Vikan - 09.07.1964, Blaðsíða 22

NÝJIR LESENDUR GETA BYRJAÐ HÉR:
Angelique er dóttir Armands de Sancé, baróns af Monteloup. Barón-
inn berst í bökkum vegna fátcektar, og ekki léttir hörö innheimta
þungra skatta undir meö honum. Hann er barnmargur, og getur ekki
veitt börnum sínum þaö uppeldi, sem aöalsmönnum hæfir. Þess vegna
telcur hann tilboöi Molines, ráösmanns á búgaröi du Plessis de Belliére,
markgreifa, en sá síöarnefndi er frændi de Sancé, um aö koma á fót
múldýrarækt og hefja á ný aö starfrækja gamla blýnámu, sem er í
landi barónsins. Til þess lánar Molines honum stórfé, og baróninn á-
kveöur aö senda þrjár elztu dætur sínar, Hortense, Madelon og Ange-
lique, á klausturskóla. Skömmu áöur en þær fara í skólann, kemur
du Plessis-Belliére meö skylduliöi sínu og gestum heim í höll sína, og
biöur de Sancé aö koma meö Angelique til veizlu. Þar hittir Angelique
frænda sinn, Philippe, son du Plessis, en þau hafa áöur éldaö grátt
silfur. Hann hefur skömm á þessari sveitastelpu, frænku sinni, og á-
samt öörum hirösveinum gerir hann gys aö henn'i, þar til hún leggur
á flótta. Þaö veröur til þess, aö liún veröur óviljandi vitni aö samtali
milli de Condé, prins, og itáísks munks, þar sem þeir ráögera aö byrla
Mazarin kardinála eitur, en hann ræöur öllu fyrir hönd kóngsins,
LúÖvíks XIV, sem enn er barn aö áldri. Munkurinn lætur de Condé hafa
skrín meö eitri, en fær í staöinn bréf frá mörgum framámönnum viö
liiröina, þar sem þeir heita forsprákka samsærisins, Fouquet fjármála-
ráöherra, állir hollustu.
— Skrifið -undir, Monsigneur, sagði munkurinn.
De Condé prins tók gæsapenna af dragkistunni og hvessti hann.
Síðan skrifaði hann undir og innsiglaði bréfið.
— öll hin bréfin eru eins orðuð og undirrituð af viðkomandi, sagði
prinsinn. Ég vona, að vinnuveitandi yðar verði ánægður.
— Það má teljast öruggt, Monsigneur. En ég get ekki farið héðan
fyrr en ég hef fengið hinar yfirlýsingarnar.
—• Þér skuluð fá Þær fyrir klukkan tólf i fyrramálið. Du Plessis,
markgreifafrú, mun hugsa vel um yður, Signeur. Ég hef sagt henni,
að yðar væri von.
— Þangað til held ég, að við ættum að láta bréfin i skrínið sem
ég lét yður hafa, því þá kemst örugglega enginn í þau.
Munkurinn sýndi prinsinum, hvernig hægt væri að losa efnið, sem
skrínið var fóðrað með, og stinga skjölunum þar á bak við. Síðan lok-
uðu þeir skríninu og komu þvi fyrir í dragkistunni. Svo fór Italinn,
en hann var ekki nema rétt kominn út úr dyrunum, þegar de Condé
prins tók skrinið upp aftur og opnaði það.
— Má ég sjá, sagði konan og rétti út höndina.
Hún hafði ekkert látið til sín heyra, meðan munkurinn og prinsinn
töluðu saman. En það var greinilegt, að hún hafði ekkert látið fram-
hjá sér fara.
De Condé gekk að rúminu og beygði sig yfir litlu flöskuna með föl-
græna vökvanum.
— Trúirðu því, að þetta sé raunverulega eins hættulegt og hann
segir? muldraði hertogafrúin.
— Fouquet hefur fullvissað mig um, að það væri leitun á öðrurr.
betri eiturbyrlara en þessum itala.
—• Mazarin er sem sagt dauður, sagði hertogafrúin lágt.
— 1 raun og veru. Ég hef lif hans í höndum mínum.
— Er ekki sagt að drottningin matist iðulega með sínum elskaða
Mazarin?
— Jú, satt er það, svaraði prinsinn eftir andartak. — Eh, mér getzt
ekki að fyrirætlun þinni.
— Það sem ég hef á prjónunum, er bæði snjallara og áhrifameira.
Hvað væri ekkjudrottningin án sona sinna? Það væri ekkert fyrir
hana að gera, annað en að hafa sig í klaustur, og syrgja þá.
— Ætlarðu að eitra fyrir kónginn? hrópaði hertogafrúin skelfd.
Prinsinn hló glaðlega og gekk aftur að dragkistunni með skrinið.
