Vikan - 07.03.1968, Síða 9

við sögu heimsfrétta síðustu mánuði. Það var því
ekki amalegt að fá slíkan viðauka við girnilega
reisu.
Það væsti ekki um okkur um nóttina á Hilton-
hóteli, sem kunnugir telja eitthvert glæsilegasta
lúxushótel ( allri Evrópu. Á efstu hæð þess eru
svalir allt um kring og sér vftt og breitt um borg-
ina alla. Ekki grunar ókunnugan, að Aþena geti
verið svo hvít og hrein til að sjá. Það jók á
hreinleik þessarar morgunstundar, að sólin
gægðist milli skýja og skein glatt, þótt býsna
væri andkalt og veðrið minnti á íslenzka vor-
kulda.
Og þarna blasir Akropolis við sýn. Ekki má
láta undir höfuð leggiast að stíga fæti á svo
frægan blett. Við ökum þangað snarlega f sýn-
isbíl og leggjum á brattann. Sólskinið f morgun
hefur reynzt dagmálaglenna. Það er komið há-
vaðarok. Frakkakragar eru brettir upp, höndum
stungið djúpt í vasa og stigið hvert steinþrepið
á fætur öðru. Loks verður ekki hærra komizt.
Maður finnur til smæðar sinnar við hlið þessara
hvítu rústa og risasúlna. Það er hem á pollum.
Sumir reyna að berja sér milli þess sem myndir
eru teknar af hópnum.
Þarna er annar hópur ferðamanna ásamt
skírmæltum leiðsögumanni. Gríska goðafræðin
rennur upp úr honum eins og skrúfað hafi verið
frá útvarpi. Þarna er kínversk fjölskylda, hjón
með son sinn. Snáðinn hoppar f hemuðum poll-
unum á meðan foreldrar hans mæna upp eftir
súlunum. Rödd leiðsögumannsins yfirgnæfir rok-
ið. Nöfnin hljóma kunnuglega; minna á syfju-
lega kennslustund við Lækjargötu í grálýsi fs-
lenzks vetrarmorguns.
Ósköp kemur Akropolis kunnuglega fyrir sjón-
ir, þótt aldrei hafi maður séð hana fyrr með ber-
um augum. Kannski er það sjónvarpinu að
kenna. Það var einmitt f vetur sem leikkonan
Melina Mercouri sýndi okkur hana og sjálfa sig
á skerminum ( bak og fyrir. Það er eins og mað-
ur hafi komið hér áður. Og þól Það vantaði
þriðju vfddina í sjónvarpinu. Það vantaði Ifka
lyktina og birtuna og rokið og hemið á pollun-
um. Það hefur líklega vantað það sem mestu
máli skiptir, þegar allt kemur til alls.
Enn er óvfst hvort hægt verður að fljúga til
Kairó í dag. Sumum Ifzt ekki á þetta déskotans
sandrok, sem venjulega gengur yfir á einni
klukkustund. Þeir skyldu þó ekki vera farnir að
strfða aftur? Hvað eru líka friðsamir eyjar-
skeggjar að flækjast þetta um hávetur?
En slfkar hugrenningar ná ekki að festa ræt-
ur f framandi umhverfi. Forvitnin rekur okkur
aftur út að skoða grfskt þjóðlíf í einni sjónhend-
ingu. Strax á flugvellinum sáum við hanga uppi
stórar myndir af Konstantfn og Önnu Marfu f
fullum skrúða. Þessar myndir áttu alls ekki að
hanga þarna samkvæmt fréttum heima. Við mar-
sérum niður í miðborgina í leit að nýjum sann-
indum. Við sjáum konungshöllina, þar sem eng-
inn kóngur býr, og gerum okkur til dundurs að
telja lögregluþjóna f þessu óttalega lögreglu-
ríki. Fingur beggja handa nægja við þá talningu.
Um kvöldið var loks flugfært til Kairó.
10. tbi. VIKAN 9