Vikan - 01.02.1968, Blaðsíða 37

défilé
Paö er sama
hver sidd
kjdlsins er.. ,
30-50Den
jíaV^V.'v /,‘y iij
-'• ■ýrj'i; ^■u'Aí'i •' 'fl' >i
PÚRHALLUR SIGURJÖNSSON
simi 18450 Pingholtsstr. 11.
Ég, Jesper og Julian
Framhald af bls. 17
þegar ég fór þangað inn, nokkru
síðar. Á vatnskassanum voru
nefnilega risastór gipseyru, sem
áttu að fara á næsta sköpunar-
verk mömmu, og ofan á skápn-
um var stytta, sem líklega hefir
átt að vera af nöktum karlmanni.
Ég fylgdi Jesper á vagnstöð-
ina, til að fá svolítið hreint loft.
Jesper virtist eiga eitthvað bágt
með að melta áhrifin, sem hann
hafði orðið fyrir um kvöldið, því
hann þagði, langa hríð. Svo sagði
hann: — Kerstin, þú ert mjög
ólík foreldrum þínum og bróð-
ur. Ég á við, þú hefir enga sköp-
unarlöngun eða hæfileika?
— Ekki þá minnstu! sór ég og
sárt við lagði. En svo bætti ég
við, hlæjandi: — Pabbi og
mamma eru prýðileg og elsku-
legar sálir, því máttu trúa.
— Listamenn eru venjulega
elskulegt fólk.
Það var eitthvað í rödd hans,
ég veit ekki hvað það var, en
eitthvað sem kom ónotalega við
mig, mér fannst eins og hann
hefði meðaumkvun með pabba
og mömmu. Þetta vakti hjá mér
einhvern óskilj anlegan mótþróa,
þegar Jesper kyssti mig að skiln-
aði, skammaðist ég mín, og
fullvissaði sjálfa mig um það að
ég ætti hvergi heima, nema í
faðmi hans.
— Næsta mánudag fór Jesper
til Kaupmannahafnar, einhverra
erinda fyrirtækisins vegna. Hann
ætlaði að vera viku í ferðalag-
inu, og ég sat heima öll kvöldin,
þvoði hárið, lakkaði neglurnar
og horfði á eldgamlar kvikmynd-
ir í sjónvarpinu.
Á föstudagskvöldið ætluðu
mamma og pabbi í leikhúsið, en
á síðustu stundu sagðist pabbi
ekki geta farið, hann var kom-
inn í einhverja flækju með sjö-
unda kaflann í bókinni, sem
hann var að skrifa, og vissi
hvorki upp né niður. — Ég get
ómögulega skilið vesalings stúlk-
una eftir í þessu reiðileysi, sagði
hann við mig. — Ég verð á ein-
hvern hátt að bjarga henni úr
þessum vandræðum .........
Með „vesalings stúlkunni11 átti
hann við söguhetju sína, sem,
að því mér skildist, var ósköp
sorgmædd og dyggðug stúlka,
eins og reyndar allar stúlkurnar
í sögum hans. — En hvað er með
mömmu, ætlarðu að bregðast
henni?
Hann horfði biðjandi á mig.
— Ef ég missi þráðinn núna,
finn ég hann ekki aftur. Kerstin,
hefir þú nokkuð sérstakt fyrir
stafni í kvöld?
Ef um hátíðafrumsýningu á
Dramaten hefði verið að ræða,
þá hefði ég gleypt við því, en
mig langaði satt að segja ekki
til að fara í eitthvert óhrjálegt
tilraunaleikhús og horfa á leik-
rit eftir óþekktan höfund. En
svo, á hinn bóginn, gat ég ekki
hugsað mér að mamma æki ein-
sömul í bílgarminum, sem var
eiginlega ekki annað en rusla-
hrúga. Hún átti það til að aka
hratt, rétt eins og hún væri að
keppa í Monte Carlo kappakstr-
inum, svo það varð úr að ég fór
með mömmu.
Tvisvar urðum við að snúa við,
fyrra skiptið til að sækja að-
göngumiðana, sem mamma hafði
gleymt heima, og seinna sinnið
vegna þess að hún hélt sig hafa
gleymt gleraugunum á píanó-
inu. En svo kom í ljós að hún
var með þau í töskunni sinni.
— Elsku Kerstin, mér þykir
þetta svo leiðinlegt, en ég fann
þau ekki í töskunni.
— Það skil ég vel, annað eins
drasl og er í töskunni þinni, sagði
ég, hlæjandi. Ég gat aldrei ver-
ið ergileg út í mömmu. Ég leit út
undan mér og virti hana fyrir
mér. Hún hafði klætt sig í rauð-
an silkikjól og perluhálsfesti, og
augu hennar ljómuðu af til-
hlökkun. Allt í einu langaði mig
til að segja við hana:
— Mér þykir svo óumræðilega
vænt um þig, litla, kjánalega
mamma mín! En ég lét þetta
ekki eftir mér, maður verður
að láta skynsemina ráða ........
Við komum auðvitað of seint,
vegna þessara tafa, og fólk
sussaði á okkur, þegar við tróð-
umst inn í sætin okkar. Mér
fannst ekki mikið til leikhúss-
ins koma. Þetta var kuldalegur
"N

Já, en þér hafið sjálfur sagt að maður eigi aldi'ei að heilsa með
sígarettu í munninum!
V
5. tbi. VIKAN 37