Vikan - 30.01.1969, Qupperneq 40

Uatioiiarkitrfo
INNE
ÚTI
BíLSKÚRS
SVALA
HURÐiR
ýnhi- & Útikutiif
H □. VILHJALMSBDN
RANARBOTU 17 SIMI 19669
viljir ekki gera það fyrir mig,
þá minnstu hennar dóttur
þinnar, sem á allt lífið fram-
undan“.
Svo lokaði Mully sig inni
í eldhúsi og hágrét. Því næst
lagaði hún te og færði Sam,
ásamt ýmsu góðgæti. A ljósa-
krónuna var ekki minnst.
A UÐVITAÐ var Sam
'**' harðákveðinn í að
hegða sér eins og maður.
Hann háði mikla og stranga
baráttu við sjálfan sig, til þess
að sigra löngunina til að
fljúga. En honum var ómögu-
legt að hætta að hugsa um
það. Þegar hann sat einn í
sólskininu niðri á Strandgötu,
var hann alltaf að horfa á
máfana, sem svifu í golunni.
Nú, þegar Sam var orðinn
hálfgerður fugl, hugsaði hann
líka einsi og fugl, o|g vissi
margt, sem venjulegt fólk
hefir ekki hugmynd um.
Ilann hugsaði t.d. mikið um
loftstrauma.
Stundum lá illa á honum,
því að straumarnir voru and-
stæðir og sveipóttir — „hvik-
ulir“ eins og Sam orðaði það.
Þegar hann horfði á máfana
sveiflast og snúast, gat hann
fundið straumana, og sveifl-

nVAR ER UXIN RflNS NÓA?
Það er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur fundið örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
Siðast er dregið var hlaut verðlaunin.
Jón Sigurðsson, Stóra Fjarðarhorni, Strandasýslu.
Nafn
Heimili
Örkin er á bls.
Vinninganna má vitja i skrifstofu Vikunnar.
5.
aðist og snerist sjálfur, til
þess að hjálpa máfunum.
lín aðra daga voru straum-
arnir breiðir og rólegir — eins
og fagur hljóðfærasláttur,
sem kitlaði skynfæri hans. Þá
var Sam í góðu skapi og sveif
með máfunum í anda.
Hann sá þá lenda í upp-
streymi yfir fjörunni, þjóta
gargandi upp með ber^inu,
hærra og hærra, svífa svo
meðfram ströndinni án þess
að blaka væng. Sam viss, að
þeir voru ekki að leita að æti
— þeir voru aðeins að leika
sér af einskærum fögnuði.
Sam sat þarna oft og ein-
att allt til sólarlags eða þar
til Mully kallaði: „Farðu að
koma, væni. Komdu áður en
það verður kalt“.
Sam ætlaði sér í raun og
veru að halda loforð sitt og
haga sér eins og manni sæmdi.
En þegar hann fann hina dá-
samlegu loftstrauma leika um
andlit sitt, þessa þöglu tón-
list, sem hann einn gat skynj-
að, þá var hann ofurliði bor-
inn. Og einn dag stóð hann
upp af bekknum og gekk út
að girðlingunrti. Ilann gekk
nær og nær bfúninni, til þess
að finna betur til loftsins.
Hann hallaði sér að upp-
streyminu og dæsti ánægju-
lega. Hann lét loftið leika um
sig án þess að lyfta sér frá
jörðinni.
Þá var allt í einu tekið
harkalega í hann. Iíann missti
hið nákvæma jafnvægi og
brauzt um í höndum lögreglu-
þjóns. „Hver fjandinn stóð
til“? hrópaði lögregluþjónn-
inn.
„Hvað er þetta, lagsmað-
ur“, sagði Sam, „ég var ekk-
ert að gera“.
„Komdu með mér“, sagði
lögregluþjónninn.
Lögreglan hringdi til Mully
og bað hana að koma á stöð-
ina; hún kom í svo miklu of-
boði að hún varð fokvond,
þegar hún sá að Sam sat þar
hinn rólegasti og tottaði pip-
una sína.
„Hverju hefir þú lent í
núna, hrakfallabálkur“, hróp-
aði hún.
Sam þagði, en yfirlögreglu-
þjónninn fór með Mully af-
síðis og skýrði henni frá, að
Sam hefði ætlað að fremja
sjálfsmorð, með því að kasta
sér fram af bergbrúninni við
Strandgötu.
„Sjálfsmorð“? sagði Mully,
og stór tár fóru að streyma
niður kinnar hennar.
„Skammist þér yðar ekki
fyrir að valda konu yðar
þessari sorg“, sagðí yfirlög-
regluþjónninn við Sam.
„Verið þér nú ekki að á-
víta hann, herra minn“, bað
Mully. „Ég hefi ekki verið
honum eins góð kona og ekki
hugsað eins vel um hann og
ég hefði átt að gera“.
„Sei, sei Mully“, sagði
Sam hughreystandi. „Þú hef-
ur verið góð kona. Fyrir ut-
an smávegis galla, gæti ég
ekki hugsað mér hana betri“.
„Hvers vegna ætlaðir þú
þá að farga þér“? kjökraði
Mully. Yfirlögregluþjónninn
ygldi sig framan í Sam.
„Jæja, herra Small“, sagði
hann hörkulega. „Það væri
réttast að ég setti yður inn.
En ástin, sem kona yðar ber
til yðar, hefir lirært mig. Ég
læt yður lausan, gegn því að
hún gæti yðar“.
„Nei, nei“, sagði Mully.
„Ef lögin segja að hann eigi
að fara í fangelsi, þá er bezt
að það sé svo“.
„Ég skal ábyrgjast**, sagði
yfirlögregluþjónninn.
„Nei, lög eru lög“, sagði
Mully. „Ilörð á stundum, en
við verðum að hlýða þeim“.
Sam og yfirlögregluþjónn-
inn voru þó nokkra stund að
fá Mully til þess að láta und-
an.
„Ég skal sjá um lögin; sjá-
ið þér bara um manninn yð-
ar“, sagði yfirlögregluþjónn-
inn. „Munið“, sagði liann við
Sam, „þér eruð látinn laus,
gegn því að hún gæti yðar
— engan fíflaskap oftar! Far-
ið nú heim og hagið yður
vel“.
Ilann fékk ekki að fara einn
út fyrir hússins dyr. Auðvitað
varð liann dauðleiður á þessu.
„Ég er ekki svo mikill
aumingi, að ég geti ekki geng-
ið um einsamall“, sagð hann.
„Það getur vel satt verið“,
sagði Mully. „En það stend-
ur alveg á sama, því að ég
á að líta eftir þér“.
Þetta olli því, að Mully
40 VIKAN
5. tbl.