—• Þið konurnar eruð eins og kóngurinn! Þú bráðnar af umhyggju
fyrir honum, af Því að hann er svo fallegur strákur, en í okkar augum
er hann hættuleg fyrirstaða í fyrirætlunum okkar. Hvað snertir bróður
hans, Petit Monsieur, þá er hann ekki annað en hálfgeggjaður krakki,
sem hefur ekki gaman að öðru en að klæða sig í kvenmannsföt og
láta karlmenn klappa sér. Hann á enn síður skilið að setjast í stjórnar-
stól en bróðir hans. Nei, þú getur reitt þig á mig. Þar serrii Gaston d,-
Orleans er, höfum við konung eftir okkar höfði. Hann er auðugur og
ístöðulaus. De Condé læsti dragkistunni og stakk lyklinum í vasann.
— Ætli sé ekki kominn tími til, að við sýnum gestgjöfunum okkur?
Maturinn hlýtur að vera rétt tilbúinn.
Angelique var farið að verkja i skrokkinn, þar sem hún húkti á
veggsyllunni, en hún kom sér ekki að því að klöngrast niður. Inni
í herberginu var prinsinn og ástmær hans að klæða sig með aðstoð
herbergisþjónanna.
Loks var enginn i herberginu. Angelique skreið hljóðlaust í gegnum
gluggann.
Með liðugum fingrum tók hún lykilinn úr vasa náttsloppsins, opnaði
dragkistuna og tók skrínið. Svo lokaði hún dragkistunni aftur, og lét
lykilinn þar sem hann áður var og klifraði út um gluggann með skrínið
undir handleggnum. Allt i einu langaði hana til að hlæja. Hún imynd-
aði sér svipinn á de Condé, þegar hann uppgötvaði, að bæði eitrið og
þessi hættulegu bréf voru horfin.
Hún vissi nákvæmlega, hvar hún átti að fela herfangið. Turnarnir,
sem italski arkitektinn hafði sett við hvert horn hallarinnar voru
bara til skrauts. Þeir voru byggðir sem smáútgáfa af borgarturnum
miðaldanna. Þeir voru holir að innan og á þeim voru litlir gluggar.
Angelique stakk skríninu í þann turninn, sem næstur var. Þar myndi
engum detta í hug að leita að því.
Svo klifraði hún léttilega niður aftur og gekk fram fyrir höllina.
Fólkið hafði safnazt inn. Þegar Angelique kom inn í anddyrið, fann
hún ilminn af góðum mat. Fram hjá henni gengu nokkrir þjónustu-
sveinar með stór silfurföt.
Glamur í postulíni og kristalsglösum heyrðist innan úr sölunum, þar
sem gestirnir sátu umhverfis borðin.
Angelique stanzaði í dyrunum inn í stærsta herbergið og kom auga
á de Condé prins, með du Plessis markgreifafrú öðrum megin við sig
og de Beaufort hertogafrú hinum megin. Du Plessis markgreifi og
sonur hans, Philippe, sátu einnig við sama borð og prinsinn, ásamt
nokkrum dömum og herrum. Þar var munkurinn og kápa hans stakk
mjög í stúf við skrautklæðnað aðalsmannanna. Hefði du Sancé barón
verið þar, hefði klæðnaður hans og munksins verið mjög í stíl. En hvern-
ig sem Angelique litaðist um, kom hún ekki auga á föður sinn. Allt
I einu kom einn hirðsveinninn auga á hana. Það var sá sem mest
hafði hæðzt að henni fyrir la bourré.
—■ Nei, þarna er barónessa sorgarklæðanna! hrópaði hann hæðnis-
lega. — Hvað má bjóða yður að drekka? Eplavin eða svolítið af góðri
súrmjólk? Hún rak út úr sér tunguna framan í hann og gekk rak-
leitt að borði prinsins.
— Almáttugur, sagði Beaufort hertogafrú. — Hvað kemur þarna?
Madame du Plessis leit í sömu átt og kallaði síðan á son sinn sér
til hjálpar.
— Philippe! Philippe! Viitu vera svo vænn að vísa de Sancé frænku
þinni á borð herbergisþernanna.
Drengurinn leit á Angelique.
— Það er stóll hér, sagði hann oý benti á auðan stól við hliðina á
sér.
— Ekki hér, Philippe, ekki hér. Þetta sæti er frátekið handa Made-
moiselle de Sellis.
— Mademoiselle de Sellis hefði þá getað verið svolítið stundvísari.
Þegar henni þóknast að sýna sig, kemst hún að raun um, að önnur
er komin í sætið hennar, sagði, hann og brosti hæðnislega.
Borðfélagar hans flissuðu.
Angelique settist. Hún þorði ekki að spyrja eftir föður sinum. Ljósið
glitraði i glösunum, vinflöskunum, silfurfötunum og demöntum kven-
anna. Það eina, sem hún gat gert, var að rétta úr sér og bera höfuðið
hátt. De Condé prins sat næstum beint á móti henni og arnaraugu
hans hvíldu á henni.
— Þér eigið svo sannarlega furðuleg ættmenni, monsieur du Plessis.
Hver er þessi grái andarungi?
