Vikan - 13.06.1968, Side 12

Loftið var kalt og rakt þessa nótt. En í litla hús-
inu í Lakesham, voru gluggatjöldin dregin fyrir og
eldur brann í arninum. Feðgarnir sátu og tefldu, en
móðirin drap tímann með því að hekla og sat í stól
við arininn.
— En það verður, sagði herra White, aðallega til
að breiða yfir það að hann hafði leikið af sér, og
vildi beina athygli sonarins frá því.
— Já, það má nú segja, sagði sonurinn, án þess
að taka augun af taflborðinu. Hann rétti fram hönd-
ina. — Skák!
— Það er varla sennilegt að hann komi í kvöld,
sagði faðirinn, og fálmaði rneð hendinni yíir borð-
inu. Svo lék hann.
— Mát, sagði sonurinn.
— Það er andstyggilegt að búa svona afskekkt,
sagði faðirinn, allt í einu, og röddin var reiðileg. —
Ilugsið ykkur bara veginn hingað. Þeim finnst víst
að ekki þurfi að halda honum við, þar sem svo fátt
fólk býr hér og aðeins þessi tvö hús.
— Svona, svona, taktu þessu rólega, elskan, sagði
konan hans, glaðleg, — þú vinnur kannske næst.
Herra White leit niður, en náði því samt að sjá
mæðginin gjóta kímnislega augunum hvort til ann-
ars. Orðin dóu á vörum hans, og hann hló niður í
skeggið, eins og til að afsaka óþolinmæði sína.
Nokkru síðar var barið að dyrum.
— Þetta er hann! hrópaði Herbert Wliite. Hann
stóð upp og gekk fram til að opna. Þau sem inni
voru heyrðu að hann byrjaði strax á að kvarta yfir
veðrinu, og aðkomumaður tók í sama strenginn, og
frú White sagði:
— Nei, vitið þið hvað, þetta ætti að vera nóg!
Maðurinn hennar kom aftur inn í stofuna, og í
fylgd með honum var feitlaginn maður. Augu hans
voru eins og svartar perlur í veðurbörðu andlitinu.
— Þetta er Morris, fánaberi, sagði herra White.
Fánaberinn heilsaði móður og syni, og settist svo
á stólinn, sem settur var fram handa honum við
arininn. Hann var ánægður á svipinn, þegar liann
sá húsbóndann taka, fram viskýflösku og nokkur
glös, og setja lítinn koparpott með vatni yfir eldinn.
Þegar hann hafði drukkið þriðja glasið fór að
birt:a yfir honum og hann tók til máls. Litla fjöl-
skyldan hlustaði ákaft á hann segja frá ferð-
um og ævintýrum. Fánaberinn hallaði breiðum öxl-
unum upp að stólbakinu og sagði frá einkennilegum
siðvenjum, hreystiverkum, stríði, drepsóttum og
óvenjulegu fólki.
— Hann hefur verið í þjónustunni í tuttugu og eitt
ár, sagði herra White við konu sína og son. — Þegar
hann lagði af stað út í heiminn var hann aðeins vika-
drengur, sem tók þá vinnu sem bauðst. Og sjáið
hann núna. Eg hefði Hka viljað skoða öll þessi hof,
fakírana og allt þetta furðufólk sagði gamli mað-
urinn. — Já, eftir á að hyggja, hvað varstu að segja
um apaloppu, þegar ég hitti þig um daginn . . .
— Það var ekki neitt, sagði gesturinn. — Ekkert
til að tala um ....
— Apaloppu? sagði frú White forvitin.
— Það er bara gömul drusla, sagði gesturinn, og
]>að var eins og hann vildi ekkert um þetta tala.
Áheyrendurnir þrír hölluðu sér ákafir fram í stól-
unum.
Gesturinn virtist eitthvað utan við sig, hánn lyfti
tómu glasinu upp að vörunum og setti það svo frá
sér aftur. Húsbóndin fyllti glasið. Gesturinn stakk
hendinni í vasann.
— Þetta er svo sem ekki mikið að sjá, sagði hann.
— Þetta er bara eins og lílil loppa. — Og alveg
skrælnuð.
Hann tók einhvern hlut upp úr vasa sínum, og
sýndi ])eim. Frú White hrökk við og gretti sig, en
sonur hennar tók hlutinn og skoðaði liann gaum-
gæfilega.
— Hvað getur verið merkilegt við þetta? Sonur-
inn lagði hlutinn frá sér á borðið.
— Það var gamall fakír sem magnaði þetta, sagði
12 VIKAN