Vikan - 30.07.1970, Blaðsíða 19

- Ég skildi giftast þér strax
á morgun, sagði ég, — ef ég
væri viss um að ég elskaði þig,
að þær tilfinningar, sem ég ber
til þín, séu ást, en það er ég
ekki, Stuart. Ég held líka að það
sé hollast fyrir okkur að skilja
um stund.
Hann andvarpaði og kyssti
mig og ég þrýsti mér fast að
honum, svo hann varð hálfhissa.
Ég hafði einhverja ónotatilfinn-
ingu í þá átt að ég færi illa með
hann, og heimtaði of mikið af
honum.
Það var Liam Mede, sem tók
á móti mér, þegar ég steig út úr
almenningsvagninum, með tvær
töskur. (Ég vildi ekki koma ak-
andi í eigin bíl). Hann var dökk-
ur yfirlitum, eins og Sígauni,
með hlýlegt bros á vörum. Hann
var líka yngri og ekki hroka-
fullur, eins og Nicholas. Hann
þúaði mig strax og bauð mér að
koma og sjá leirmunaverkstæðið
hans, hvenær sem mér hentaði
bezt.
- Ég bý þar líka, sagði hann,
ég hef stórt herbergi á ann-
arri hæð, og ef þú þarft á hjálp
að halda í grænum hvelli, þá
tekur það ekki nema tvær mín-
útur fyrir mig að koma.
Það var undarlegt að hann
skyldi segja þetta. Hvers vegna
skyldi ég þurfa á hjálp að halda
í grænum hvelli?
Frú Mede tók á móti mér við
dyrnar. Hún rétti bóðar hendur
fram, eins og ég væri kærkom-
inn gestur, en ekki venjuleg hús-
hjálp.
— Velkomin, ungfrú Buckley!
Ég skal sýna yður herbergið yð-
ar, svo fáum við okkur te úti á
veröndinni.
Ég fékk herbergi á bakhlið
hússins, með útsýni yfir frið-
sælan garðinn. Herbergið var
hvítmálað og búið einföldum
húsgögnum, blátt teppi á gólf-
inu og rósótt forhengi á gamal-
dags snyrtiborði. Ég opnaði
gluggann og hallaði mér út.
Það var enginn í garðinum, en
allt í einu kom ég auga á ein-
hverja manneskju, konu. sem
kom frá garðhúsinu í hinum
enda garðsins og horfði undr-
andi á mig, um leið og hún gekk
áfram og hvarf inn um dyr á
fyrstu hæð. Ég gat ekki ímyndað
mér að þessi kona væri Savalle,
— hún leit út fyrir að vera um
þrítugt, með dökkt hár og var í
steingráum kjól með pokasniði.
Á leiðinni niður til frú Mede
nam ég staðar við stigann og
horfði í kringum mig. Gesta-
herbergin, herbergi frú Mede og
herbergi Nicholasar, voru öll
hinum megin við stigann. Mín
megin var eitt lítið herbergi,
fyrir utan mitt og svo líklega
baðherbergi, en svo voru hvít-
málaðar dyr við endann á stig-
anum upp á þriðju hæð, og þær
voru hálfopnar. Ég mundi nú
eftir herberginu, sem lá eftir
endilöngu húsinu. En svo kom
ég auga á annan, mjóan stiga,
sem lá upp að herberginu mínu
og sá þá að það var hægt að
komast upp bakdyramegin....
Þegar ég gekk niður stigann,
heyrði ég að hurð var skellt. Það
hlaut að vera hurðin við endann
á stiganum, og ég hafði þá ónota-
tilfinningu, að einhver væri að
virði mig fyrir sér.
Frú Mede hafði sett te á bakka
handa okkur, og mér sýndist hún
vera róleg. Það var ekki fyrr en
ég settist andspænis henni að ég
sá að svo var ekki, hendur henn-
ar komu upp um hana.
— Frú Danby fer klukkan
þrjú, sagði hún. — Getið þér
tekið að yður að sjá um kvöld-
matinn? Það verður mjög ein-
falt, það eru aldrei gestir, að-
eins ég og Nicholas.
— Já, það ætti að vera allt í
lagi, ég get búið til mat, svaraði
ég, dálítið undrandi. Hvar var
Savalle? Gat það verið að hún
væri ekki „komin heim“? Og
orð frúarinnar: „aldrei gestir“.
Hvers vegna lokuðu þau sig
inni? Það var ekki undarlegt að
Liam vildi búa annars staðar.
— Tengdadóttir mín býr
hérna. Þér hafið líklega heyrt
skilaboðin, sem frú Danby kom
með. En þér komið ekki til með
að sjá hana oft, hún býr ein á
þriðju hæðinni og borðar yfir-
leitt þar. Fyrir þrem árum
misstu þau einkadóttur sína, af
slysförum. — Cheryl var aðeins
fimm ára og féll úr rólu.
Það var sorglegt, tautaði
ég. Frú Mede hellti í bollana,
eins og hún vildi þar með gefa
til kynna að málið væri útrætt,
því að hún skipti um samræðu-
efni og fór að tala um starf mitt.
— Þér þurfið ekki að gera
neitt í dag, sagði hún, — en á
morgun langar mig til að biðja
yður um að aka mér til Meyer-
bridge. Frú Danby hefur tekið
til kaldan mat handa okkur. Þér
borðið auðvitað með mér og syni
mínum.
Hún var ákaflega elskuleg, en
einhvern veginn lagðist það illa
í mig að sitja til borðs með Nic-
holas. Ég var svolitið vonsvikin
yfir að fá enga skýringu á því
hvers vegna Savalle kaus það að
vera í einrúmi, og þegar ég fór
upp til að taka upp úr töskun-
um, þá sló það mig að frú Mede
hafði ekkert minnzt á þessa
konu, sem var í garðinum.
Þgear ég var búin að koma
dótinu mínu fyrir, vissi ég ekki
hvað ég ætti að taka mér fyrir
hendur, svo ég gekk niður í
þorpið. Þar hitti ég frú Danby,
sem kinkaði til mín kolli. Ég gat
nú virt hana fyrir mér. Hryss-
ingsleg kona, hugsaði ég, —
frekar klunnaleg, með skollitt
hár, sem var farið að grána,
þunnar varir og hvasst augna-
ráð. Að öllum líkindum vann
hún verk sitt vel, það kom mér
ekkert við ,en mér leizt ekki á
hana.
Ég kom við á vinnustofu Li-
ams, — sem raunar leit út eins
og kornmylla. Hann stóð við
rennivélina og var að móta skál,
og vinnusloppur hans var hul-
inn ryki. Ég var hrifin af því
hve léttilega hann formaði skál-
ina. Hann hafði fallegar hendur,
það höfðu reyndar báðir bræð-
urnir, hugsaði ég.
Þegar hann hafði lokið við að
móta skálina, fór hann úr
sloppnum og sýndi mér verk-
stæðið. Hann kynnti mig fyrir
ungum, feimnum manni, sem
hét Alan Drake, og sagði að hann
væri aðstoðarmaður sinn.
Framhald á bls. 37.
31 tbl VTKAN 19