Vikan - 22.09.1966, Síða 12

í stórri borg eru dimm skot og
afskekktar götur, sem heita fá-
ránlegum nöfnum og þar skeður
ýmislegt, sem aldrei kemst á
prent.
Um þessar mundir bý ég í
einni slíkri götu. Og þar er svo
kyrrlátt. Það kemur þó aðeins
fyrir að mjólkurvagni eða kola-
vagni sé ekið þar um, eða að
maður, sem brýnir hnífa, gangi
þar á milli húsa. En svo verður
aftur ennþá kyrrlátara en áður.
Aldrei hef ég séð þar ríkt eða
„fínt“ fólk, ekkert af því fólki,
sem getið er um í dagblöðum eða
embættismannatali. Og þrátt fyr-
ir það sé ég aðalsgöfgi í augum
þeirra, sem ég mæti. Og hver
veit? Ef til vill á fólkið uppi í
stóru, dimmu steinhúsunum, sín
eigin leyndarmál: bjarta horn-
stofu, kanarífugl, svolítinn kött
hjá gluggablómunum, eða merki-
lega erfðargripi, eins og teketil
og bolla úr gömlu postulíni.
Þegar ég kem heim á kvöldin
og beygi af breiðgötunni inn í
mína götu, snúast hugsanir mín-
ar inn í nýja, sérstæða veröld,
þar sem ekkert ber þær ofur-
liði.
Spölkorn frá íbúð minni er
kjallarakaffistofa. Þangað kem ég
oft þegar rökkva tekur. Venju-
lega er þar mannlaust. Þar kann
ég vel við mig. Og ég get setið
þar langdvölum. Ég veit varla
hversvegna ég kann svo vel við
mig. Ég held að ég hugsi venju-
lega alls ekki, finni aðeins frið
vegna þess að þar er svo hljótt,
og vegna þess að flókin viðfangs-
efni, efasemdir og allur hátíð-
leiki er þar víðsfjarri og ég get
andað rólega, fólk gengur þar um
svo hljóðlátt, lifir og starfar án
þess að kvarta og án þess að
ætlast til þess að ég fylgist ná-
kvæmlega með öllu.
Einnig geta gægzt fram myndir
og minningar langt að komnar,
svo sem eins og sjávarniður,
skógarþytur, sólbjört bernska.
Og það er ekkert óþægilegt og
ekkert framar, sem togar í mig.
Nei, það er eins og töfrasýnir,
sem Ijúflegar sveima fram hjá
mér þarna niðri í kjallaranum,
meðan ég drekk kaffið mitt hægt
og rólega.
Þetta er sennilega svipuð til-
finning þeirri sem maður finnur
inni í lítilli sveitakirkju á sum-
ardegi. Dyrnar standa opnar og
töðulyktin berst inn. En yfir
gólfið upp að altarinu streyma
marglitir sólargeislar. Maður sit-
ur og horfir á þá og allt annað
verður draumur.
Já, allt annað verður draum-
ur.
Ég þekki reyndar fáeinar
manneskjur í þessari borg, en ég
heimsæki þær aðeins örsjaldan.
Og þá oftast með óttablandinni
varúð, eins og væri ég hrædd-
ur um að einhverju yrði rænt frá
mér. Ég stend lengi fyrir neðan
gluggana og horfi á hvernig höf-
uð þeirra mynda skugga á
gluggatjöldunum, og veit svo
ekki hvort ég muni hafa kjark
til að koma inn í alla birtuna,
sem þar er inni.
Er það aðeins ímyndun að mér-
finnst þetta fólk horfa svo
annarlega á mig? Eða hefur eitt-
hvað breytzt í göngulagi mínu
eða augnatilliti, eitthvað •— já,
eitthvað frá hliðargötunni minni,
kjallaranum mínum. Mig langar
nú orðið svo mikið til að ganga
hægt, tala hljóðlega. Það kvelur
mig þegar einhver æpir eða
skellihlær.
Ég get ekki heldur tekið þátt
í samræðum, en ég hef ánægju
af að hlusta á aðra. Ekki á þann
hátt að ég skilji samhengið. Ég
skil ekki framar það sem talað
er um og skil ekki hvernig
hægt er að hafa áhuga á því.
Mér finnst það engu þýðingu
hafa fyrir þann raunveruleika,
sem við lifum í.
Ég hlusta á það, sem samkór
mannsradda. Ég sé hvernig heil-
ar þeirra leita að réttum orð-
um og ég heyri hvernig raddir
þeirra hækka og lækka. Stund-
um verða þeir reiðir, þá liggur
mér oft við að hlæja.
Ég sit þá og hlusta, sé andlit
in þrútna, hendurnar lyfta glös-
unum, heyri þá blóta, hlæja, slá
í borðið.
Þá verð ég að lokum angurvær.
Ég skil ekki hvað gengur að
mér. Ég sit á kvöldin og hlusta
eftir margvislegum hljóðum, sem
hvergi eiga sér stað. Ég hlýt að
hafa heyrt þetta fótatak áður.
Ég hef búið hér í heilan mánuð
og veit ekki til að neinn hafi
flutt hingað síðan. En ég hef ekki
veitt því athygli fyrr en nú í
seinni tíð.
Framhjá húshorninu — mér
misheyrist það ekki nú orðið —
framhjá glugganum mínum, inn
götudyrnar, upp stigann. Hve
það er létt. Hún hlýtur að vera
ung.
Mig langar til að heyra það
líka í kvöld. Og skrjáfið í kjóln-
um....
Mér gremst það, en ég get ekki
að því gert: Þegar ég mæti ein-
hverri ungri stúlku spyr ég sjálf-
an mig: Skyldi það vera hún?
Og ég er viss um að það er eng-
in þeirra sem ég þegar hef mætt.
Og er það ekki undarlegt?
Annars gæti ég auðveldlega
gengið út og rétt eins og af til-
viljun mætt henni í ganginum.
smAsaga eftir sigbjörn obstfelder
hún heitir hlif. sérkennilegt norrænt nafn.
ég minnist ENNÞA augnatillits hennar, þegar hún nefndi
ÞAÐ. ÞAÐ VAR EINS OG HÚN VÆRI ( ÖRAFJARSKA, LAND f
HULDUM SÓLARHEIMI OG AÐ NAFNIÐ VÆRI LYKILLINN AÐ ÞVf.
12 VIKAN