Vikan - 07.03.1968, Blaðsíða 25

„Ég hef séð þá koma og fara, en þú ert slungnasti tíkarsonurinn af þeim öllum. Þú notar alla.
Þú notar forseta Frakklands til aS koma óþverranum frá þér á framfæri. Þú notaðir Brune kóló-
nela og lézt hann vinna fyrir þig skítverkin. Þú notaðir mig.“ !
EFTIR LEON URIS - 6. HLUTI
BLAÐARÉTTUR A ISLANDI: VIKAN
„Fyrst í stað," sagði Brune, „völdu Bandaríkjamenn sér ekki Devere-
aux, enda þótt þeir treystu m|ög á hann til upplýsingaöflunar á Kúbu.
Þess í stað suðu þeir saman og hrundu í framkvaemd snilldarlegri óætlun,
í hverri Devereaux var hafður sem gljáagn. Kúbanskur svikari í sendi-
nefnd lands sfns hjá Sameinuðu þjóðunum kjöri sér Frakkana að fórnar-
lömbum sökum þess að hann var á mála hjá Bandaríkjamönnum og hafði
fengið skipanir um að rugla fölskum skjölum saman við önnur ekta og
láta svo Frakka stela þeim. Fulltrúa Devereaux sjálfs í New York grunaði
einmitt þetta og varaði við því að gildra hefði verið lögð fyrir okkur.
En engu að síður gerði Devereaux og kom í framkvæmd áætlun um að
stela skjölum þessum frá hóteli einu f New York. Fölskum skjölum hafði
verið blandað saman við þau er ekta voru. Fölsku skjölin vöktu hjá Dev-
ereaux grunsemdir um eldflaugar á Kúbu. Flann flutti síðan Bandarfkja-
mönnunum upplýsingar þessar, sem upprunalega voru frá þeim komnar.
Nú, fyrst Devereaux hafði gengið þetta langt, gat hann varla skorazt
undan því að fara til Kúbu. Flann sá það sem Bandaríkjamenn og Rússar
vildu að hann sæi, hvorki meira né minna. Enginn, Monsieur !e Président,
getur skýrt hversvegna eldflaugarnar voru fluttar gegnum Flavana. Dev-
ereaux segir að vídd ganganna undir höfnina hafi verið misreiknuð.
Við höldum þvf fram að ef Rússarnir hefðu viljað leyna þessum varningi,
þá hefðu þeir skipað honum upp f höfn á suðurströnd eyjarinnar. Eld-
flaugarnar svokölluðu voru fluttar gegnum Flavana sökum þess að ætl-
azt var til að Devereaux sæi þær.
Ennfremur," hélt Brune áfram og færðist stöðugt f aukana, "vissu Rúss-
arnir hversvegna Devereaux var á Kúbu. Þeir vissu að hann var fransk-
ur njósnari og fortfð hans sýndi að hann var vinveittur Bandaríkjamönn-
um.Er hægt að trúa því að þeir hefðu sleppt honum frá Kúbu með slfkar
upplýsingar, nema þeir hafi viljað að hann bæri þær út?
Jæja, svo þegar Devereaux hafði verið blekktur nægilega, voru Banda-
ríkjamenn nógu klókir til að biðja hann að fara til Frakklands og segja
okkur fréttirnar, þar eð líklegt þótti að hann yrði tekinn trúanlegur. Hann
er ábyggilegur embættismaður, sem nýtur trausts og orð hans hlutu þvf
að hafa óhemju áhrif."
„Ég er viss um að Devereaux skrifar ekki undir þessa skýrslu ykkar,"
sagði La Croix.
„Auðvitað ekki. Enginn embættismaður f hans stöðu myndi nokkurn
tfma viðurkenna slík reginmistök. Engu að síður — og án þess að við
ákærum nokkurn — höfum við um langt skeið verið mjög tortryggnir
varðandi njósnaþjónustu okkar á Kúbu."
