Vikan - 30.01.1969, Side 39

Yorkshire-maSurinn
Framhald af bls. 13
CAM talaði ekki meira um
^ flug, en liann var ákveð-
inn í að reyna aftur, þegar
hann væri einn. Þegar Mully
og Lavinia vorn farnar, sló
hann öskuna úr pípunni sinn
og lagðist á sófann og ein-
beitti huganum, og áður en
varði sveif hann í lausu lofti.
Hann sveif til annarrar lilið-
ar, rúmlega þrjú fet frá gólf-
inu. Hér var ekkert um að
villast.
Hann sneri sér á kviðinn,
svo að hann gæti horft nið-
ur, hann kunni betur við það.
„Auðvitað er þetta betra“,
sagði hann, „hinsegin er ég
eins og fugl, sem er að reyna
að fljúga á bakinu. Þetta er
rétta stellingin“.
Hann baðaði út höndunum
og sveif að sófanum. Þegar
hann var svo sem eitt fet frá
honum, nam hann staðar með
því að þrýsta flötum lófum
fram fyrir sig og kom niður
á fæturna eins léttilega og
þröstur.
„Já, ef þetta er ekki saga
til næsta bæjar“! hugsaði
hann. Hann baðaði aftur út
höndunum, sþyrnti í með
tánum og hóf sig tií flugs.
Hann flaug nú hringinn í
kring í lierberginu, um eitt
fet frá loftinu. Hann var ekki
hikandi lengur og naut hins
nýja hæfileika í ríkum mæli.
Hann komst að raun um, að
honum veittist flugið ekki
erfitt, og hann þurfti heldur
ekki að hucjsa um, livernig
hann ætti að fljúga. Þegar
liann kom í horn í herberg-
inu, sveigði líkaminn ósjálf-
rátt og sveif áfram.
Heimurinn varð sem nýr í
augum Sams. Herbergið varð
allt annað. Hann gat horft
ofan á hnrðir og skápa; og
honum þótti stólarnir sérstak-
lega skrítnir séðir ol'an frá.
Hann tók eftir húsaslcúmi
yfir skáp, og ryk var á öllum
dyralistum. „Ég lreld að
Mully þurfi að lesa yfir
vinnukonunni“, hugsaði hann
með sér.
Svo gaf hann sig hinni dá-
samlegu íþrótt á vald. Hann
geystist um herbergið, lenti
eins og fjöður og hóf sig upp
með því að spyrna með tán-
um. Hann gerði tilraunir með
erfiðar lendingar, lil þess að
reyna krafta sína. Hann var
svo önnum kafinn, að hann
tók ekki eftir því að Mully
og Lavinia voru lcomnar
heim; þegar þær komu inn
í stofuna sat hann á skáp uppi
undir lofti.
„Nú á ég ekkert orð“,
hvæsti Mully. „Sammyvvell
Small! Viltu gera svo vel að
koma niður, áður en þú háls-
brýtur þig“!
Sam brá svo mjög, að hann
fer fólk að halda að þú sért
með lausa skrúfu. Stundum
harma ég þann dag, þegar við
fengum leyfisbréfið“.
„Einmitt“! sagði Sam;
„Það kostaði mig sjö skild-
inga og sex pence. Ég hefði
getað i'engið hundaleyfi fyr-
ir sömu upphæð“.
„Fyrir koma þeir dagar, að
ég óska, að þú hefðir kevpt
þér hund“, sagði Mully.
„Dagurinn í dag cr einn af
þeim.“
1 nokkra daga hugsaði
gleymdi að fljúga og datt
niður eins og aðrir dauðleg-
ir menn. Þetta var mikið fall
og Sam meiddist í bakinu;
Mully varð að nudda hann
með gigtaráburði, en var svo
harðhent, að Sam hét því að
þegja yfir afreki sínu, jafnvel
þótt hann kæmi orði að.
„Guð veit að ég hefi orðið
að þola margt síðan ég gift-
ist þér“, sagði Mully. „En
þetta tekur þó út yfir allt.
Ef þú heldur svona ál'ram,
Sam ekkert um að fljúga.
Bæði var það, að hann var
allur lurkum laminn eftir fall-
ið, og svo hitt, að Mully gætti
l^ess að hann væri aldrei einn.
En eina nótt vaknaði hann
og varð þess var, að Mully
var steinsofandi. Sam mjak-
aði sér frarn úr á náttskyrt-
unni og hóf sig til flugs. Hann
sveimaði um í tvo-þrjá
klukkutíma og lék sér í loft-
inu eins og hann lysti. Upp
frá þessu fór hann að fljúga
um húsið á næturnar, þegar
Mully svaf. Hann sveif gegn-
um dyragættir, steypti sér
niður að gólfi og þaut aftur
upp á við eins og örskot.
Hann tók að iðka ýmsar
erfiðar flugþrautir. Að vísu
gat hann flogið ósjálfrátt eins
og fugl, en hann varð að læra
ýmis listbrögð, sem flugvélar
framkvæma, og það var við
slíkar æfingar, að Sam varð
fyrir alvarlegu skakkafalli.
Eina nótt, þegar hann var
á flugi í borðstofunni, og var
að æfa á Immelmann-sveifl-
unni svonefndu í gríð og ergi,
steingleymdi hann glerljósa-
krónunn og rakst á hana með
braki og brestum. Hann féll
á gólfið með slíkum dyrfk,
að Lazarus mundi hafa vakn-
að við.
Þegar Mully kom æðandi
inn og kveikti ljósið, sá hún
að Sam var á náttskyrtunni,
ataður blóði og glerbrotum.
„Almáttugur hjálpi mér!
Ilvað hefir þú nú verið að
gera“? stundi hún upp.
Sam var ruglaður í kollin-
um, því að hann var með
fjögra þumlunga langanskurð
á höfðinu, og enginn nema
Yorkshiremaður hefði þolað
annað eins högg, án þess að
höfuðkúpan brotnaði. „Það
var nauðlending“, sagði hann.
Mully baslaði Sam í rúmið
og hringdi á lækni. Læknir-
inn kom og saumaði skurð-
inn saman með sex sporum.
Sam lá nokkra daga, og
Mully sagði ekki aukatekið
orð um það, sem gerzt hafði.
En Sam grunaði, að það væri
geymt en ekki gleymt. Dag-
inn sem hann fór á stjá, lét
Mully hann setjast á sófann
og leysti frá skjóðunni.
„Heyrðu nú Sam“, sagð,i
hún, „ég man vel þegar þú
fannst upp sjálfsnúandi
spunasnælduna, ég' veit að þú
ert uppfinningamaður. En
það eru takmörk fyrir því,
sem menn geta gert, jafnvel
uppfinníingamenn, Þegar mað-
ur á þínum aldri fer á fætur
um miðjar nætur og hangir
á skyrtunni á ljósakrónum
eins og api; nú, það sem ég
vildi sagt hafa: Ef þú heldur
þessu áfram, þá líður ekki á
löngu, áður en þú verður
klepptæ)kur. Reyndu nú að
hætta þessu, væni. Þó að þú
5. tbi. VIICAN 39