Vikan - 09.07.1964, Blaðsíða 27

skki dauður!
í Mercury umsjónarstöðinni
á Cape Kennedy brotnaði
penninn í hendi George Keith
og hann kastaði brotnu hlut-
unum beint í vegginn. Menn-
irnir fyrir aftan hann, þreytt-
ir, órakaðir og óhreinir, sýndu
engin svipbrigði við þessi til-
þrif yfirmanns þeirra. Hann
hafði verið rólegur og örugg-
ur sem klettur í hafinu, þegar
tilkynningin um að hemla-
rakettur Pruetts hefðu brugð-
izt.
Richard J. Pruett mundi nú
deyja, ef Keith og samstarfs-
menn hans gætu ekki gert
eitthvert kraftaverk til að
bjarga honum. Og tíminn
leið . . .
— George, hér er Mercury
sjö.
George Keith smellti heyrn-
artækjunum á eyrun. Rödd
Pruetts heyrðist skýrt og
greinilega úr geimnum. Keith
dró andann djúpt að sér.
— Dick, þetta er George
Keith.
— Saludos, amigo! Hefurðu
nokkrar góðar fréttir handa
mér?
— Já og nei. Ég . . .
—■ Segðu bara satt, George.
Þá verður þetta auðveldara.
•—- Gott og vel. Okkur hef-
ur ekki tekizt að finna ástæð-
una fyrir því að hemlarakett-
urnar biluðu. Ég endurtek, við
höfum ekkert fundið, sem
gæti gefið okkur vísbendingu
um hvers vegna hemlarakett-
urnar biluðu.
Keith þagnaði. í tækjunum
heyrðist aðeins þytur.
— Cape Kennedy til Merc-
ury sjö. Heyrirðu til mín, sjö?
Komdu inn.
Nokkrir sekúndur liðu.
— Já, ég heyri ágætlega.
Það tók mig nokkrar sekúnd-
ur að jafna mig. Þetta er
greinilega vonlaust?
— Nei! Ég endurtek, það er
ekki vonlaust. Við . . .
— Ertu með tromp uppi í
erminni, Keith?
George Keith hló. — Já,
Dick. Þetta er ekki búið enn-
þá, langt í frá. Við hugsum
okkur að fara þannig að ...
Ósjálfrátt varð honum litið
á rauðan vísinn á veggnum.
sem tifaði stöðugt áfram og
sýndi hvert augnablik, sem
leið.
— Við undirbúum að skjóta
upp Geminiflaug. Ég endur-
tek. Við hugsum okkur að
skjóta upp Gemini eldflaug,
með manni um borð, eftir um
það bil tuttugu og fjóra tíma
frá því nú, og . . .
— Þú lýgur!
— Bara rólegur. Við höfum
tekið ómannaða geimfarið frá
Titan-flauginni og erum að
tengja Gemini-geimfar við
hana. Það ætti jafnvel . . .
einn samstarfsmanna Keith
kinkaði ákaft kolli . . . já,
Dick, það er búið að tengja
það. Ég endurtek: það er búið
að tengja Gemini-geimfarið
við Titan-eldflaugina.
— En þú getur ómögulega
komið henni á loft innan
tuttugu og fjögurra tíma! Það
er óhugsandi. Það . . . ég skil
að þú viljir reyna, en þú hefur
ekki einn möguleika af þús-
und.
— Cape Kennedy til Mer-
cury sjö. Við getum gert það,
og við munum hafa það til-
búið til skots innan tuttugu
og fjögurra tíma frá . . .
— Hvaða geimfari?
— Dougherty.
Dougherty hafði lengi verið
einn bezti vinur Pruetts.
— Þú getur ekki skipað
honum þetta, Keith! Það geng-
ur ekki. Þú hefur ekkert leyfi
til þess! Þú sendir hann beint
í dauðann. Hann getur ekkert
gert í Geminifari. Það er
byggt fyrir tvo menn og það
veiztu ósköp vel sjálfur. Af
öllu því vitlausa, sem . . .
George Keith tók snöggt
frammí fyrir honum:
— Cape Kennedy til Mer-
cury sjö. Þú hefur skipun um
að ræða ekki neitt annað frá
þessu augnabliki, en það sem
hefur beint með Gemini-ferð-
ina að gera.
Röddin var köld og hörð,
og orðin kaldranaleg. En það
var bezta ráðið til að stöðva
þessa óvissu, sem Pruett átti
við að stríða.
George Keith bað þögla
bæn. Hann vissi alltof vel hve
litlir möguleikarnir voru á að
þeim tækist að framkvæma
þetta áform. Margir verk-
fræðingar og embættismenn
geimrannsóknarstofnunarinn-
ar voru á móti þessu ævin-
týri með Gemini.
Keith hafði framkvæmt
skjótt og skýrt, allt frá því
augnabliki að hann gerði sér
Ijóst hvernig á stóð hjá Pruett.
