Vikan - 13.02.1969, Page 43

■
'
1 JL.LT I Ml/l ST*\»

Vúu.Vi'vvAvW iv.iiiVv.vúV.v.
.. ■ ■ ■ -V .

:V\
.
■■■■ ■
■ : ' ' '

H.F. EGILL VILHJALMSSOIM

y

var elskhuginn sem hún þanfnaðist, hún lá þarna við hlið hans, konan
sem kynnzt hafði mörgum elskhuganum, en samt virtist hún bera þann
keim af meydómi, sem honum íannst mest heillandi, hún var hin
óspillta Amasona, sem var svo óaðgengileg að sigurinn var enn sætari
fyrir bragðið.
Hann kyssti blíðlega á mjúka öxlina. næstum eins og það væri liður
í trúarbragðaiðkun og bað fór ofurlitill sk.iálfti um hana. Hann færði
sig ofurlítið og fól andlitið í hári hennar, sem breiddist út um kodd-
ann og angaði af vindi og skógi,
Ilmur hennar var ilmur landsins, sem þau höfðu ferðazt um og með
þeim aðiögunarhæfileika, sem svo margar konur hafa, virtist hún ger-
samlega önnur en sú kona, sem hann 'hafði séð koma um borð i skip-
ið í La Rochelle.
Sólin hafði gert hörund hennar gullið og hreyfingar hennar allar
b.iuggu yfir frumstœðri deyfð. Þessi ósnortnu landsvæði höfðu þegar
sveipað um hana dulúð sinni.
Hvað myndi gerast milli hennar og þessa lands?
Sannar konur geta aldrei staðið utan við málin; þa'r verða að kasla
sér inn í þau, flækjast í þeim og gera þau að sínum.
Hvað hann snerti hafði hvorki Mið.iarðarhafið, Atlantshafið né
Karabískahafið breytt honum. Hann .myndi skilja eftir merki sitt á
Norður-Ameríku en Ameríka ekkert merki á honurn — mjög lítið að
minnsta kosti.
— Hvað um hana? H-ver myndu verða viðbrögð Angelique gagnvart
nýja heiminum? Sofðu, dularfulla ástin mín. Sofðu. Ég skal ekki fara
frá bér. Ég skal vera við hlið þér og verja þig.
Útifyrir vældi næturfugl og dapurlegt, þýtt hljóðið barst hvað eftir
annað gegnum nóttina. Hundur gjammaði til svars og Peyrac heyrði
Indíánana kallast á milli birkibar.kartjaldanna. Svo ríkti þögnin á nýj-
an leik.
Joffrey de Peyrac settist upp. Vopnin voru við rúmstokkinn, hiaðin
skammbyssa á borðinu og múskettan við fótagaflinn.
öll réttindi áskilin. Opera Mundi, París. - Framh. í næsta blaði.
Við hverja snertingu ..
Framhald af bls. 13
þau meðfram Signu eins og svo
margir aðrir, sem verða ást-
fangnir í París.... ,
Núna var henni kalt, þrátt fyr-
ir fóðraða rússkinnskápuna. Á
Innsbruckertorgi skipti hún um
lest og steig svo úr á Mollendorf-
torgi.
Þegar hún stóð fyrir framan
stóra íbúðarhúsið í Eisenacher-
stræti, hikaði hún í síðasta sinn.
Ætti hún að snúa við? Aldrei
hafði hún njósnað um Jurgen
áður en mundi henni takast
að hugsa aldrei framar um bréf-
ið og lykilinn?
Ákveðin gekk Janine inn í
húsið, fór með lyftunni upp á
þriðju hæð og fann brátt hurð
með skilti: Dreistern — Wer-
bung. Félag manns hennar.
Hún hringdi.
Allt var kyrrt innan dyra. Og
kyrrt á ganginum. Hún fikraði
lyklinum upp úr töskunni. Hann
gekk að. Hún sneri honum og
dyrnar opnuðust.
Það sem hún sá, kom henni til
að andvarpa af feginleik. Nei,
þetta líktist engu ástarhreiðri...
Splunkuný skrifborð, símar,
veggskápar, auglýsingar á
veggjunum —- án minnsta efa
skrifstofa, sem bráðlega yrði tek-
in í notkun. Skrifstofa og annað
ekki.
Hún gekk gegnum herbergið,
opnaði dyrnar inn í hliðarher-
bergið. Þar voru stakir stólar
klæddir svörtu leðri. Hún gekk
lengra inn í herbergið....... og
stanzaði snöggt. Á svörtu leðr-
inu kom glitrandi depill í ljós.
Hún greip andann á lofti, brot úr
sekúndu hélt hún að hún mundi
falla í yfirlið.
Þetta var eyrnalokkur. Nú
vissi hún að hinn nafnlausi höf-
undur bréfsins, hafði aflað sér
nægra upplýsinga.
Júrgen Siebert ók framhjá
Vollendorftorgi og beygði inn í
Eisenacherstræti.
— Júrgen, mig langar til að
spyrja þig að dálitlu. Eví, sem
sat við hlið hans í bílnum, horfði
á hann með kattaraugum sínum.
— Gjörðu svo vel. Hann hló.
— Eg veit að þú ert giftur.
En — elskarðu konuna þína eig-
inlega?
— Já. ,
Aðeins suðið í rúðuþurrkun-
um rauf kyrrðina, sem ríkti eftir
þetta svar.
Júrgen leit til hliðar á stúlk
una og síðar aftur á akbrautina.
Evi var tuttugu og þriggja ára,
æsandi fögur, með sítt kopar-
rautt hár og lítið hjartalaga and-
lit. Hún var eikaritari arkitekts,
sem hafði skrifstofu á sama
gangi og hann. Og hún hafði gert
honum þetta allt of auðvelt.
Kvöld nokkurt, þegar hann var
að vinna, hafði hún komið með
kaffibolla til hans. Guð minn
góður, hann var nú einu sinni
enginn engill.... Þetta var að-
eins smá víxlspor, annað ekki.
Hún var trúlofuð og ætlaði að
gifta sig á næsta ári, og nú var
hún orðin smávegis ástfangin af
honum.
— Þú ert mjög sjálfsöruggur,
Júrgen, sagði hún, þegar hann
stanzaði bílinn við gangstéttar-
brúnina. — Aðrir menn, sem
halda fram hjá konum sínum,
tala að minnsta kosti um óham-
ingjusamt hjónaband, að þeir
séu misskildir heima og þvíum-
líkt....
— Vildurðu það heldur.
— Nei. Hún brosti dauft. —
Það er jú óhamingja mín að mér
geðjast að þér.
Þau stigu út, gengu yfir göt-
una, hann hélt húsdyrunum opn-
um og lét hana ganga á undan.
Einhvern veginn mislíkaði
honum spurninginn um konu
sína. Hvað vildi hún heyra? Hon-
7. tbi. VIKAN 43