Vikan - 13.06.1968, Side 37

MARY QIIANT WIU GIVE YOU A LOUEIY PAIR OE SHINERS.
Þessar VINSÆLU snyrtivörur
fást á eftirtöldum stöðum í Stór-Reykjavík:
★ KARNABÆR, SNYRTIVÖRUDEILD,
KLAPPARSTÍG 37.
★ APÓTEKI VESTURBÆJAR,
MELHAGA 20-22.
+ BORGAR APÓTEKI, ÁLFTAMÝRI 1-5.
★ GARÐS APÓTEKI, SOGAVEG 108.
* LAUGARNESS APOTEKI,
KIRKJUTEIG 21.
* HOLTS APÓTEKI, LANGHOLTSVEG 84.
* APÓTEKI KÓPAVOGS, ÁLFHÓLSVEG 9.
* HAFNARFJARÐAR APÓTEKI,
STRANDGÖTU 34.
Eye Gloss
Shiny, gleaming. But totally non-greasy
In moss, blue, grape, beige,
cream. And translucent pearl.
Mary Quant’s higb gloss
Eye Gloss.
MARY QUANT snyrtivörur slá í gegn - jafnt í hægri
sem vinstri umferö.
Heildsölubirgðir: BJÖRN PÉTURSSON & Co. hf., Laufásvegi 16. Sími 18970
gtagdiíiue
jsjórceninsirai
Framhald af bls. 24
að lokum! hrópaði hún og kenndi viðbjóðs. — Harða, hefnigjarna og
grimma konu? Já, fyrir nokkrum árum gat ég ekki hugsað um neitt
nema hatrið, en nú get ég Það ekki lengur. Ég vil ekki illsku lengur,
Joffrey. Illskan er dauðinn og ég elska lífið.
Hann leit á hana. Þetta síðasta hróp hennar kom greinilega beint
frá hjartanu, braut niður hinzta varnarvegg hans.
Þrátt fyrir allt það sem gerzt hafði síðustu dagana, hafði hann aldrei
hætt að hugsa um Angelique og stöðugt dvalið við Þá dulúð sem um-
kringdí konuna sem hann unni. Það var ekkert smánarlegt við hana,
engin síngirni. Með venjulegri kvenlegri rökvísi, svo fái-ánlegri en þó
svo réttri, hafði hún sett hann augliti til auglits við megin sannleikanns
varðandi hana og krafizt ákvörðunar hans. Hafði hann í rauninni viljað
finna hana metorðagjarna, hefnigjarna og einstaklega sjálfselskufulla
eins og margar aðrar konur í lífinu, sem höfðu ekkert annað að gera
en að hugsa um sjálfan sig. Hvað i ósköpunum hafði maður eins og
hann að gera við óstöðuglynda, duttlungafulla markgreifafrú i öllu
sínu fíneríi, þegar hann var í þann veginn að stofna öllu sínu í voða
enn einu sinni, með því að leggja land undir fót og kanna ókunn svæði?
—• Hvaða stað hafði hin gamla Angelique getað átt í hinum nýja
stað hans, þetta fallega stúlkubarn, sem hafði rétt nýlega opnað ung
augu sín fyrir heimi gleðinnar og i ákafri Þörf fyrir að reyna mátt
kynþokka sins? Og hvað hefði hann átt að gera við hina konuna, sem
haldið hafði hjarta konungsins í höndum sér og gert hinn gjörspillta
heim hirðarinnar að vígvelli sínum og ævintýrasviði ?
Hið ósnorta erfiða land, sem hann hafði flutt hana til hafði ekkert
að gera við litilsgild eða tóm hjörtu. Tryggð var það sem með þurfti
og tryggð var það sem hann las i augunum, sem störðu á hann. Það
var ef til vill skrýtið að lesa Það i augum, sem höfðu heillað mikla og
volduga menn á svipstundu, en Angelique var full af leyndardómum,
blæjur sálar hennar höfðu rifnað á Þyrnum við margar götur, en hún
hafði fundið hann að lokum.
Hún starði á hann heitum augum, beið eftir dómi hans og vissi ekki,
hvað hún var að hugsa.
Hann hugsaði: — Fegurstu augu í heimi! Þrjátíu og fimm þúsund
pjastrar voru ekki ofborgun fyrir slik augu. Konungur féll fyrir
þeim.... blóðþyrstur soldán beygði sig fyrir valdi þeirra....
Hann lagði aðra höndina yfir augu hennar, eins og til að forða sér
undan áhrifamætti þeirra, lét síðan höndina strjúkast mildilega yfir
hárið á henni. Tíminn hafði lýst þetta hár og gert það að enn fíngerðari
umgerð en áður fyrir græn augun. Gyðjur Ólympstindar hefðu öfundað
hana af þessu glitrandi, fíngerða skrauti úr Ijósu gulli.
Hann fann til leyndrar ánægju yfir því, að jafnvel þegar hún var
úfin og i öngum sínum var hún fögur, eins og hún var meðan óviðrið
geysaði og hann naut hennar. Því fegurð hennar er ekki af því taginu,
sem á allt sitt undir daðurslegri leikni og uppgerð. Látleysið hæfði
hennar nýfundna ljóma, sem stafaði að nokkru leyti af einlægni hennar
og nokkru leyti af hennar einstæðu ást á lífinu.
Það hafði tekið hann svo langan tíma að uppgötva hana, svo langan
tíma að viðurkenna hana. öli reynsla hans af konum hafði ekki orðið
honum til gagns, ekki reynzt þess megnug að hjálpa honum að skilja
hana, þvi hann hafði aldrei kynnst neinni henni likri. Hann hafði ekki
borið kennsl á hana, en það stafaði ekki af því að hún hefði fallið svo
lágt, heldur vegna þess að hún hafði risið s\'o hátt. Og það útskýrði
allt.
Hún gat komið til hans, klædd í grófar strigadruslur, fötin í henglum,
iiárið úfið og barið af hafi og vindum, kvíðafull og þreytt eins og hún
var núna, eða nakin, veiklunda og veitandi eins og hún hafði verið um
nóttina, þegar hann tók hana í fang sér og hún grét án þess að vita af
því; hún myndi alltaf vera dásamleg, dásamleg eins og svalalind, sem
hann gat beygt sig niður að og svalað þorsta sínum við.
Og hann gæti aldrei afborið að vera einn framar, aldrei framar.
Hann gæti ekki afborið að vera án hennar. Honum var þegar tekið
að þykja óbærilegt, að hún væri í hinum enda skipsins, skilin frá hon-
um. Og nú vissi hann ekki hvað hann átti til bragðs að taka, þegar hún
kraup titrandi við fætur hans.
Og guð mátti vita, að hann ætlaði ekki að hengja mótmælendurna
,,hennar“ vegna þess að hann langaði til þess. Ef til vill var þetta
slóttugur og undirförull hópur, en mennirnir voru hugrakkir og djarfir
og þegar á allt var litið, verðskulduð þeir betri örlög. Samt komst hann
ekki hjá að dómfella þá. Á ævinni, ævi, sem hann hafði lifað í nábýli
við brýna hættu, hafði hann lært, svo ekki varð um villzt að það er
veiklyndið, sem veldur flestum mistökum og hefur flestar hörmung-
Í3. tbi. VIKAN 37