Vikan - 06.08.1964, Blaðsíða 36

Fyrst DEW KISS, miúkt, ólitað, fljótandi cream til að vernda
með húðina, síðan TONE "N"TINT, sérstaklega gott make-up
með mjúkri, mattri áferð í tíu fallegum litasamsetningum. Eða
notið AVON FACE POWDER, sem þér getið blandað saman
eftir hörundslit yðar.
Veljið yður réttan varalit úr 24 nýtízku litum í tvennskonar
glæsilegum hylkjum.
Í8 AVO11 cosmetics
LONDÓN • NEW YORK • MONTREAL
— VIKAN 32. tbl.
Svona lærir maður ýmsa hluti
í starfinu, bæði illa og góða. Ann-
ars lærði ég mest af félögum
mínum og vinum í alþýðustétt,
fólkinu, sem bæði kom inn á
blaðið til mín og rabbaði við
mig um landsins gagn og nauð-
synjar, stjórnmál og fleira, og
svo hinum, sem skrifuðu mér
bréf.
Ég man sérstaklega eftir einu
atviki í þessu sambandi. Kunn-
ingi minn einn kom oft inn á
blað til mín og við sátum þá
góða stund og ræddum saman
ýmis mál, sem okkur lágu mest á
hjarta. Hann hét Kristófer Bárð-
arson og hafði áður verið verka-
maður hjá Olíufélaginu, eða
D.D.P.A. eins og þáð var skamm-
stafað. Kristófer var rólyndur
maður, orðheppinn og íhugull um
marga hluti. Hann var að benda
mér á að of mikill æsitónn væri
í stjórnmálaskrifunum. Hann
vissi að fólkið lagði ekki eyru við
slíkum skrifum, það þyrfti meiri
alvöruþunga og röksemdir í skrif-
unum gegn íhaldinu. Þetta rædd-
um við nokkra stund, og mér
fannst vænt um ábendingar hans.
Svo fór hann, og ég hélt áfram
að skrifa.
Það leið stuttur tími þangað til
ég heyrði vælið í slökkviliðsbíl-
unum, sem þeystu framhjá. Þá
voru það fréttir, ef slökkviliðið
var á ferðinni, og ég hringdi
strax niður á slökkvistöð til að
fá upplýsingar um hvar hefði
kviknað í. Mér var sagt að það
væri á Bergþórugötunni. Þangað
fór ég, og sá slökkviliðið vera að
berjast við eld í Bergþórugötu
16, sem virtist alelda. Ég gaf mig
á tal við einhvern áhorfanda, og
hann sagði mér að fullorðin hjón
hefðu brunnið þarna inni.
Eitthvað fannst mér ég kann-
ast við húsið, og skyndilega rann
það upp fyrir mér.
Það var einmitt í þessu húsi,
sem Kristófer vinur minn átti
heima ásamt konu sinni.
Það voru þau, sem höfðu
brunnið þarna inni.“
— Þú hefur verið í mjög nánu
sambandi við lesendur blaðsins?
„Já, mjög nánu, af því lærði
maður mest og bezt. Það barst
mikið af bréfum til blaðsins, fólk
vildi koma á framfæri kvörtun-
um sínum um ýmsa hluti, sem
aflaga fóru í þjóðfélaginu. Það
var eiginlega hvergi neitt pláss
fyrir slík skrif, og þess vegna var
það, að ég skapaði Hannes á horn-
inu 1938. Það var fyrsti smálet-
ursþátturinn, sem fram kom í
íslenzkri blaðamennsku, og hon-
um hefur vegnað vel æ síðan.“
— Já, segðu mér Hannes .. .
fyrirgefðu. Vilhjálmur, ætlaði ég
að segja. Ert þú ekki stundum
kallaður Hannes?
„Jú, það kemur oft fyrir. Hann-
es á horninu er orðinn svo lif-
andi í huga fólksins, að það áttar
sig oft ekki á því í fljótheitum,
að þetta er gervinafn þáttarins."
— Manstu eftir öðrum atvik-
um, sem þér eru sérstaklega
minnisstæð?
„Ég gleymi líklega aldrei þegar
Ölfusárbrúin hrundi. Ég hafði
farið yfir hana nokkrum sinnum
síðustu vikurnar áður en hún
brast, og fannst endilega að eitt-
hvað væri athugavert við hana,
en gat ómögulega komið auga á
hvað það væri. Samt skrifaði ég
greinar um ástand brúarinnar, og
krafðist þess að hún yrði endur-
nýjuð eða að minnsta kosti skoð-
uð og styrkt. Og það endaði með
því, að Geir Zoega vegamála-
stjóri setti verði við brúna og
bauð þeim að láta alla farþega
stærri bifreiða ganga yfir hana..
Þetta var gert í allflestum tilfell-
um, en mér brá samt ónotalega,
þegar dóttir mín kom einu sinni
að austan, þar sem hún hafði
verið á barnaheimili, og sagði
mér að bíllinn hefði ekið með öll
börnin yfir brúna.
Ég rauk upp og hringdi til
vegamálastjóra, sem sagði að
þetta hlyti að vera einhverri van-
rækslu að kenna, og lofaði að
athuga það.
Um nóttina var hringt til mín,
og mér sagt að brúin hefði hrun-
ið, og tveir stórir mjólkurbílar
hrapað ofan í djúpa, straumharða
ána. Manntjón varð samt ekkert,
sem betur fór.
Ég flýtti mér austur og fékk
bát til þess að fara með mig yfir
ána. Þar hitti ég annan bílstjór-
ann, sem lá í rúminu og sagðist
hafa beðið eftir mér, til að segja
mér sína sögu.
Eftir að ég ræddi við hann litla
stund, fór ég út til að litast um,
og sá þá Geir Zoéga vegamála-
stjóra styðjast þar við staf, virðu-
legan og háttvísan, eins og hans
var vandi. Stór og föngulegur
maður.
„Jæja, svona fór húri þá,“ sagði
ég.
„Já, Vilhjálmur. Svona fór
hún,“ svaraði hann þunglega.“
— Þú ert löngu hættur að
leggja út í slíkar raunir, eins og
að galgopast yfir Ölfusá á ára-
bát, er það ekki?
„Jú, það eru um 18 ár síðan ég
hætti slíku. Ég er nú orðinn minn
eigin herra, ef svo mætti segja,
vinn hérna heima hjá mér við rit-
vélina, skrifa Hannes daglega,
sem og set saman bækur, viðtöl
og ýmsilegt annað. Ég hefi ann-
ars verið starfandi blaðamaður í
ein 38 ár ... varð líka sextugur
þann 4. okt. s.l., svo að mesti
SIGILDÁR
MEÐ ^MYNDUM
FÁST í NÆSTÚ
VERZLUN.