Vikan - 09.07.1964, Blaðsíða 10

Þegar Matthías Jochumson tók sig til og orti um Skagafiörð-
inn, þá var hann að vonum hikandi og vissi ekki hvar
skyldi standa og hvar skyldi byria. Enda útsýnið ærið; Vall-
hólmurinn endilangur norður í fjörð, Blönduhlíðin og Drang-
ey. Mér fór svipað og Matthíasi, þegar ég leit heimsýningar-
svæðið í Flushing Meadow Park: Hvar skyldi byrja, hvar skyldi standa.
Ég vildi að hann hefði staðið þar við hlið mér, skáldið á Sigurhæðum,
albúinn þess að yrkja geirneglt kvæði í þjóðskáIdastíl um þessa heim-
sýningu. Það mætti segja mér, að þá hefði honum fundizt Skaga-
fjörðurinn tiltölulega aðgengilegt viðfangsefni.
Ég hafði flogið vestur með Loftleiðum um nóttina og það hafði
verið tíðindalaust ferðalag. Þeir lentu á Goose Bav í Labrador í kaldri
rigningu; það var snjór í botni furuskógarins og eins óyndislegt og
hugsazt gat. Nokkrir harðindalegir menn með bláar og sinaberar
hendur afgreiddu vélina. Mér datt í hug vísan eftir Stein:
í nótt mun ég krókna úr kulda
í kofa við Hudson Bav.
Þú mikli eilífi andi
ókei.
Að ofan: XBM-eggið. Þar er fimm hundruð manns lyft upp í eggið
í einu lagi til að sjá sjö kvikmyndir í cinu. Að neðan: Sýningarskálarnir eru
sumir furðuverk í byggingarlist og þar ægir saman mörgum mcrkum nýjungum. Hér
eru ísienzkir blaðamenn framan við sýningarhús Jórdaníu.
Hudson Bay eða Goose Bay, ætli það sé ekki sama í hvorri Grinda-
víkinni maður rær. Má ég þá heldur biðja um Tjörnes eða Melrakka-
sléttu. Þar er þó altént sauðkropp og snjólaust seint í maí.
Skógarnir hættu að vera svartir og tóku á sig græna og Ijósbláa
slikju þegar sunnar dró.
Vegurinn af John F. Kennedy flugvelli og inn til borgarinnar
er greiðfarinn og markaður sex akreinum. Þar aka allir eins
og þeir eiga lífið að leysa og veitir ekki af því tímahrak
skilst mér að ami flestalla verulega vestanhafs. En þeir eru
góðir bílstjórar og flestum, sem séð hafa umferðina þar, er
fyrirmunað að skilja, hvernig geta orðið árekstrar í Reykjavík.
Það eru ýmsar leiðir til að komast af Manhattan og út í útborg-
ina Queens, þar sem sýningarsvæðið er. Auðveldast er að taka fyrsta
leigubíl framan við hótelið, en það kemur meir við pyngjuna en
aðrar samgöngur; kostar þrjá dali í meðalumferð eða rétt um 130
krónur. Það er um þriggja kortéra ferðalag. Ódýrara er að taka
strætisvagn og fljótlegast er að fara með lest, sem leggur af stað
neðanjarðar, en kemst upp á yfirborð jarðar utan við asfaltfrum-
skóginn á Manhattan. Allt er þetta fremur auðvelt, jafnvel fyrir
ókunnuga og Kanar eru ólmir að segja ókunnugum til vegar og bæta
alltaf við: „You cannot miss it".
Þess vegna gat ekkert forðað því, að ég stæði við eitt aðalhlið
heimsýningarinnar um hádegisbilið á laugardegi seint í maí. Var ég
búinn að geta þess, hversu óskaplegur hitinn var? Heitustu maídagar
í New York á þessari öld, langdrægt fjörutíu stig, loftið þungt og
ákaflega rakamettað. En nú var maður kominn alla leið utan af fs-
landi með fimm daga til stefnu og hlægilegt að fara að láta hitann