Vikan - 20.06.1968, Blaðsíða 36

STÍGVÉLIN ERU ÓDÝR OG ENDINGARGÓÐ.
HEVEA LJTSÖLUSTAÐIR UM ALLT LAND.
Heildsölubirgðir: H. J. SVEINSSON HF., Gullteig 6 - Sími 83350
Hollenzk
Kvenstígvðl, karlmannaslfgvél,
sjóstígvél, dpenggastígvél, barna-
stígvél.
En svo, þegar hún sá fyrir-
litningarsvipinn á Vincent, bætti
hún við með afsökunarróm: —
Ég átti ekki við þetta, ég meinti
alls ekki það sem ég sagði. Ég er
bara ekki farin að venjast hon-
um, mér fannst þetta vera eitt
af börnunum....
Vincent greip um stólarminn svo
hnúarnir hvítnuðu.
— Hélztu að þetta væri eitt af
börnunum. Hamingjan hjálpi
þér, Pála, þetta er api!
— Við fengum hann gefins,
sagði hún, vandræðalega.
— Ætlarðu að láta hann sitja
þarna uppi? spurði Vincent og
reis upp til hálfs. — Mér finnst
þetta lífshættulegt.
— Nei, nei, sagði Pála. —
Svona nú, Kincaid, góður api —
komdu nú niður.
En Kincaid skemmti sér kon-
unglega og hélt áfram að róla
sér í ljósakrónunni. Vincent stóð
grafkyrr og horfði ýmist á Pálu
eða apann.
— Ég ætti kannski að skila
honum aftur á morgun, sagði
Pála vesældarlega.
Já, það ættirðu sannarlega að
gera, sagði Vincent, og yfirveg-
aði hvort hann ætti að hætta á
það að setjast aftur. — Þú getur
ekki með nokkru móti haft svona
skepnu innan dyra. Þú sérð
hvernig hann hengir sig allsstað-
ar, jafnvel í ljósakrónurnar. —
Þú ert ekki þannig gerð að þú
getir verið þekkt fyrir þetta.
— Nei, ég er víst ekki þannig,
hugsaði Pála, — ég er líklega
ekki sú manngerð.......
Hún var heldur ekki sú mann-
gerð sem lét tiltölulega ókunna
menn kyssa sig.
— Mér finnst ég hafa þekkt
þig alla ævi, hvíslaði Charlie í
eyra hennar. — Ég hugsa um
þig fimmtíu sinnum á dag, en
aldrei dettur mér í hug að þú
sért ókunn manneskja.
Pála var alveg utan við sig.
Hún var ákveðin í að skila Kin-
caid til eigandans, en Charlie
Elderbridge kyssti 'hana svo oft,
að bæði kossarnir og augnaráð
hans setti hana alveg út af lag-
inu.
— En ég get hreinlega ekki
haft apann klifrandi um allt hús-
ið, sagði hún.
Charlie leit á hana um stund.
— Það liggur í augum uppi að
þú getur það ekki, sagði hann
hughreystandi. — Við byggjum
bara hús handa honum úti í
garðinum.
Vincent horfði út um gluggann
og virti fyrir sér byggingafram-
kvæmdirnar í garðinum.
— Ég átti nú ekki við að þú
létir byggja hús handa apanum.
Ég átti við að þú losaðir þig
alveg við hann. — Pála. Hann
andvarpaði. — Ég neita því ekki
að apar geta verið skemmtilegir.
En það er ekki hægt að treysta
þeim, maður veit aldrei hverju
þeir finna upp á.
Það er nefnilega það, hugsaði
Pála. Þeir eru aðlaðandi, óá-
byggilegir, ástúðlegir og
skemmtilegir félagar. Einmitt
eins og Charles Elderbridge, því
auðvitað er það hann sem við
erum að tala um, — við erum
að tal:a um sambúð með
skemmtilegum vitfirring.
— Það þarf alveg sérstak fólk
til að umgangast apa, sagði Vin-
cent, — það þurfa helzt að vera
einhverjir vitleysingar.
— Líklega, tautaði Pála með
sjálfri sér.
Síminn hringdi og rauf þögn-
ina, sem var orðin dálítið vand-
ræðaleg. Þetta var nágranni Pálu
frú Rousch, og hún var mjög
æst.
— Það er api í trénu fyrir ut-
an baðherbergisgluggann hjá
mér. Hann heldur á skjalatösku.
Ég held að þetta sé örugglega
api.
— Drottinn minn, sagði Pála
við Vincent. — Kincaid situr í
linditrénu hennar frú Rouseh og
er með skjalatösku....
— Skjalatöskuna mína! Vin-
cent hljóp á dyr. — Og öll skjöl-
in mín!
Hún rakst á Vincent sem var
á leið inn aftur. — Ég verð að
ná í stiga. Hann situr núna upp
á bílskúrnum með skjalatöskuna
mína.
— Stiginn er í verkfæraskúrn-
um. Ég verð að hringja....
Þegar Charlie Elderbridge
kom var Vincent kominn hálfa
leið upp í stigann, frú Rousch
sat í svefnherbergisglugganum
og sussaði á Kincaid, en Kincaid
var búinn að flytja sig yfir í
kirsuberjaeré og sat þar og kast-
aði pappírsörkum í allar áttir,
blað og blað eða heilan bunka i
einu. Fjöldi áhorfenda hafði
safnast saman við garðshliðið og
horfðu á þennan skemmtilega
eltingaleik af áhuga.
Pála stóð inni í sínum garði,
tilbúin til að taka Kincaid, ef
honum þóknaðist að snúa við.
Þetta var allt svo vandræðalegt
að hún þorði varla að horfa á
það, — en um leið var það ....
— Þetta er það skemmtileg-
asta sem ég hefi séð, sagði Char-
lie og skellihló.
— Uss-s, hvæsti Pála, — ég
skammast mín svo að ég vildi að
jörðin gleypti mig.
— Ó, Pála, það er ekki hægt
að hlaupa frá vandræðunum,
eins og maður hleypur frá sjálf-
um sér.
Það heyrðust köll og húrra-
hróp frá hliðinu, þegar Vincent
var búinn að reisa stigann upp
við kirsuberjatréð.
— Þú kemst ekki einu sinni
undan reiði nágranna þinna, þeg-
ar apinn þinn gerir skammar-
strik! bætti Charlie við.
— Þetta er ekki minn api,
sagði Pála. — Ég er uppgefinn
á honum, hann hefir sett allt
mitt líf á annan endann.
— Ertu nú viss um að það sé
apinn ....? spurði Charlie lágt,
og hallaði sér ískyggilega nálægt
henni.
Daginn eftir hafði Vincent ekki
ennþá fundið þriðju síðu í ræðu
sinn. Hún var algerlega horfin.
Til þess að mýkja skap hans
36 VIKAN 24-tbI-