Vikan - 13.06.1968, Blaðsíða 36

® PEVSURNAR FRA HEKLU
on í llRVALI LITA OG MYNZTRA A BÚRN
OG FULLORÐNA.
Já, ég verða að segja að ferða-
skrifstofan laug ekki, þegar hún Trúið mér, fröken Freyja, ég Ég skal kalla í Harrý, tengda-
sagði að útsýnið væri fallegt ætla aðeins að reyna að hjálpa mamma, hanh er á skrifstofunni
hérna! yður! sinni!
Eftir stundarkorn kveikti hún
á eldspýtu og tendraði ljós á.
náttborðslampanum. Svo lagð-
ist hún við hlið manns síns.
Mínúturnar liðu, og gömlu hjón-
in hafa líklega blundað eitt-
hvað.
Allt í einu reis konan upp.
Það var barið á útidyrnar, —
þrjú högg.
— Hvað er þetta? hrópaði hún
og herra White vaknaði nú al-
veg. Hann settist upp og um
leið var barið aftur, þrisvar sinn-
um, á útidyrnar. Herra White
vætti þurrar varir sínar.
— Þetta er . . . þetta er bara
rotta, sagði hann og röddin var
hás.
En konan æddi upp úr rúm-
inu, greip ljósið og hélt í átt-
ina til stigans, og þá var enn-
þá einu sinni barið að dyrum.
— Þetta er Herbert! hrópaði
hún, og hvarf út úr herberg-
inu. — Þetta er Herbert!
Herra White flýtti sér fram
úr rúminu, titrandi af skelfingu.
— Þetta er sonur okkar! Þetta
er Herbert! heyrðist í konunni
í stiganum. — Ég verð að opna
fyrir honum!
— í guðs bænum . opnaðu
ekki fyrir neinum! öskraði herra
White til hennar.
Það var barið ennþá einu
sinni. Herra White stóð uppi í
stiganum, hann grét og bað konu
sína að snúa við, en hún sinnti
því engu.
— Ertu hræddur við þinn eig-
in son? kallaði hún og röddin
var algerlega óþekkjanleg. — Ég
kem, Herbert, — ég kem .
Nú dundu höggin á hurðinni,
og bergmáluðu um allt húsið.
Herra White heyrði að konan
hans var að reyna að ná ör-
yggiskeðjunni frá dyrunum.
Hann heyrði líka hvernig hún
saup hveljur.
— Komdu niður og hjálpaðu
mér! kallaði hún. — Ég næ ekki
keðjunni frá!
En herra White féll á kné á
gólfið. Hann leitaði æðislega að
apaloppunni. Hann heyrði í ör-
yggiskeðjunni niðri og bað til
guðs að hann kæmist þangað
áður en henni tækist að opna.
Þegar hann heyrði skröltið í
keðjunni í þriðja sinn, þá fann
hann fyrir loðna gripnum, tók
hann í hægri hönd sína, og flýtti
sér að hafa yfir þriðju óskina.
Höggin á hurðina hættu, en
það var eins og bergmálið af
þeim væri eftir í húsinu. Hann
hejrrði að konan hans opnaði
hurðina. skaldur vindur smaug
um húsið og fyllti stigaganginn.
Konan rak upp örvæntingar-
hljóð. Herra White gekk varlega
niður, hann skalf frá hvirfli til
ilja, en flýtti sér til að koma
konu sinni til hjálpar. Hún stóð
grafkyrr í dyragættinni. Fyrir
utan lá vegurinn auður og ein-
manalegur . .
36 VIKAN 23-tbl'