. Hann var miklu meiri hér
áður fyrr og jafnfeitari. Það er svo undar-
legt, að mýbitið hvarf eiginlega alveg, þegar
stíflan kom. Og það hefur náttúrlega sitt
að segja með fiskinn.
-— Þú veiðir náttúrlega alltaf samt?
•— Já, ég hef alltaf nokkur net.
•— Hvernig er með draugagang hér í Þing-
vallasveitinni, Ingólfur?
— Það eru engir draugar hér. En þó get
ég sagt ykkur frá einum atburði, sem ég get
ekki skýrt. Ég var lítill þá. Þetta var um
vetur, og engir karlmenn heima. Við vor-
um að koma úr fjósinu, og ég man eftir
því, að áður en við fórum, lokuðum við
hundinn, sem var stór og sterkur — hét
Vígi —- inni í hlöðunni. Svo þegar við erum
nýkomin inn, kemur eitthvað upp á þekj-
una, og við heyrðum eins og eitthvað væri
dregið eftir henni. Þetta var svo þungt, að
það brakaði í þakinu. í sama bili heyrum við,
að hundurinn er kominn út og lætur eins
og vitlaus sé. Við þorðum ekki út, fyrir okk-
ar litla líf, en hundurinn lét svona Ianga
hríð, eins og hann væri að berjast við eitt-
hvað, ýmist uppi á þaki eða úti um túnið.
Svo hætti þetta nú einhvern tíma, en við
þorðum ekki út fyrr en um morguninn. Þá
fundum við hundinn í hlöðunni, blóðugan
gjog rifinn og illa til reika, og það var svo af
honum dregið, að hann lá fyrir í um það
bil mánuð. Við fundum, hvernig hann hafði
komizt út, því það var rifið gat á hlöðuna
við baggagatið, hver sem hefur gert það og
hverriig. Og verksummerki fundum við, bæði
á þekjunni og eins á harðfenni. Það voru
rispur, eins og eftir fjórar klær á hverjum
fæti, og blóð, en það gat hafa verið úr hund-
inum. Og slóðin lá niður á klappir hér við
vatnið, en hvarf þar.
— Og hvað heldurðu, að þetta hafi verið?
— Ég veit það ekki. Þetta var áreiðan-
lega engin skepna, sem maður þekkir. Og það
hefur varla verið neinskonar fugl. Ég held,
að þetta hafi verið skepna úr vatninu.
— Hefur þú orðið var við eitthvað, sem
bendir til að þar búi fleiri skepnur en vitað
er um?
Ekki annað en þetta.
Ef farið er niður að vatninu, gengið fyrir
Múla og Hrafnsklett, er ekki ýkja langur
gangur yfir að Mjóanesi. Það er drjúglengri
Feðginln á Miðfelli, Hrafnhildur og Ingólfur.
Marta var önnum kafin inni í eldliúsi og gat ckki
komið út. ()
Heimilisfólkið í Mjóanesi — cins og þaö var í
fyrrasumar. Önnur frá vinstri cr Guðrún húsfreyja,
en Pétur er næstyztur frá liægri. [)
Þetta er knár strákur og kann vel ára-
lagið. Hann var sumarsveinn hjá Pétri í Mjóanesi í
fyrra, og hjálpaði Pétri við netadráttinn. |‘,
Bærinn í Mjóanesi, og hluti af útihúsunum. í haksýn
cr Miðfcll. O