Hann vissi það þegar, að ef
einhver yrði ekki til þess að
taka af skarið þegar í stað
og hefja framkvæmdir, mundu
möguleikarnir á björgun Pru-
etts hverfa með öllu. Hann
hafði hringt til yfirmannsins
fyrir Gemini-farinu. Þegar
hann lagði svo símtólið á aft-
ur, eftir fimmtán mínútna við-
tal, voru framkvæmdir þegar
hafnar.
f blaðamannaklúbbnum í
Cape Colony Inn, biðu tugir
blaðamanna frá blöðum, út-
varpi og sjónvarpi, illa haldn-
ir af svefnleysi. Ekkert hafði
skeð, ekkert skeði, en þolin-
móðustu blaðamennirnir neit-
uðu að fara úr klúbbnum. Þeir
höfðu beint samband við
blaðamannasalinn, en þar
vissu menn nú raunar minna
en nokkurstaðar annarstað-
ar. Nokkrir blaðamenn sváfu
í óþægilegum stólunum, og
frá eldhúsinu voru bornir
kaffibollar í stöðugum straum.
Þeir elztu höfðu séð sér fyrir
birgðum af skozku whisky og
eyddu tímanum með því að
sötra úr glösunum og tauta
blótsyrði hver iraman í annan.
Síminn hringdi. Bill Nowa-
slowski frá Dallas Times
stundi af áreynslunni við að
lyfta heyrnartækinu.
— Blaðamannaklúbburinn.
Hvað er að?
Hann settist snögglega
beinn í stólnum. Það var nóg
til að vekja eftirtekt. Maður-
inn, sem var að gefa í póker-
spilinu, stanzaði með eitt spil
í hendinni yfir borðinu. Þeir
sem sváfu voru vaktir óþyrmi-
lega. Allir störðu á Nowa-
slowski.
— Talaðu ekki svona hratt
í heita helv . . . !
Hann hlustaði spenntur.
Munnurinn opnaðist eins og
hann ætlaði að fara að segja
eitthvað, en það varð ekkert
úr því.
■—• Ja, hvert í heitasta! Taut-
aði hann loks. Bíddu eitt
augnablik . . . Nowaslowski
hélt hendinni fyrir hljóðnem-
anum og sneri sér að þeim,
sem hlustuðu á . . . — Það er
annað geimfar uppi. Það er
eitt geimskip í viðbót komið
upp . . . það er uppi núna, á
sömu braut og Pruett!
Menn hentust hver um ann-
an þveran á leiðinni til sím-
anna. Allir hrópuðu hver í
kapp við annan.
— Haldið þið kjafti ,svo ég
geti heyrt í símanum!
Þögn á stundinni.
— Já, já, ég skil . . . Hann
glennti upp augun ... — Nálg-
ast hann? Þeir mætast? Hve-
nær? . . . Nowaslowski stóð
hægt upp úr stólnum.
— Já, ég heyrði. Hringdu
aftur ef þú heyrir meira.
Takk.
Hann lagði tækið hægt á.
— Jæja, út með það. Hvað
er það?
— Það er annað geimfar
uppi. Það koma inn radartil-
kynningar um allan heim
Mér heyrðist hann segja, að
geimförin nálgist hvort annað
og það er talað um að þau
mætist, tilraun til að ná í . . .
—• Hvert í heitasta! Ég
sagði alltaf að þeir væru að
vinna allan sólarhringinn á
skotpallinum. Guð minn, en
sú saga! BILL! Hvenær
heldurðu að Gemini komist til
hans?
— Gemini?
— Já, asninn þinn. Gemini-
geimfarið. Hvenær halda þeir
að það komizt til Pruetts?
— Hver hefur sagt eitthvað
um Gemini?
— En þú varst að segja ...
—Það er rússneskt
g e i m f a r !
Á 47 gráðum, 22 mínútum
norðurbreiddar og 65 gráðum,
25 mínútum austurlengdar er
grænt land og fagurt, mishæð-
ótt og víðlent vaxið háum
birkitrjám og þéttum greini-
skógum. Þar er staður, sem
nefndur er Baikonur. Breiður
vegur með fjórum akreinum
sker skóginn og hæðarnar.
Þann 25. júlí, næstum fimm
dögum eftir að bandaríski
geimfarinn Richard J. Pruett
lagði af stað frá Cape Kenn-
edy, var maður staddur djúpt
niðri i kjallara steinsteyptrar
byggingar í Baikonur, og
hrópaði þar upp í hljóðnema
leiðbeiningar og tölur, sem
voru síðasti liðurinn í undir-
búningi að skoti geimskips frá
jörðinni.
Á nákvæmlega sama augna-
bliki og maðurinn kom að síð-
asta hljóðmerkinu fyrir geim-
skotið, lá Pruett í sínu geim-
skipi, 32 gráður norðlægrar
breiddar og 48 gráður aust-
lægrar lengdar. Geimskipið
þaut þar áfram þegjandi og
hljóðlaust hátt uppi í tóminu
yfir Iran. Á því augnabliki
var Pruett um 480 kílómetra
austsuðvestur af Bagdad og
530 km suðvestur af Teheran
og hafði stefnu aðeins norðan
austurs.
Nú kallaði maðurinn í Bai-
konur:
— Tri!
— Dav!
— Odin . . .
Og síðan eins hátt og hann
gat:
— NATCHINAI ZHAR!
Pramhald á bls. 36.
VIKAN 28. tbl. — 27