Vikan - 20.06.1968, Blaðsíða 18

HLATURINN
hverfa af mínu yfirráðasvæði.
Peter Styles laut niður og dró
upp hægri buxnaskálm sína. f
ljós kom plastefnið, böndin og
málmskífurnar í gervifæti. —
— Þegar þetta henti mig, ung-
frú Landers, sagði hann og rétti
úr sér; lét buxurnar falla aftur
niður — heyrði ég hlátur. Sams
konar hlátur og þér heyrðuð.
Má ég tala við yður?
Peter Styles sem hafði íbúð á
Gramercy Park hafði skroppið í
klúbbinn sinn til að fá sér að
borða. Þetta var þögult og hljóð-
látt kvöld í The Player's. Barinn
var auður, nema hvað fjórir
menn sátu við eitt langborðið og
borðuðu, menn sem Peter þekkti
ekki. Hann rabbaði ögn við Ju-
an, barþjóninn, meðan hinn síð-
arnefndi blandaði honum þurran
Martini. Hann sá að Juan var
með kvöldblað bak við barinn og
spurði hvort hann gæti fengið að
lita í það. Hann settist við eitt
borðið með glasið sitt og blaðið
og kveikti í pípunni, fannst hann
vera einn og þægilega ánægður
með tilveruna. Það var ekkert
sérstakt í fréttum, raunar svo
lítið, að blaðið hafði séð sér
ástæðu til að slá upp frétt, sem
hafði ekkert sérstakt frétta-
gildi,
BAÐAÐI SIG NAKIN — VAR
BARIN OG NAUÐGAÐ.
Peter bjó sig undir að fletta,
hafði ekki áhuga fyrir svona
uppsláttarfréttum, þegar hann sá
útundan sér undirfyrirsögnina:
Fórnarlambið heyrði árásar-
mennina hlægja.
Nokkrar litlar hrukkur mynd-
uðust við augnakróka Peters.
Hann flatti blaðið út á borðinu
fyrir framan sig; tók að lesa
fréttina. Hún var stíluð daginn
áður, í Delafield Connecticut:
Ungfrú Mary Landers, lista-
maður, til heimilis í Delafield
varð fyrir árás, þar sem hún kom
nakin af sundi í tjörn á eign
sinni hér, síðari hluta sunnu-
dags. Árásarmennirnir, tveir
óþekktir menn, nauðguðu henni.
Ungfrú Landers gat ekki lýst
mönnunum sem réðust á hana.
Hús ungfrú Landers er á af-
skekktum stað í skóginum um
þrjár mílur frá borginni Dela-
field, aðseturstaður Delafield
Manufacturing Company.
Um hundrað metra frá húsinu
er tjörn í skóginum og ungfrú
Landers syndir þar oft. Eftir því
sem hún sagði Robert Macklyn,
ríkislögregluforingja á staðnum,
er ekki óalgengt að hún syndi
þar nakin. Næsta hús er í meira
en mílu fjarlægð og það er eng-
inn vegur eða stígur nærri
tjörninni. f gær var heitt í veðri
og hún fór úr fötunum og gekk
frá þeim á tjarnarbakkanum.
Hún buslaði um stund í tjörn-
inni, en synti síðan þvert yfir
hana og hvíldi sig um hríð á
flötum klettum í sólinni. Hún
telur sig hafa legið þar í fimmt-
án eða tuttugu mínútur, áður en
hún synti aftur þangað sem hún
hafði skilið eftir fötin. Um leið
og hún kom upp úr vatninu var
ráðizt á hana aftan frá. Yfir
höfuð hennar var varpað klæði,
sem síðar reyndist hennar eigið
pils. Hún var barin þangað til
hún missti meðvitund að mestu
og síðan nauðguðu báðir menn-
irnir henni. Hún heyrði þá
hlægja, þegar þeir yfirgáfu hana
að lokum og hurfu inn í skóg-
inn.
Delafield Manufacturing Com-
pany hefur samvinnu við stjórn
Bandaríkjanna um gerð eld-
flauga, aðallega varðandi varn-
arvopn, sem mikil leynd hvílir
yfir, um sjö hundruð menn vinna
í verksmiðjunni. Þessi litla borg
er auk þess krökk af gestum, nú
sem stendur, vegna hins mikla
golfmóts, sem þar á að hefjast á
fimmtudaginn, en Samuel Dela-
field, forseti Delafield Company
hefur gefið hundrað þúsund
dollara verðlaun til golfmótsins.
