Vikan - 30.07.1970, Blaðsíða 38

tx/ .
BILL KAVANAGH L
FRANK FLETCKEfZ
— Andartak, kollega, ég tek næsta
sjúkling!
— Sjáðu til, ég er allur að hress-
ast, þér batnar bráðum!
Bíddu, vinur, ég kem bráðum
aftur.
— Það er ekki hægt að láta hest
með hans uppeldi éta úr hauspoka!
ég ekki beint til að hitta hann
aftur. Ég gat ekki gleymt því
sem hann sagði við móður sína,
að hún skyldi vara sig á mér.
— Hvað á ég að hafa til handa
tengdadóttur yðar? spurði ég.
— Hún borðar einstöku sinn-
um með okkur, sagði frú Mede,
— og það ætlar hún að gera í
dag.
Loksins átti ég þá að fá að sjá
þessa leyndardómsfullu Savalle,
konuna með þessu skrítna nafni,
sem hafði spólað í höfðinu á
mér, síðan ég heyrði það nefnt
í fyrsta sinn! Eg var bæði spennt
og kvíðin.
Þegar ég var uppi hjá mér að
skipta um föt, heyrði ég bílhurð
skellt, karlmannsrödd og nokkru
síðar voru dyr opnaðar og lok-
aðar í hinum enda gangsins.
Þegar ég kom niður var frú
Mede að hagræða blómum á
borðinu, borði, sem var hlaðið
silfri og kristal, þótt þetta ætti
aðeins að vera einföld máltíð.
Við biðum eftir Nicholas, og
þegar hann loksins kom, var ég
mjög taugaóstyrk.
Hann var nákvæmlega eins og
ég mundi eftir honum, jafn há-
vaxinn, jafn ógnvekjandi, og
munnsvipurinn jafn strangur.
— Gott kvöld, fröken Buck-
ley, sagði hann hátíðlega, og leit
rannsakandi á mig. Ég sá það á
svip hans að nú væri ég sóma-
samlega til fara.
Ég gat ekki stillt mig um að
spyrja: — Lit ég ennþá út fyrir
38 VIKAN 31-tbl-