Vikan - 09.07.1964, Blaðsíða 20

ouu
};<
IOKK)
Smásaga
efftir
Rossa
Williamson
FYRIR EINNI STUNDU HAFÐI HÚN____
VERIÐ ÁSTFAN6IN OG HAMINGJUSÖM.
NÚ VAR HÚN ÖRVILNUÐ OG NIÐURLÆGÐ
- SVIKIN í TRYGGÐUM.
Hún hafði verið að dansa
við Martin Bowen og hafði
gengið með honum út á mjúka
og svala grasflötina, þegar líf
hennar lá allt í einu í rúst!
Martin hafði hugann við að
kveikja í pípunni sinni og
blossinn frá eldspýtunni lýsti
upp blómaskrúðið í kringum
þau. Þau gengu áfram og
framhjá stórum, angandi sýr-
enurunna. Þar stanzaði Karen
skyndilega og stóð þar stjörf.
Frammi fyrir þeim í tungls-
ljósinu stóðu ung stúlka og
karlmaður í innilegum faðm-
lögum. Þau kysstust og koss
þeirra bar ekki vott um neina
yfirborðsvináttu. Hann var
þrunginn ástríðu.
Maðurinn var Steve Chap-
man, unnusti Karenar, og
unga stúlkan var Nell Taylor,
sem vann á sömu skrifstofu
og hann.
Karen tók andköf. Martin
leit upp frá pípunni sinni og
lagði svo handlegginn um
herðar henni og leiddi hana
burt af staðnum. Þá fór hún
að titra frá hvirfli til ilja, og
hann herti takið um axlir
hennar eins og hann vildi
vernda hana.
— Vertu róleg, sagði hann
blíðlega. — Reyndu að taka
þessu rólega, vina mín.
Henni tókst með herkjum
að hafa hemil á skjálftanum
og leit upp til hans ringluð
og óttaslegin.
— Viltu aka með mig heim,
Martin? Gerðu það fyrir mig,
sagði hún í bænarrómi.
— Nei ,ekki strax, Karen.
Þú verður að koma með mér
inn og við skulum dansa einn
dans. Það lítur betur út.
Hún reyndi að losa sig af
taki hans. — Ó, nei! Það get
ég ekki. Þú mátt ekki neyða
mig til þess.
— Það er samt bezt, vina
mín. Sérðu það ekki sjálf?
— Nei! Rödd hennar var
bitur.
—- Karen, sagði hann
ákveðinn. —- Það er engin
ástæða til að fá móðursýkis-
kast! Komdu með inn og láttu
eins og ekkert hafi komið fyr-
ir.
Hún gekk með honum inn
og lét hann fara með sig út
á dansgólfið. Henni tókst
meira að segja að brosa að-
eins. Hún bauð veröldinni
byrginn og sýndi að Karen
Scott gat staðið upprétt hvað
sem á gekk. Heimur hennar
lá í rúst, en hún dansaði þurr-
eygð.
Það var ekki meira en
klukkutími síðan að hún hafði
verið hamingjusöm ung
stúlka, sem trúði því að hún
væri elskuð. Nú var hún sorg-
bitin og svikin í tryggðum.
Martin hélt henni styrkri
hendi og augnaráð hans var
alvarlegt og næstum hörku-
legt. Engin ástæða til að fá
móðursýkiskast, hafði hann
sagt. En nú vonaði hún, að
hann færi að fylgja henni
heim.
Hún gerði sér enga grein
fyrir, hve marga hringi þau
höfðu dansað í salnum, þegar
hún sá Nell og Steve koma
inn. Þau stóðu andartak og
horfðu út á dansgólfið, en svo
var eins og þau drægjust hvort
að öðru með ómótstæðilegu
afli — og byrjuðu að dansa.
Á þeirri stundu gerði Karen
sér ljóst, að þetta hafði ekki
verið nein ímyndun, sem hún
sá úti í garðinum. Hún hafði
misst Steve og hringurinn á
fingri hennar táknaði ekki
leiflbr neitt.
—- Jæja, sagði hún örmagna,
•—- getum við nú farið?
Martin gekk með henni út,
enn rólegur og strangur. Um
leið og hún settist inn í bíl-
inn, sagði hún:
— Ég mun aldrei leyfa
sjálfri mér, að verða ástfang-
in framar.
Nú bar ekki lengur neina
nauðsyn til að vera strangur,
og Martin brosti um leið og
hann svaraði: — Þú yfirvinn-
ur þetta, Karen mín.
Hún vaknaði þennan sunnu-
dagsmorgim við öll hin þekktu
hljóð heimilisins. Hún heyrði
móður sína ganga inn í bað-
herbergið og suðið í rafmagns-
rakvél föður síns. Svo sneri
hún sér á hina hliðina og dró
sængina upp fyrir höfuð. Hún
treysti sér ekki til að hitta
neinn strax, fyrst varð hún
að fá tíma til að hugsa málið.
Hún hafði ekkert hugsað í
nótt. Aðeins grátið og reynt
að kæfa versta ekkann í kodd-
anum.
Á heimleiðinni hafði Mart-
in sagt: — Hjörtu bresta
aldrei alveg, Karen. Tuttugu
ára gamalt hjarta á töluvert
þrek, meira en þú gerir þér
ljóst. Þú yfirvinnur þetta.
Gráttu bara eins og þú þarft,
en mundu það, að það var
Steve, sem sveik þig, en þú
ekki hann.
—• Jæja, hugsaði hún með
sér. Það er rétt, en ekki bæt-
ir það mikið úr skák. En hún
var honum þakklát fyrir að
koma í veg fyrir það, að hún
léti alveg yfirbugast.
Hún hafði þekkt Martin allt
sitt líf. Hann átti heima í sömu
götu, hafði gengið í sama
skóla og háskóla og eldri
bróðir hennar. Nú var hann
lögfræðingur á eigin mála-
færsluskrifstofu. Hann var
enginn framúrskarandi ræðu-
maður í réttinum, hafði fað-
ir hennar sagt, en hann leysti
úr vandamálum fólks á ró-
legan og árangursríkan hátt.
Það var barið að dyrum.
Karen lá grafkyrr. — Kem-
urðu með í kirkjuna? spurði
móðir hennar varlega. Karen
svaraði ekki og frú Scott fór
aftur, og svo heyrði hún
hvíslandi raddir frá herberg-
inu við hliðina.
Hún kveið fyrir að segja
þeim fréttirnar — að brúð-
kaupið, sem móðir hennar var
þegar byrjuð að undirbúa,
yrði ekki haldið. Hvers vegna
hafði hún verið svona grun-
laus? Hafði hún verið alltof
hamingjusöm, alltof viss um
sjálfa sig?
Þegar hún fór að hugsa sig
um, mundi hún eftir því, að
Steve hafði undanfarið sagt,
að hann hefði ákaflega mikið
að gera. —- Vilji maður kom-
ast áfram við að selja trygg-
ingar, er um að gera að hafa
sig allan við. Og kossarnir
hans, höfðu þeir verið fremur
blíðir og vorkunnsamir en
ástríðufullir?
Sársauki fór um hana við
tilhugsunina um það, sem hún
hafði séð úti við sýrenurunn-
ann.
Steve mundi sjálfsagt
hringja til hennar í dag. Hún
var viss um það. Hann mundi
vita, að hún hefði komizt á
snoðir um þetta, vegna þess
að hún fór svona skyndilega
úr veizlunni í gærkvöldi. Hún
ætlaði að afhenda honum
hringinn og láta hann síðan
20 — VIKAN 28. tbl.