Vikan - 22.02.1968, Blaðsíða 39

— Það gæti hent sig, ungfrú
Jackman.
Klukkan var ellefu, þegar
Breckenridge lagði bílnum sínum
við Phelps bátahúsið við syðri
enda Tylftarvafns. Sólin var kom-
in fram og þegar hann kom út
úr bílnum fann hann hvað hún
var heit. Hann gekk að glugga
á bátahúsinu, skýldi augunum
fyrir sólinni beggja megin og
lagði andlitið að gluggarúðunni.
f rökkrinu sá hann stóran hrað-
bát úr maghoní. Hann leit út
fyrir að vera nógu hraðskreiður
til að komast þangað sem Lu-
cille hafði drukknað á fimmtán
mínútum eða minna. Hann sá
ekki húsin sitt hvoru megin við.
Bæði var lóðin of stór og trén
enn of laufguð. Hellulagður stig-
ur lá upp að útitröppunum, upp
sólsvalimar, sem vissu út að
vatninu og rúmgóðum herbergj-
unum þar innar af. Það var mjög
hljótt. Hann heyrði vindinn þjóta
í þurrum laufimum og hann
heyrði tikkið í bílvélinni, sem
var að kólna og öldurnar gjáifra
við fjörusandinn.
Framhald í næsta blaði.
Ég er dæmdur bruggari
Framhald af bls. 11
irnir. Og þrjá daga voru þeir á
leiðinni suður eftir.
Nú verður stutt þögn. Konráð
fær sér í nefið, horfir fjarræn-
um augum út í rökkrið. Loks
spyr ég:
— Voru ekki reimleikar þarna
fyrir norðan?
— Reimleikar? Ég veit ekki.
Það var nú þarna draugur, sem
var hamrammur nokkuð, svoköll-
uð Skinnpilsa. Amma sáluga
sagði mér, hvemig hún varð til.
Það var einu sinni á Hofi bóndi
sem hét Guðmundur, mesti gæða-
maður en glíminn. Svo réðist
einu sinni til hans kaupamaður,
sem lét mikið yfir sér, og skor-
aði á Guðmund að glíma við sig.
Guðmundur færðist lengi undan,
en lét svo til leiðast og kaupa-
maður hafði ekki annað upp úr
því en að hann datt, en kom þó
Guðmundi á annað hnéð. Nema
hvað kaupamaðurinn reiddist
svona heiftarlega, og sagðist ein-
hvern tíma myndi senda Guð-
mundi það, sem kæmi honum á
bæði hnén.
Þessi maður var af Suðurnesj-
um, og eftir sumarið fór hann
heim til sín aftur. Guðmundur
hafði fé nokkuð fyrir utan Hof;
það heita Þröskuldar tveir melar
þarna fyrir utan og er tjörn á
milli þeirra í lægðinni. Það var
einhvern tíma á jólaföstu þenn-
an vetur, að Guðmundur fer út
fyrir Þröskulda að sækja féð.
Þegar hann er á leið heim með
féð, og kominn í norðari þrösk-
uldinn, þá mætir hann send-
ingunni. Og hann var við hana
alla vökuna. Og þegar hann
komst heim, var hún búin að
þjarma svo að honum, að hann
sá ekki ljósið. En Skinnpilsa lét
ekki þar við sitja, heldur fylgdi
ættinni í níunda lið, og gott ef
það vottar ekki fyrir henni enn.
-— Hefur þú orðið var við
hana?
— Ég get eiginlega sagt þér
tvær sögur af henni. Ég var um
tíma í Kárdalstungu, sem er
næsti bær fyrir framan Þórólfs-
tungu. Einu sinni var ég á leið
fram dalinn að Haukagili, í glaða
tunglskini, góður vegur og allt
autt. Þegar ég var kominn svona
miðja vegu milli bæjanna, þá
sé ég, að það kemur kvenmaður
á móti mér. Ég skildi nú ekkert
í því, það var orðið svo fram-
orðið, komið fram yfir háttatíma.
Það var stafalogn, og mér þótti
einkennilegast, að það var eins