Vikan - 30.01.1969, Qupperneq 8

GefjunaráklæÖin breytast sí-
fellt í htum o,(j múnstrum, því
? æður tízkan hverju sinni.
Eitt breytist þó ekki, vöru-
vöndun verksmiðjunnar og
gæði íslenzku ullarinnar. Allt
þetta hefur hjálpað til að gera
Gefjuna'i áklæðið vinsælasta
húsgagnaáMæðið r landinu.
IJUafverksimðjan G EFJ UN
NÝÁRSFYRIRHEIT
FYRIR LÍKAMA
OG SÁL
Nýlega fengum við bréf
frá lesanda, sem var alveg
sprengfullur (eða spreng-
full) af nýársfyrirheitum.
Þau voru reyndar allt of
mörg til að hægt væri að
koma þeim fyrir í einni
mannlegri veru, en ég hefi
nú verið að streitast við
að hafna og velja (eins og
„lesandi“ segir að sé mjög
nauðsynlegt), og þar sem
mikil gleði er á himnum
yfir einum syndara sem
gerir iðrun, held ég það
væri ráð að rabba saman:
Þá er það lífið og tilver-
an. Þú ert ekki einn um
það, lesandi góður, að hafa
þurft að fórna þér, eða
leggja eitthvað af mörkum
kringum blessaða jólahá-
tíðina. Það getur verið lær-
dómsríkt og ánægjulegt,
sérstaklega ef þú hefir það
á tilfinningunni að hafa
glatt náunga þinn.
Þú segist nú halda þig
he'ma, og mala eins og
köttur af eintómri „borg-
aralegri “ ást á heimilinu.
Þú þarft ekki að fyrir-
verða þig fyrir það, það er
engin skömm að því að
vera „borgaralega" heima-
kær.
Þú segist hafa fundið
fyrir hjarta þínu fyr'r
tveim mánuðum. Þú hafðir
unnið fram á rauða nótt,
fleiri vikur í röð, og þegar
þú lagðist á koddann, kom
angistin skríðandi. Þú
fannst fyrir auka hjarta-
slætti, stundum heilli runu,
sem endaði í hóstakviðu.
Ég hefi orðið fyrir þessu
líka. Á slíkum augnablik-
um verður manni á að
hugsa hvort við leggjum
ékki of mikið á okkur,
hvort það sé þess virði,
þótt við fáum kannski svo-
lítið meira í aðra hönd.
En að morgni er allt eins
og áður. Hjartað tifar ró-
lega, angistartilfinningin er
horfin. Þú segir að maður
verði að læra að hafna og
velja. Það getur verið satt
og rétt. Það þola ekki allir
að erfiða of mikið, bæði
við brauðstritið og einka-
lífið; en þú segist ekki vera
forsætisráðherra, svo þar
ætti ein lífshættan að vera
úr sögunni.
Þetta með hjartað þarf
ekki að vera neitt ógnvekj-
andi. Og þó! Þegar það er
lagt saman við sígarettu-
stubbana í öskubakkanum,
kílóin sjö síðan í sumar, þá
getur það verið gild ástæða
fyrir gríðarstóru nýársfyr-
irheiti.
Við höfum heyrt mikið
talað um hagræð'ngu við
vinnuna, að leggja ekki
meira á okkur en orkan
leyfir, og að varast auka-
bita eins og sjálfa pestina;
láta ekki yfirmenn eða
vinnufélaga fara í taug-
arnar á okkur, þetta sé allt
bezta fólk inn við beinið,
enda heflr enginn nema
maður sjálfur illt af erg-
elsinu. Og svo höfum við
heyrt allt sem vert er að
vita um streitu og of mikla
fitu í æðunum.
Sumir hafa tröllatrú á
allskonar þrekæfingum og
áhöldum til þess brúks. Það
getur verið að þú hafir
fengið æfinga^xjól eða
gorma í jólagjöf. Notaðu
það bara, en hafðu samt í
huga að ofreyna þig ekki i
fyrstu, og æfa þig reglu-
lega. Það er hressandi að
fara í gönguferð á sunnu-
dögum, en það er auðvitað
ekki staðbundin þjálfun.
Svo komum við að við-
kvæmustu spurningunni,
reykingunum. Það lítur út
fyrir að þar séum við í
sama báti. Þú hefir hætt
74 sinnum að reykja, ég
get ekki talið þau skipti
lengur, og ég ætla ekki að
hugsa um það í bili. En ég
vona að þegar við erum
búin að koma okkur niður
á minni streitu og meiri
hreyfingu, þá komi þetta
allt af sjálfu sér, smátt og
smátt.
Við erum sammála um
að okkur langi til að lifa
sæmilegu lífi innan um
fólkið í landinu, — gefa
kannski svolítið meira af
okkur sjálfum. Það getur
verið þörf á því. ...