„Vera má að leikið hafi verið þar á okkur mánuðum saman," bætti
Rochefort við.
„Og niðurstaða ykkar, er sú, að aldrei hafi verið neinar árásareld-
flaugar á Kúbu?"
„Rétt er það, Monsieúr le Président."
„Ég þakka ykkur, herrar mínir. Góða nótt," sagði forsetinn stuttur f
spuna. Þeir stóðu upp, hneigðu sig lítillega og gengu aftur á bak út.
„Eftir á að hyggja," kallaði La Croix á eftir þeim, „hvað hafið þið
frekar að segja mér varðandi þetta Topazar-bréf?"
„Rannsóknarnefnd okkar er ( Washington," sagði Brune, „en mig er
farið að gruna að einnig bréfið sé liður f þessu sama sovézk-bandarfska
samsæri."
Þegar þeir höfðu lokað á eftir sér, setti Pierre La Croix upp gleraug-
un og pældi gegnum skýrsluna. Hann varð ekki tekinn með einu áhlaupi.
Hann vissi að engir kærleikar voru með þeim Brune og Devereaux.
Kannski var Brune annt um að fella Devereaux í áliti sem fyrst til að
draga úr hneykslinu, sem leyniþjónustan hlaut að verða fyrir, ef Topazar-
ákæran reyndist á rökum reist. Forsetinn vissi að Devereaux var pólitfskt
viðrini, en Frakki var hann samt. En Devereaux gat hafa orðið fórnardýr
snilldarlegs samsæris. Röksemdir Brunes virtust ábyggilegar. Þær komu
líka heima við þær skuggaathafnir, sem Frakkland hafði grunað Banda-
ríkin um síðan f sfðari heimsstyrjöld. Þegar drægi úr látunum út af eld-
flaugunum, myndu Washington og Moskva leggja beina sfmalínu sfn á
milli. Þessi milliliðalausu, óvenjulegu tengsli myndu vissulega verða
túlkuð sem tákn samkomulags milli Sovétmanna og Bandarfkjamanna
um skiptingu áhrifasvæða. Frakklandi yrði þá ætlað að verða annars
flokks rfki. Eldflaugadeilan gæfi Bandarfkjunum og Sovétrfkjunum Ifka
tækifæri til að efla heri sfna. Þar með fengju þau aðstöðu til að styrkja
áhrifavald það, sem þau höfðu yfir bandamönnum sfnum. Og með þvf
að flækja jafn háttsettan yfirmann úr frönsku leyniþjónustunni og Devere-
aux f málið, var hægt að neyða Frakkland til að fylgja stefnu Bandarfkj-
anna án mótmæla og bollategginga. Og hver vissi nema Bretar væru f
viðorði með Bandarfkjamönnum í von um að sjá Frakkland Iftillækkað?
Brune kólóneli æddi um rúmgóða skrifstofu sína f aðalstöðvum SDECE
á Mortier-búlevarði; þar hafði gömlum herskálum verið breytt svo þetr
hæfðu núverandi hlutverki. Hann stanzaði sem snöggvast við gluggann
og leit niður í garðinn, sneri svo aftur að skrifborðinu. Brune hrifsaði upp
vikublaðið Moniteur. Það var fullt af hnjóðsyrðum um La Croix, eins og
venjulega. En dálkurinn eftir Francois Picard var í rauðum ramma:
Það er kynlegur fnykur á Mortier-búlevarði. Orðrómur, sem inn-
an skamms verður staðfestur, lyktar af hneykslisbruggi innan SDECE.
Það hefur lengi verið vitað að franska leyniþjónustan er gegnrotin.
Svo alvarlegur er lekinn að fáir bandamenn Frakklands þora leng-
ur að trúa þvf fyrir leyndarmálum. En raunar kærir forsetinn okkar
sig ekki um bandamenn ....
Brune fleygði blaðinu reiður. Augljóslega hafði Devéreaux komið þessu
10. tbi. VIKAN 25