Vikan - 13.06.1968, Qupperneq 16

Klukkan var yfir átta þegar
hún heyrði allt í einu lyklinum
snúið í skránni. Hún starði eins
og dáleidd á hurðina, sá hvernig
hún opnaðist hægt og hægt og
hjartað nam staðar í brjósti
hennar. En síðan tók það að slá
ákaft af gleði og létti, því það
var Dobie sem stóð þarna. Bara
Dobie!
— Ó, Dobie — skelfing er ég
glöð að sjá þig,
Nú skammaðist hún sín fyrir
andúð sína á hjúkrunarkonunni,
því fram til þessa hafði henni
fundizt hún leiðinleg og einföld.
Hún var eins og opinberun, þar
sem hún stóð þarna í dyrunum
með lampa í hendinni og það
glampaði á úfinn, ljósan koll
hennar í skininu.
— Guði sé lof að þér komuð!
Það hefur einhver læst mig inni
hérna og ég hef verið svo hrædd.
Hvernig vissuð þér að ég var
hér?
Dobie svaraði ekki og Barbara
sem var að rísa á fætur lét fall-
ast á sama stað. — Hvað var
manneskjan að gera? hugsaði
hún undrandi.
Dobie dró eitthvað inn í her-
bergið, síðan lokaði hún dyrun-
um og lagði lampann frá sér á
kistuna. Svo lét hún fallast móð
og másandi niður á það sem hún
hafði dregið inn. Þá fyrst sá
Barbara að þetta var hennar eig-
in ferðataska.
— Mér datt ekki í hug að hún
væri svona þung, sagði hjúkrun-
arkonan í nöldrunartón, heimsk
var ég að skilja hana ekki eftir
fyrir neðan stigann á meðan,
— Ferðataskan — af hverju
eruð þér komin með ferðatösk-
una mína hingað?
— Eg neyddist til þess. Ann-
ars hefðu þau ekki trúað að þér
væruð farin héðan.
— Farin héðan? Hvað eigið
þér við?
— Þegið, þar til mér er runn-
in mæðin.
Barbara reis hægt á fætur.
Hún starði á Dobie. Hún gat ein-
faldlega ekki skilið, að það hefði
verið Dobie sem læsti hana inni.
Þessi einfalda, hugmyndasnauða
Dobie? Hafði hún gengið skyndi-
lega af göflunum? — Hún hlýtur
að hafa velt því fyrir sér, hvern-
ig hún ætti að koma mér burtu
úr húsinu, þar til hún tapaði
rænunni. Annars var þetta næst-
um hlægilegt. Dobie var næstum
sextug, með lingerðan hvapholda
líkama, líkastan svampflykki. —
Hvernig ímyndar hún sér, að hún
geti komið í veg fyrir, að ég fari
út úr herberginu? Það er ein-
mitt það, sem ég ætla að gera.
Eg hef ekki hugsað mér að
dvelja stundinni lengur í þessari
andstyggðar kompu. Hún gekk
rólega að dyrunum. Um leið gall
við hvellur og kúla þaut fram
hjá höfði hennar. Hvellurinn
bergmálaði í tómu herberginu og
Barbara snöggstanzaði og leit á
Dobie.
Hjúkrunarkonan hló hæversk-
lega.
— En heppilegt, sagði hún. —
Eg var ekki viss um, að ég kynni
að skjóta úr þessu. Eg hef aldrei
skotið úr skammbyssu fyrr.
Farðu nú og seztu aftur, þar sem
þú varst.
Barbara gekk hægt til baka
og settist á gólfið með bakið upp
við vegginn. Hún starði með
uppglenntum augum á konuna,
sem sat þarna á ferðatöskunni
með skammbyssuna í hendinni,
Andlit hennar var jafn t.iáning-
arlaust og hversdagslegt og
venjulega, samt hlaut hún að
vera vitstola. Einhvern veginn
var það enn skelfilegra, að hún
skyldi líta út nákvæmlega eins
og hún var vön, að hún skyldi
ekki bera nein glögg merki geð-
bilunarinnar utan á sér. Hún
hlýtur að hafa verið veik lengi,
án þess að nokkur tæki eftir því,
hugsaði Barbara. Það er þess
vegna, sem ég hef allaf haft ein-
hver óþægindi af henni — fund-
izt eitthvað óekía. Eg verð að
vera róleg, ekki láta hana sjá,
að ég er hrædd.
Eg lofa að hreyfa mig ekki.
svo yður er óhætt. að legeia frá
yður þessa byssu. Hvar fenguð
þér hana annars?