Macklyn lögregluforingi lét í
ljós þá skoðun að erfitt myndi
reynast að hafa uppi á mönnun-
um, sem réðust á ungfrú Land-
ers, Enginn leið er að fylgjast
með ferðum þeirra sem koma og
fara. Sem stendur eru fleiri gest-
ir en íbúar í Delafield.
Peter hélt að hann hefði kom-
izt yfir þessa sérkennilegu, ólg-
andi reiði, sem kom höndum
hans til að skjálfa, þegar hann
lagði pípuna á borðið við hlið-
ina á glasi sinu. Hún heyrffi þá
hlægja, þegar þeir yfirgáfu hana
aff lokum og hurfu inn í skóginn.
Mynd sem Peter hafði lagt hart
að sér til að þurrka út úr minn-
ingunni blasti nú við hugskots-
sjónum hans aftur, greinileg og
lifandi. Snjóugur vegurinn, sem
lá niður fyallið í Vermount. —
Hann heyrði í bílflautu á eftir
sér, sá fólksbílinn, sem beygði
svo snöggt inn á veginn fyrir
íraman hann að hann kom bein-
línis við framstuðarann á hon-
um. Hann minntist spennunnar
í fölu andliti föður síns, þegar
bíllinn fór fram úr þeim. Tveir
menn í úlpum með snjógleraugu
yggldu sig á þá og annar þeirra
hrópaði:
— Ræflar! Þegar Peter barð-
ist við að halda bílnum á vegin-
um. Maðurinn hló háum, móður-
sýkislegum hlátri. Mennirnir
með stóru snjógleraugun voru
að leika sér að þeim. Hann hélt
áfram, framhjá fólksbílnum, þar
sem hann hafði beygt út fyrir
veginn, og áður en nokkurn varði
var hann kominn á eftir þeim
aftur. Að þessu sinni ætlaði Pet-
er ekki að hleypa honum fram
úr, Hann hélt sig á miðjum vegi,
en fólksbílinn ók aftan á hans
bíl. Þá missti faðir Peters stjórn
á sér. Hann teygði út höndina
og greip í stýrishjólið. —
Hleyptu þeim framhjá! hrópaði
hann. Bíll Peters flaug í gegn-
um varnargarðinn utan við veg-
inn og steyptist niður snarbratta
hlíðina meira en hundrað og
þrjátíu metra fall. Fyrir aftan
og ofan sig heyrði Peter þennan
hlátur aftur, svo kastaðist hann
út úr bílnum og missti meðvit-
und um hríð. Hann rankaði við
sér með óbærilegar þjáningar í
hægra fæti og heyrði æðisgeng-
in hróp föður síns meðan hann
brann til bana í bílflakinu.
Peter hafði komið af sjúkra-
húsi með fótinn af fyrir neðan
hné og hljóminn af þessum djöf-
ullega, ógleymanlega hlátri
klingjandi í eyrum sér,
— Grínmorðingjarnir voru
mennirnir í fólksbílnum skírðir
í blöðunum. Enginn hafði nokk-
urn tíma uppi á þeim. Eftir að
hafa vanið sig í næstum ár við
að vanta fótinn, hafði Peter far-
ið að leita að þeim. En hlægj-
andi mennirnir tveir voru horfn-
ir, sokknir í víðáttumikið haf
fólks og staða, en sá hugur sem
gerði þeim tilraunina mögu-
lega var enn til staðar til að
berjast við: Skeytingarleysi nú-
tímans, sem lætur sig engu varða
um valdbeitingu og grimmd sér
til skemmtunar, skeytingarleysi
þess sem stendur hjá í hóp og
horfir á morð, án þess að lyfta
litlafingri.
Hann gerðist blaðamaður, réð-
ist í krossferð gegn því öfug-
snúna fólki, sem notaði öfugsnú-
inn aldaranda sem afsökun fyrir
nýrri tegund kvalalosta og morð-
fýsnar.
