Vikan - 13.06.1968, Blaðsíða 13

fánaberinn. — Hann var heilagur inaður. Hann vildi
sýna fram á að það séu örlögin sem ráða lífi mann-
anna, og að þeir sem reyni að stritast móti örlög-
unum verði illa úti. Hann gerði þessa apaloppu að
töfragrip, þannig að þrjár manneskjur geta fengið
þrjár óskir uppfylltar.
Gesturinn hafði talað með svo miklum þunga að
liláturinn dó burt af vörum áheyrendanna.
— Hversvegna óskar þú þér ekki þriggja óska?
spurði frá White kænskulega.
Gesturinn virti húsbændurna fyi’ir sér, og það var
ekki laust við fyrirlitningarsvip á andliti hans.
— Ég hef þegar borið fram þrjár óskir, sagði hann
og var nú orðinn fölur ásýnduin.
— Þetta er eins og frásögn úr „Þúsund og einni
nótt‘", sagði frú White og stóð upp til að hugsa um
kvöldverðinn. — Ég þyrfti eiginlega að óska þess
að ég hefði fjórar hendur.
Maður hennar hélt apaloppunni í hægri hönd og
fjölskyldan fór að lilæja, en andlit gestsins varð sem
steinrunnið, þegar hann rétti fram höndina og kom í
veg fyrir að vinur hans gerði einhverja vitleysu.
— Ef þú ætlar að óska einhvers, þá gerðu það
með skynsemi, sagði hann.
Herra White stakk apaloppunni í vasa sinn, og fór
að raða stólum við matborðið. Meðan á máltíðinni
stóð, gleymdist apaloppan. Svo sátu þau fram eftir
Eru til hlutir sem hafa töframátt? Ekkert
hinna þrfggja sögupersóna I þessarl
hrollvekjandi sögu trúöi þvi. Samt
gerðu þau tilraun.
EFTIR W. W. JAGOBS
— Og hvernig gelvk það? Fékkstu óskirnar upp-
fylltar?
— Já, sagði gesturinn og þau heyrðu tennur hans
glamra við glasbrúnina.
— Hefur nolckur annar notað sér óskirnar? spurði
frúin.
— Sá fyrsti sem átti apaloppuna óskaði sér þriggja
óska, sagði hann. — Ég veit ekki hverjar tvær fyrstu
óskirnar voru, en sú þriðja hafði dauðann í för með
sér. Þá kom apaloppan í mínar hendur.
Rödd hans var svo alvarleg að dauðaþögn sló á
alla í herberginu um stund.
— Ef þú hefur sjálfur óskað þér þriggja óska, þá
hefur þú engin not fyrir apaloppuna, sagði herra
White. — Hversvegna ertu þá með hana ennþá?
Gesturinn hristi höfuðið.
— Hjátrú, býzt ég við, svaraði hann.
Gesturinn tók apaloppuna upp, hélt henni milli
þumalfingurs og vísifingurs, og kastaði henni svo
skyndilega inn í eldinn. Herra White rak upp óp og
náði loppunni, áður en logarnir náðu að eyðileggja
hana.
— Ef þú vilt ekki eiga hana, Morris, má ég þá
ekki eiga hana?
— Helzt eklci, sagði gesturinn ákveðinn. •— Ég
kastaði henni á logana, vegna þess að ég vildi losna
við hana. Þú skalt því ekki kenna mér um ef þú
lendir í einliverjum leiðindum. Ég ráðlegg þér ein-
dregið að kasta loppunni á logana, vinur minn.
En herra White hristi höfuðið og athugaði ná-
kvæmlega þessa nýfengnu eign sína.
— Hvernig hagar maður sér við þetta? spurði
hann.
— Þú heldur henni í hægri hendi og segir fram
óskir þínar, með hárri raust, svaraði gesturinn. —
En ég vara þig við þessu.
kvöldi og hlustuðu á furðulegar sögur frá Indlandi,
sem gesturinn var óspar á.
— Ef sagan um apaloppuna er eitthvað lík þess-
um sögum þá trúi ég svo sem mátulega á mátt hennar,
sagði herra White, þegar dyrnar lokuðust á eftir
gestinum.
— Borgaðirðu honum eitthvað fyrir hana, spurði
frú White, og horfði á mann sinn.
— Það var bara smávegis, svaraði herra AVhite. —
Hann vildi ekki taka neitt fyrir hana, en ég þröngv-
aði smáupphæð upp á hann. Ilann reyndi fram að
því síðasta að vara mig við loppunni og fá mig til að
íleygja henni.
Sonurinn hló.
— Það væri lítið vit, sagði hann. — Nú þegar við
getum orðið rík og fræg og hamingjusöm. Þú get-
ur byrjað á því að óska þér að þú verðir keisari,
pabbi. Þá þorir enginn að andmæla þér.
Hann stökk í kringum borðið, og móðir hans elti
hann og hótaði honum refsingu, í mesta galsa. En
herra White tók fram apaloppuna og virti hana ná-
kvæmlega fyrir sér.
— Ég veit alls elcki hvers ég á að óska mér, sagði
hann lágróma. Mér finnst við hafa allt sem við þörfn-
umst..
— Langar þig ekki til að lagfæra húsið, spurði
sonurinn og lagði höndina á öxl föður síns. — Óskaðu
þér að minnsta kosti tvö liundruð punda, þá get-
ur þú gert það sem þig langar til.
Faðirinn var skömmustulegur, þegar hann liélt
töfragripnum í hægri hendi sinni, en sonurinn settist
við píanóið og sló nokkrar nótur.
— Ég óska mér tvö hundruð punda, sagði hann
Framhald á bls. 31.
zs.tw. VIKAN 18