— Þetta er lítil frænka mín héðan úr nágrenninu, monsieur. Ó
veslings ég. 1 stað þess að hlýða á tónlistarmennina og veral í félags-
skap okkar ágætu kvenna, varð ég í stað Þess að hlusta á bænakvabb
barónsins föður hennar og mér líður enn ekki allskostar vel eftir ó-
lyktina út úr honum. Eins og skáldið sagði:
„Það er vart úr nösum nás
neinn fnykur á við bændamás."
Allir yiðstaddir hlógu.
— Og vitið þið, hvað hann bað um? hélt markgreifinn áfram. — Nei
þið getið aldrei upp á Því. Hann fór þess á leit að ég útvegaði honum
skattfrelsi fyrir nokkur múldýr, sem hann á, og þar að auki fyrir blý,
sem hann telur sig geta grafið, svo klumpum skiptir, upp úr eldhús-
garðinum. Ég hef aldrei heyrt! þvilíka vitleysu.
— Pestin hirði þennan sveitaaðal! muldraði prinsinn. — Þeir óvirða
skjaldarmerki okkar með bændahegðun sinni.
Konurnar réðu sér ekki fyrir kátínu.
— Sáuð þið fjöðrina á hattinum hansf
— Og skóna! Grasið var ennþá á hælunum á þeim!
Angelique hafði svo mikinn hjartslátt, að hún trúði ekki öðru en
Philippe heyrði það. Hún leit snöggt á hann og sá, að blá augu hans
hvildu tjáningarlaust á henni.
Ég get ekki látið það viðgangast, að faðir minn sé svívirtur, hugsaði
hún. Hún fölnaði og dró andann djúpt.
— Það getur vel verið, að við séum fátæk, sagði hún hátt og greini-
lega, — en við reynum þó ekki að eitra fyrir kónginn!
Hláturinn dá út umhverfis hana og Þögnin, sem fylgdi, var svo Þung,
að hún dreifðist jafnvel út til næstu borða. Allt samtal dó út. Allra
augu mændu á de Condé prins.
— Hver? ... Hver? ... Hver? ... Stamaði du Plessis markgreifi.
— Þetta var undarlega mælt, sagði prinsinn að síðustu og átti í
miklum erfiðleikum með að hafa stjórn á skapi sínu. — Þessi unga
stúlka kann ekki að haga sér í samkvæmum. Hún lifir enn í heimi
ævintýranna......
Ef hann getur sagt meira, gerir hann mig hlægilega og þá henda
þau mér út eða hóta að berja mig< hugsaði Angelique í örvæntingu.
Hún hallaði sér lítið eitt áfram og leit yfir á hinn endann á borðinu.
— Mér er sagt að munkurinn Þarna sé mestl sérfræðingur konung-
dæmisins í eiturbyrlun.
Það fór kliður um salinn.
— Djöfullinn hefur tekið sér bólfestu í stúlkunni! hrópaði Madame
du Plessis og beit í vasaklútinn sinn. — Hún hefur orðið mér til ó-
bærilegrar skammar. Þarna situr hún eins og engill, og allt í einu
opnar hún munninn og lætur svona hræðilega hluti út úr sér!
— Hræðilega? Hvers vegna hræðilega? spurði prinsinn mjúklega,
en augu hans kvikuðu ekki af Angelique. —< Þeir væru hræðilegir, ef
þeir vær-u sannir. En þetta er aðeins hugarburður lítillar stúlku, sem
hefur ekki vit á að halda sér saman.
— Ég get haldið mér saman þegar ég vil, sagði Angelique ákveðinn.
— Og hvenær myndi það vera, mademoiselle?
— Þegar þér hættið að hæða föður minn og veitið honum þetta
lítilræði, sem hann biður um.
Monsieur de Condé var skyndilega dökkur í framan. Þetta var há-
mark hneykslisins. Fólkið, sem fjarst var í salnum klifraði upp á stól-
ana sina.
— Megi pestin! Megi pestin.... hreytti prinsinn út úr sér. Svo reis
hann skyndilega á fætur, sveiflaði handleggjunum, eins og hann væri
að stjórna her sínum í árás gegn Spáni.
— Fylgdu mér! öskraði hann yfir borðið.
Nú ætlar hann að drepa mig, hugsaði Angelique. Samt fylgdi hún
prinsinum möglunarlaust. E'ins og lítill grár andarungi á ef-tir stórum
og fallegum páffugli.
— Nú erum við ein, sagði de Condé prins og sneri sér við. —
Mademoiselle ég vil ekki reiðast við yður, en þér verðið að svara
spurningum mínum.
Mýktin í rödd hans skelfdi Angelique meira en reiðikastið áðan.
Hún fann, að hún hafði hætt sér út í ævintýri, sem hún réðil ekki al-
mennilega við. Hún hörfaði og reyndi að vera aðeins innantóm sveita-
stelpa.
— Ég ætlaði ekki að gera neitt ljótt.
— Hvers vegna dettur yður þá x hug að segja svona?
22 — VIKAN 2*. tbl.