En þetta kvöld varð þetta allt
mjög persónulegt aftur. Hún
heyrffi þá hlægja, þegar þeir yf-
irgáfu hana aff lokum og hurfu
inn í skóginn. Það var ólíklegt
að þetta væru þeir sömu og
eyðilögðu líf Peters, en jafnvel
þótt möguleikarnir á því væru
aðeins einn á móti milljón, vissi
hann að hann varð að freista
þess. .. .
Morguninn eftir tók það Pet-
er um það bil þrjár klukkustund-
ir að aka til Delafield. Það voru
fá mótel í borginni og aðeins ein
lítil krá, en það varð fljótlega
bersýnilegt að hvert fáanlegt
gistirúm í margra mílna fjar-
lægð hafði verið pantað. Þar
voru á ferðinni golfmenn, sölu-
menn, blaðamenn, golfáhuga-
menn og jrfirleitt allir þeir sem
gátu látið sig nokkru um stóra
golfmótið varða. Svo hann tók
að leita að Macklyn lögreglufor-
ingja.
Macklyn var unglegur maður,
ljóshærður, hreinlegur og vel
snurfusaður, ofurlítið kuldalegur
í fasi, í fyrstu, og ófús að tala
um mál Mary Landers. Það var
ekki fyrr en einhverju laust
niður í huga hans sem hann varð
ofurlítið hlýlegri, þó með var-
færni.
— Eg les það sem þér skrifið
í Newswiev, sagði hann. — Eg
man það núna — þér lentuð í
einhverju með tvo svona náunga
í Vermount fyrir nokkrum árum.
Þeir sátu í skrifstofu Macklyns
í ráðhúsi Delafield. Macklyn lét
augun hvarfla að löngum leggj-
um Peters, sem hann hafði teygt
fram fyrir sig.
— Haldið þér ef til vill að
þetta gætu verið sömu menn-
imir?
— Það er afar fjarstætt, en
vegna þess möguleika er ég kom-
inn hingað, svaraði Peter.
— Já. Þetta eru kvikindi.
Dauft bros lék um varir Mack-
lyns, — Vitið þér nokkuð um
þessa borg, herra Styles?
— Ymislegt um Delafield
Company.
— Rétt. Og Delafield Com-
pany er svo sem ekkert annað
en gamli Sam Delafield. Hann á
sitt hús uppi á hæðinni og hann
á verksmiðjurnar og hann á lóð-
irnar og hann, ja það má svo
sem segja að hann eigi bankann
nokkurn veginn, vatnsveitufélag
borgarinnar, sjúkrahúsið og yf-
irleitt allt það sem er þess virði
að nefna það. Þetta er eins og
hver önnur gamaldags verk-
smiðjuborg, Styles, og FBI og
CIA eru hér á sífelldum þönum
til að ganga úr skugga um að
leynd hvíli yfir leyndarmálun-
um og Sam Delafield hefur efnt
til mikils samkvæmis og hann
vill ekki láta spilla því fyrir sér.
—- Ekki tala í gátum við mig,
sagði Peter.
—- Þetta eru engar gátur. Eg
á við golfmótið. Það er barn
Sams gamla. Hingað koma allir
í dag og á morgun, öll stærstu
nöfnin í golfinu — Palmer, Nick-
lau, Lema, Boros. Ef þér getið
'nefnt fleiri þá verða þeir hér.
Næst fyrsta dollarnum sem Sam
vann sér inn, elskar hann golfið
mest. Og hann lagði til þess
hundrað þúsund dollara af eigin
fé, til að tryggja þátttöku allra
mestu golfsnillinganna. Með
öðrum orðum, hann hefur tryggt
sér eftirminnilegan dag með
golfi og sól og hann ætlar sér
ekki að láta eyðileggja það fyr-
ir sér.
— Of mikil athygli á nauðg-
unarmálinu myndi gera hann
óhressan, sagði Peter.
— Þér skiljið málið, Styles.
Hann spurði mig, hvort ég gæti
gert það sem ég þyrfti að gera,
án þess að veita blaðaviðtöl
næstu vikuna. Hann vill að
þetta fari fram í kyrrþey. Og ég
gæti bætt því við, að ef ég væri
ekki samvinnuþýður er ekkert
líklegra en að ég verði kominn
í götulögregluna á afskekktum
stað í næstu viku. Þess vegna
get ég unnið mitt starf, án þess
Framhald á bls. 31.
18 VIKAN 24-tw-