Vikan - 01.02.1968, Blaðsíða 48

r

Spilið hér á eftir er á ýmsan hátt lærdómsríkt og undir-
strikar vel nokkrar grundvallarreglur:
^ Á-K-10-4
y Á-7-3
+ K-6-2
* K-9-2
N
V A
8
A G-9-3
y K-D
4 Á-D-5-4
* Á-G-10-4
Vestur lætur út spaðafimm gegn sex granda samningi Suð-
urs. Hvernig er skynsamlegast að spila spilið?
Fyrsta reglan: frestum svíningu í spaða — kannski þurfum
við ekki á henni að halda. Við tökum því á spaðaás.
Á hvaða lit eigum við þá að byrja? Tíglinum? Laufinu,
því að ef tígullinn liggur vitlaust og laufsvíningin misheppn-
ast, er samningurinn í hættu strax. Hvernig eigum við þá að
svína laufinu? „Alveg sama,“ segir kannske einhver. En
bíðum við. Ef við spilum láglaufi úr borði og svínum, tekur
Vestur e.t.v. á drottninguna og spilar aftur spaða, og þá verð-
ur að taka ákvörðunina strax: eigum við að svína spaðanum
eða spila upp á að tígullinn falli? Þessvegna verðum við
að svína laufinu gegnum Vestur. En ef Vestur á drottninguna
fjórðu? Þá megum við ekki taka á laufásinn fyrst, því að
þannig náum við ekki drottningunni. Við spilum okkur því
inn á hjartakóng og setjum út laufgosa. Vestur leggur ekki á
tþað bjargar engu). Þá er fjarkanum spilað á níuna, og síðan
er laufkóngurinn tekinn. Nú er samningurinn kominn heim.
Ef Austur á laufdrottninguna, er ennþá góð von: annað-
hvort gætu tíglarnir fallið 3—3, og við reynum það fjrrst, eða
spaðasvíningin heppnast.
Þegar þetta spil var spilað í keppni, lágu reyndar tíglarnir
jafnt, eða 3—3 hjá andstæðingunum. Sagnhafi í spilinu byrj-
aði á því að hreinsa út tígulinn, svínaði laufdrottningunni
vitlaust, en átti samt 12 slagi. Hann lagði spilin á borðið með
þreytusvip, eins og spilið hefði verið svo ómerkilegt, að það
tæki því ekki að tala um það. Hefði tígullinn ekki legið jafnt,
er hætt við, að eitthvað hefði heyrzt úr Norðri.
________________________________________________________________/
r

Lítla niósnasaoan
■ w
. sem bsrtti
aötrnfli
Carleton Bridges, frá gagnnjósnastofnuninni „Löng töng“ hafði
aldrei Jeiðzt eins hræðilega, hve hann var barnalegur á svipinn, og
þennan dag, þegar hann stóð ásamt lögreglumanni fyrir utan sóða-
legt hótelherbergi og bankaði á dyrnar. í slíkum tilfellum er það
mun betur viðeigandi að vera þreytulegur og lífsleiður, til þess að
láta það koma berlega í ljós, að maður sé vanur að eiga við stærri
og merkilegri mál en þetta. En Carleton Bridges varð að láta lög-
reglumanninn, sem var með honum, um þessa hlið málsins. Hann
var svo sem bæði stór og kraftalegur.
Þeir biðu þarna, en það anzaði enginn barsmíðunum á hurðina.
Samt voru þeir fullvissir um, að það væri einhver inni í herberg-
inu. Bridges reyndi að stinga lykli í skrána, en annar stóð í henni
innan frá.
— Brjóttu hurðina upp, skipaði Bridges.
Lögreglumaðurinn kastaði sér og sínum 100 kílóum á hurðina, og
hún lét strax undan.
Úr rúmi í hinu hálfrökkvaða herbergi heyrðist geðvonzkuleg
karlmannsrödd tvinna saman formælingar.
Kona við hliðina á honum sneri nöktu bakinu í þá og reyndi að
skýla sér með teppi.
— Þið verðið að afsaka, sagði Bridges kaldhæðinn — en við er-
um að leita að Kate Allington. Við þurfum að leggja nokkrar spurn-
ingar fyrir hana. Hún er eftirlýstur njósnari.
Lögreglumaðurinn tók fram blað og blýant og spurði:
— Hvað heitið þér, með leyfi?
Konan hafði komið teppinu utan um sig, en sneri sér undan og
svaraði snúðugt. Það fór ekki milli mála að henni fannst heimsókn-
in vera miður viðeigandi, og hafði í hyggju að hespa þessi forms-
atriði af hið fyrsta.
Meðan lögregiumaðurnn spurði ótrauður fleiri spurninga, litað-
ist Bridges um í herberginu. Á stól, við hliðina á öðru rúminu, lágu
föt mannsins, frakki hans og skyrta. Bindið hékk á stólnum og
skórnir stóðu á góifinu. Á öðrum stól var kjóll konunnar, kápa og
hin mismunandi nærklæði. Skyndilega gaf Bridges lögreglumann-
inum merki um að hætta.
— Þetta er nóg, sagði hann. — Tökum þau með okkur. Ég sé, að
þetta er konan, sem við erum að leita að.
Hvernig gat hann séð það?
•nijAq i;i jnSiiaS unq
ua angB ‘uinqqos So uioqs Jn varj jjb — 1}Í uitufiBj iqqa jnjaq vga
— jiuiXaiS ‘luuniSajSoi bjj uqpsuiioq u uoa e unq jju ssaq vuSaA
•P '1 ‘ífioqjo i uijoj jas je Jijæj uias ‘ns suiaqv •JiSaiueeCs iqqa iuoa
jeqqos So jeuunuoq joqs ge ‘jiSÁqje iai[ jjioa igjeq tiueu msneq
V.
48 VIKAN
5. tbl.