Vikan - 20.06.1968, Blaðsíða 44

Angelique
Hafioiia^hutiit
INNI
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
ýhHi- & 'Útihuriir h □
. VILHJAUMSSDN
RÁNARGDTU 12 SIMI 19669
\ &
. v ^
/>/'SKÓ''X
HAGNÝTT
ER
HEIMANAM
Veljið einhverjar af hinum 40 námsgreinum skólans, útfyllið
og sendið oss pöntunarseðilinn og vér sendum yður fyrstu
námsgögn þegar í stað.
Bréfaskóli SÍS & ASI.
•w
w
Q
HH
Oh
0h
hH
w
- — KLIPPIÐ HER
Undirritaður óskar að gerast nem. i eftirt. námsgr.;
□ Vinsaml. sendið gegn póstkröfu.
□ Greiðsla hjálögð kr..........
(Nafn)
(Heimilisfang)
-----— KLIPPIÐ HÉR---------------
’W
«
HH
Oh
Oh
HH
P
Þér snariO með éskrift
V..
VIKAN
SkíphOltí 33 - sfmi 35320
44 VIKAN 24-tbI-
Framhald af bls. 23
Þau störðu þegjandi á hað sem fyrir augun bar og drukku það allt í
sig með augunum.
Skipsbáturinn lyftist upp á freyðandi öldu og nam svo staðar á fjöru-
mölinni, sem sýndist blóðrauð í gegnum sjóinn, en þegar aldan féll út
varð liturinn allt í einu fjólublár. Nokkrir sjómannanna stukku ofan i
sjóinn og drógu bátinn upp á ströndina.
Joffrey de Peyrac stóð ennþá í stafni og sneri sér að fólkinu.
— Prestur, þessi vel falda vík hefur alltaf verið athvarf sjóræningja.
U,m langan tima allt síðan hinir norrænu sæfarendur, sem kallaðir voru
víkingar, og trúðu á heiðna guði lentu hér, hefur sérhver sá Evrópu-
maður sem leitað hefur skjóls hér verið i andstöðu við lögin, ævintýra-
maður eða útlagi, eins og ég álít sjálfan mig, því þótt ég sé ekki glæpa-
maður og leiti ekki styrjaldar við nokkurn mann, lýt ég engum lögum
nema mínum eigin. Þar af leiðandi, prestur, verður þú fyrsti guðsmað-
urinn, maður guðs Abrahams, ísaks og Jakobs, eins og hinn heilagi
texti myndi kalla Þig, til aö stíga fæti á þetta land og helga það. Þess-
vegna bið ég þig, prestur, að vera fyrstan til að stíga frá borði og leiða
fólk þitt á hið nýja land.
Gamli maðurinn sem var gersamlega óviðbúin slíkri beiðni stökk á
fætur, greip um stóru Biblíuna sína, það eina sem hann hafði tekið
með sér og þrýsti henni fast að brjósti sér. Án þess að bíða hjálpar
og með ótrúlegri fimi stökk hann úr skipsbátnum og hljóp upp eftir
grunnsævinu milli bátsins og strandarinnar.
Hvítt hár hans blakti í vindinum, þvi hann hafði týnt hattinum
sínum á sjónum. Áfram hélt hann, grannur og svartklæddur og þegar
hann var kominn nokkur skref upp á ströndina nam hann staðar,
tvihenti hina helgu bók yfir höfði sér og tók að syngja sálm en hinir
tóku undir í kór.
Það voru margir, margir dagar liðnir, síðan mótmælendurnir höfðu
sungið herra sínum dýrð. Hálsarnir höfðu verið of mettaðir af salti
og hjörtun of sorgmædd til þess að þau gætu beðið saman. Raddir
þeirra risu titrandi eins og þær væru að hressast eftir veikindi. Nokkr-
ir þeirra fluttu börnin á land í fangi sér; borið santan við koparlita
búð Indíánanna, sýndust þessi litlu Evrópubörn í upplituðu fötunum,
föl og veikluleg. Augu þeirra voru galopin af furðu yfir öllu því,
sem fyrir þau bar.
