Vikan - 25.06.1964, Blaðsíða 31

DRALON KODDI DRALON SÆNG F'ISLÉTT ÞOLIR ÞVOTT
sængurstær ÍSir 140x200 100x140 110x90 koddastærðir 50x70 40x50 33x40
i*
voru óstyrkir. Það var aðallega
uggur í fótboltaliðinu frá Baku.
Myndu þeir komast í tæka tíð
til keppni í Moskvu?
Klukkan 12.10 kom skipunin:
Spennið öryggisbeltin.
Næstum því í sömu andrá drap
annar mótorinn á sér, þótt mæli-
ljósið sýndi enn bensín í geym-
unum. Og svo hinn mótorinn.
Það var enn spottakorn í flug-
brautina.
Fyrir neðan svífandi vélina lá
Leningrad og áin Neva eins og
silfurband gegnum hana. Most-
ovoi tók ákvörðunina — hún var
eina vonin: Hann varð að lenda
á ánni.
Velin tapaði ört hæð, þegar
hún hafði misst mótorana. Hún
stefndi óðfluga niður að ánni.
Það lá við, að hún strykist við
Ochtinskij-brúna. Mótorbátur
skaut allt í einu upp stefninu
framan við vélina. Með allri
sinni flugtækni tókst Mostovoi
að lyfta vélinni yfir bátinn. Svo
skall hún í vatninu.
Það fór þungur hnykkur um
vélina, þegar hún lenti. En allt
gekk vel. Hún stanzaði við Finn-
landsbrúna og flaut rólega á öld-
um árinnar. Eftir á var það
reiknað út, að aðeins hefðu lið-
ið 14 sekúndur, frá því að vélarn-
ar drápu á sér, þar til flugvélin
lenti. Dráttarbátur kom og dró
vélina að næstu bryggju, og far-
þegarnir tíndust út.
Síðastur frá borði var Viktor
Mostovi. Þegar hann var kom-
inn upp á bryggjuna, sneri einn
farþeganna sér að honum og
spurði:
—- Hvernig í ósköpunum gaztu
vitað, að ég átti einmitt heima
hér?
DAUÐVONA MÓÐIR
06 ÚRRÆÐI HENNAR
Framhald af bls. 21.
aðdáun allra, þessi kona, sem
ekki óttaðist dauðann og bar að-
eins framtíð barnanna sinna fyrir
brjósti.
Mörg hjón komu óravegu að til
að bjóðast til að taka börnin, en
Lucy vildi ekki afhenda börnin
alveg strax. Hún hafði gert lista
yfir þá eiginleika, sem nýju for-
eldrarnir áttu að hafa.
Þeir foreldrar, sem Lucy áleit
hæfa til að taka barn, fengu að
taka eitt af börnunum í tíu daga
reynslutíma, en síðan átti barn-
ið að koma aftur heim, svo Lucy
gæti talað við það og komizt að
því, hvort barnið langaði til að
edga heima hjá þeim. Þannig
heyrði hún það frá barninu sjálfu,
hvernig því líkaði á nýja heimil-
inu.
Yngsta barnið, Stephen, var
fyrsta barnið, sem fór að heiman.
Síðan fór Warren, þriggja ára.
En þegar Linda, tveggja ára, var
sótt af nýju foreldrunum, urðu
hin börnin áhyggjufull. Fram til
þessa hafði þeim virzt þetta sem
skemmtilegur leikur, en gerðu
sér nú ljóst, að þetta var alvara.
Johanna, sú elzta, bað móður
sína að segja þeim sannleikann.
— Sannleikurinn er sá, að ég
mun bráðum deyja, og enginn
getur komið í veg fyrir það,
sagði Lucy, og reyndi að dylja
geðshræringu sína. Ég vil ekki
að þið þurfið að alast upp á
barnaheimili. Og ég vil að
þið getið heimsótt hvert annað,
þannig að þið verðið alltaf ein
VIKAM U. tW. —