— Þetta er byssa herra Fras-
ers. En verið ekki hrædd, ég skal
ekki skjóta yður, ef þér gerið
eins og ég segi. Eg vil að þér
skrifið bréf til Lady Macfarlane
og skýrið henni frá, að þér séuð
ekki Lísa, svo hún breyti ekki
erfðaskránni.
— En ég ER Lísa.
— Það veit ég, en það hefur
enginn sannað ennþá. Og þér
hafið sjálf sagt, að þér viljið
ekki, að erfðaskránni verði
breytt. Svo þér þurfið ekki ann-
að en skrifa bréfið. Og síðan
hverfið þér aftur — nákvæm-
lega eins og í fyrra skiptið.
Þessi heimska kerling - skil-
ur hún ekki, að ég mvndi fara
bein á næstu lögreglustöð? hugs-
aði Barbara. Hún virti hana
þegjandi fyrir sér í nokkrar sek-
úndur. Jú, hún skilur það, hugs-
aði hún svo og það var eins og
hún fengi ís fyrir bringspalirn-
ar. Þegar ég er búin að skrifa
bréfið, drepur hún mig.
— En amma yrði viti sínu
f.iær, ef ég skrifaði þvílíkt, sagði
Barbara.
—- Það er hún nú þeear, svar-
aði Dobie án þess að láta koma
sér úr jafnvægi, — Eg hef sast.
henni, að þér séuð farin, og hafið
lofað að skrifa. Læknirinn hefur
verið hjá henni í tvo tíma.
Hún reis á fætur og opnaði
ferðatöskuna, en sleppti ekki
augunum af Barböru og skamm-
byssan beindist stöðugt að
bringu hennar.
Sg sá, þegar þér fóruð inn
í vesturálmuna í morgun, sagði
hún. Eg var forvitin um, hvaða
erindi þér gætuð átt þangað, svo
ég veitti yður eftirför. Það var
svei mér heppilegt, að lykillinn
sat í og allt það. Eg þurfti ekki
annað en að snúa honum. Hér er
bréfsefni og penni.
Hún rétti Barböru blokkina og
pennann og ýtti töskunni með
lampanum ofurlítið nær henni.
Þér hefðuð átt að giftast
Peter. Þá hefði þess arna aldrei
þurft með, sagði hún gremju-
lega. — Eg gladdist sannarlega
ekki, þegar ég sá til ykkar herra
Frasers, hvernig þið stóðuð
þarna og kysstust í anddyrinu.
Eg hefði haldið, að þér og Pet-
er. . . .
— Peter, hvað kemur hann
þessu við? spurði Barbara hás-
um rómi.
— Peter er sonur minn, sagði
hún og rétti hreykin úr sér.
— Sonur yðar! Barbara lok-
aði augunum og hallaði höfðinu
upp að veggnum. Þetta var svo
mikið áfall, að allt hringsnerist
fyrir henni um hríð. En um leið
sá hún, að ýmislegt benti til
þess, að þau væru einmitt mæðg-
in, hlýjan í rödd Peters, þegar
hann talaði um Dobie, að hún
fór iðulega heim til hans og
hjálpaði honum með eitt og ann-
að, að hann hafði orðið sér úti
um verustað í nágrenninu, þótt
það hefði verið þægilegra fyrir
hann að eiga heima nær skól-
anum. Og nú, þegar hún vissi
það, rann það upp fyrir henni,
að hann hafði augu Dobie —
augu beggja höfðu þennan sama,
óvenjulega bláa lit.
— Þar að auki er hann frændi
yðar, sagði Dobie, — Hann er
Macfarlane, nákvæmlega eins og
þér. Hann er sonur Walters, afa-
bróður yðar. Það er hann sem
ætti að erfa þetta allt saman, ef
nokkurt réttlæti væri til.
— Eigið þér við, að þér — þér
hafið verið gift Walter?
—• Walter vildi ekki binda sig,
sagði hún beizklega. —- En við
bjuggum saman eins og gift.
Hann var sjúklingur minn á
sjúkrahúsinu í Edinborg, þar
sem ég vann þá. Þannig hitti ég
hann. Og þegar hann dó, nevdd-
ist ég til að byrja að vinna á ný.
Systir mín og mágur tóku Peter
að sér, en skrifið nú — ég hef
enga löngun til að sitja hér í alla
nótt.
— Eg vil heyra alla sólarsög-
una fyrst, svaraði Barbara og
reyndi að láta röddina vera ró-
lega og ákveðna. — Eg á fulla
heimtingu á því. Veit Peter, að
ég er hér?
— Auðvitað ekki! hrópaði Do-
bie hneyksluð.
-—- Veit hann, að þér myrtuð
föður minn?
Þetta var högg í blindni: þetta
16 VTXAN as *H