Umhverfis þennan hóp stóð furðulegt samansafn fólks — dýra-
ríki Dawn East, eins og Joffrey var vanur að kalla þau -- í hálfhring
og virti fyrir sér hina nýkomnu. Þarna voru Indíánar, menn og kon-
ur, þorpsbúar og stríðsmenn með fjaðrir sínar, loðfeldi og glampandi
vopn, allir útmálaðir og konurnar með litlar, málaðar púpur á bök-
unum, sem reyndust síðar vera smábörn þerira; síðan var hin sundur-
leita hjörð sjómanna, sem hafði verið áhöfnin á Gouldsboro, allt frá
hinum hörundsdökku Miðjarðarhafskynþáttum, til hins hörundsljósa
og rauðhærða Ericsons, sem stóð þarna og jóðlaði á tóbakinu sínu
við hlið á Napolibúa með rauða húfu og' tvegggja Araba með vefjar-
hetti, sem blöktu í vindinum. Hver og einn var með bjúgsverð, sveðju
og skil'mingasverð. Hópur manna, skeggjaðra eins og Nicholas Perrot
og klæddir i leður, með húfur á kollinum, stóðu ofurlítið lengra frá
og hölluðu sér fram á músketturnar, en ofurlítil deild spánskra her-
manna, með brjóstplötur og svarta stálhjálma, sem glömpuðu í sól-
inni, stóðu i réttstöðu og héldu frá sér löngum spjótum, eins og i
skrúðgöngu.
Magur lágstéttarspánverji með yfirskegg, mjög óvenjulegt i snið-
um, virtist foringi þeirra. Angelique hafði séð hann um borð i Goulds-
boro, þegar gagnárásin var gerð á mólmælendurna. Ilann beit saman
vörunum og endrum og eins íét hann skína illskulega i tennurnar. Það
lék ekki á tveim tungurn, að það var honum hrein þjáning, honum,
sem var þegn hans hákaþólsku hátignar, að sjá vantrúarhunda stíga
á land á þessum slóðum. Angelique fannst hann fráleitastur allra við-
staddra. Hvað i ósköpunum var hann að gera hér? Hann var eins og
hann hefði stokkið beint út úr gylltum málverksramma á vegg hjá
göfugri kastilíanskri fjölskyldu.
Hún starði svo ákaft á hann og tindátana, að hún hrasaöi. þegar hún
s:té niður úr skipsbátnum. Hún reyndi að ná jafnvæginu aftur, en allt
hringsnérist í kringum hana, og það var eins og ströndin risi móti
fótum hennar, til þess síðan að falla burlu, þegar hún reyndi að ganga,
svo hún var nærri fallin á hnén. E’n sterkur handleggur studdi hana og
hún sá eiginmann sinn hlæja.
Landið ætlar að verða þér erfitt. Þér mun enn um nokkra daga
finnst sem þú sért um borð á skipi og þurfir að stíga ölduna.
Og þannig atvikaðist það að þau gengu arm í arm upp ströndina
og þótt það væri ekki annað en tilviljun, fannst henni það góðs viti.
En ótimabær bjartsýni var varla hugsanleg meðan sjómennirnir
frá Gouldsboro miðuðu múskettum á fangana. Nú þegar hin fyrsta
spenna landgöngunnar var ’liöin hjá biðu þessir mennn áhyggjufullir
ásamt fjölskyldum sinum eftir að vita hvaða örlög biðu þeirra. Þeir
voru jafn harðir við sjálfa sig og aðra og gerðu sér engar gyllivonir
um það sem framundan lá. Hér hlutu lög hefndarinnar að gilda, jafn-
vel enn fremur en annarsstaðar, og þeir gátu engra griða vænzt af
manni, sem þeir höfðu svo oft dáðst að hve snöggur var í svifum.
Reyndar voru þeir mest hissa á því að vera enn á lífi.
Nokkrir Indiánar gengu til fanganna og settu fyrir framan þá
knippi af gullnu korni, körfur með grænmeti og ýmsa drykki i und-
arlegum, ávölum ílátum, sem virtust skorin út úr einkar létt-
um viði. Þarna voru einnig soðnir og steiktir réttir á birkibarkar-
diskum.
— Fyrsti réttur veizlunnar, sem undirbúinn er fyrir hinn mikla
Sachem, sagði de Peyrae greifi. — Hann er ekki hér ennþá, en hann
kemur bráðlega.
Manigault var í vörn.
— Hvað ætlið þér að gera við okkur? spurði hann. — Við álítum,
herra, að tími sé til, kominn að þér segið okkur það! Ef við eigum
að deyja, til hvers er þá að fagna okkur þannig? Það er ekki annað
en leikaraskapur.