Vikan - 30.07.1970, Blaðsíða 26

lí /
Æ, kæri vinur, það eru til
tvenns konar óþægindi
í þessari veröld, sem ég vona
að þú þurfir aldrei að
reyna: Annað er skortur á
vatni, hitt kvenmannsleysi..
Hún var sannarlega hressileg
stelpa, kannski dálítið
dýrsleg, en glæsileg.
Ástleitnin skein úr augum
hennar, munnurinn
var ævinlega hálfopinn ...
tveggja í senn fast og milt, — það var
eins og hún væri af hvítum kynstofni,
en hefði dökknað í sól negranna.
Hún hrópaði:
— Farðu burt!
Rödd hennar var ósköp venjuleg,
en með einkennilegu gómhljóði og dá-
lítið kröftug eins og stúlkan virtist
öll vera. Ég hreyfði mig ekki. Hún
hélt áfram:
— Það er ekki fallegt af herranum
að vera þarna. R-ið rúllaði í munnin-
um á henni, eins og skröltandi vagn.
Ég hrevfði mig ekki. Höfuðið hvarf.
Það liðu rúmlega tíu mínútur. Þá
birtist aftur hár hennar, síðan ennið,
þá augun, — hægt og varfærnislega.
Nú virtist hún vera orðin dálítið
æst. ITún hrópaði:
— Þér gerið mig vitlausa, af því að
ég kemst ekki í land fyrr en þér eruð
farnir.
Þá stóð ég á fætur og gekk leiðar
minnar,' en gat þó ekki stillt mig um
að líta við öðru hverju. Þegar lnin
áleit, að ég væri kominn nægilega
langt í burtu, steig hún upp úr vatn-
inu, hnipraði sig saman, sneri í mig
bakinu, tók á sprett og hvarf bak við
klett. Þar hefur hún sennilega geymt
fötin sín.
Daginn eftir fór ég aftur niður að
ströndinni. Hún var þar, en að þ'essu
sinni klædd baðfötum. Þegar hún sá
mig, fór hún að hlæja. Það skein í
stórar og hvítar tennur hennar.
Eftir átta daga vorum við orðin
góðir vinir. Og átta dögum þar frá
vórum vúð orðin ennbá betri vinir —
og meira en bað!
Hún hét Marroca. Hún bar nafnið
fram eins og það væri stafað með
fjórtán r-um. Hún var dóttir spænskra
innflytjenda. Hún var gift frönskum
manni að nafni Portiabéze. Hann
starfaði í þjónustu ríkisins. Mér varð
aldrei lióst í hverju starf hans var
fólsrið. En é? skikli, að hann átti miö"
annríkt, og í sjálfu sér þurfti ég ekki
að vita meira um hann!
Það leið ekki á löngu, þar til hún
brevtti baðtímum sínum. bví að á
hverium degi eftir hádegið fékk hún
sér siesta lieima hjá mér. Og hvílíkar
stundir!
Hún var sannarlega hressileg stelna.
kannski dálítið dýrsleg, en glæsileg.
Astleitnin skein úr augum hennar,
munriurinn var ævinlega hálfopinn. —
iafnvel bros hennar vitnaði um eitt-
hvað ótamið og ástríðufullt. Brjóst
hennar voru eilítið útstæð og svo
þrýstin, að það var eins og stálfjaðrir
væru í þeim. Hún minnti mig á hinar
ljósfælnu gyðjur fornaldarinnar,
hverra ást blómstraði eins og runni.
Gáfur hennar voru eins einfaldar
og tvisvar sinnum tveir eru fjórir.
Hún batt endi á allar rökræður með
smitandi hlátri sínum.
Það leyndi sér ekki, að hún vissi
vel af fegurð sinni. Hún gekk frjáls-
lega um húsið mitt án hinnar minnstu
blygðunar. Þegar hún að lokum var
orðin mett af ástinni og þreytt á at-
lotum og áköfum faðmlögum, sofnaði
lnin við hlið mér og svaf þungt og
kyrrt, meðan hitinn á dökkri lnið
hennar lokkaði fram litlar svitaperl-
ur. Þar sem hún Iá með armana undir
höfðinu, barst mér sætur ilmur frá
ungum líkama liennar.
Þegar maður hennar gegndi þjón-
ustu, ég veit ekki hvar, kom hún æv-
inlega til mín. Þá lögðumst við út í
garðinn og sveipuðum um okkur
þunnum og mjúkum austurlenzkum
teppum.
Þegar hinn voldugi ttiáni Austur-
landa kom upp og skein yfir staðinn
og klettana umhverfis, sáum við heil-
an herskara af hljóðum verum, sem
voru eins og draugar, og lágu í görð-
unum í húsunum umhverfis okkur.
Stundum sáum við þær standa upp
og færa sig úr stað, en leggjast síðan
aftur undir hinn kyrra og lýsandi
himin.
Þrátt fyrir hin stjörnubjörtu afrík-
önsku kvöld, var Marroea nakin i
tunglsljósinu. Hún kærði sig kollótta
um hin mörgu augu, sem nú gátu séð
okkur og þrátt fyrir bænir mínar og
mótmæli upphóf hún í kyrrð nætur-
innar gáskafullar viðræður með há-
værum hlátri, sem vakti meira að
segja hundana.
Kvöld nokkurt þegar ég svaf undir
alstirndum himninum, laut hún yfir
mig og hvíslaði:
— Þú verður að koma heim til mín
einu sinni.
Ég skildi ekki við hvað hún átti.
— Heim til þín? spurði ég.
— Já, einhvern tíma, þegar mað-
urinn minn er ekki heima.
Ég gat ekki varist að lýsa óánægju
minni og setti upp skeifu.
— En hvers vegna það? Þú hefur
það gott hérna.
Hún svaraði og kom svo nærri mér,
26 VIKAN 31tbl-