Vikan - 30.07.1970, Blaðsíða 33

heilmikið eftir að ég tók við störfum á skrif-
stofu föður míns. Tvö ár var ég í Bandaríkj-
unum. Við höfum opnað útflutningsdeild þar.
Ég hef ekki þurft að kvarta um peninga-
leysi.
— Úr því þú hefur peningana, þarfnastu
ekki annars en góðrar konu, sagði ég glettn-
islega.
—■ Ég hef trúlofað mig þrívegis, svaraði
hann dapurlega, en setti undir eins upp glað-
legri svip og við hlógum bæði.
— Fólkið mitt er með hjartað í buxunum
út af því, að ég skuli einmitt nú vera á ferða-
lagi utanlands, sagði ég.
— Einmitt nú? endurtók hann. — Æ, —
þú átt við svona fljótt eftir dauða pabba
þíns. En. . . .
— Nei, ég á ekki við það, heldur ástandið
í alþjóðamálum.
Rupert kallaði aftur á þjóninn og bað um
reikninginn.
— Þú skalt ekki taka alltof mikið mark
á því, sem blöðin skrifa, Magga, sagði hann
þurrlegum rómi. — Þau gera oftast of mik-
ið úr hlutunum. Ég skal ábyrgjast, að þér á
eftir að þykja Ungverjaland dásamlegt land.
Þar eru fallegustu konur í heimi. . . .
— - Ekki hef ég beint áhuga á því.
Nei, en ég er viss um, að þér á eftir að
líka maturinn vel, og svo er það öll sígauna-
músikkin. Og svo fæst svo margt fallegt í
búðunum. Blaðamennirnir skrifa bara um
skuggahliðarnar og ýkja allt. En þeir þurfa
að vinna fyrir mat sínum eins og aðrir.
— Eru það þá tómar ýkjur, þetta sem
sagt er um ástandið í Þýzkalandi? Eða í
Austurríki?
Svona, svona, Magga, sagði hann ró-
andi og taldi peningana fyrir þjóninn. —
Ég hef ekki neina ótrú á Austurríki. Ég veit
vel. . . . Hann lækkaði róminn. — Ég veit
vel, að Hitler gengur stundum of langt, en
þú verður að viðurkenna, að hann hefur
sameinað Þjóðverja. Þar var allt á ringul-
reið áður en hann kom til sögunnar.
Mér varð hugsað til flóttamannastofnun-
arinnar og þess dapurlega fólks, sem starf-
aði þar við að frelsa meðbræður sína frá
kúgun.
— Ég veit vel, um hvað ég er að tala,
sagði ég. •— Ég hfef unnið hjá flóttamanna-
stofnun. Þú ættir einhvern tíma að koma
þangað og sjá bréfin, sem þangað koma.
Þetta fólk lifir í dauðans angist.. .
— Júðarnir hafa alltaf verið skíthælar,
svaraði Rupert.
— Æitlarðu að vera fasisti á fullorðinsár-
unum, Rupert?
Það sló á þögn aftur. Enda þótt hávaðinn
í lestinni yfirgnæfði mest af því sem ég
sagði, voru þarna margir, sem virtu okkur
fyrir sér af forvitni. Þjónninn stóð einnig
kyrr og góndi á mig.
Svo rak Rupert snögglega upp hlátur og
ýtti álitlegri upphæð af drykkjupeningum
að þjóninum. Auðvitað er ég það ekki,
Magga, sagði hann. - Heldur raunsær, það
er allt og sumt.. Annars skil ég ekki, hvers
vegna við erum að ræða um þetta. Við er-
um á skemmtiferðalagi, ekki satt? En eitt
vil ég segja þér: Það verður ekki stríð. Hitler
mundi ekki áræða slíkt og þvílíkt. Við Eng-
lendingar höfum sterkan flota. Ég held, að
allt þetta stríðstal sé ekki annað en bolsi-
viskur áróður.
Rupert hafði ævinlega verið einn af þeim,
sem sáu Rússa í hverju horni. En ég var ekki
í þeim hópi. Til að komast hjá frekari um-
ræðum um þetta stóð ég nú upp frá borð-
inu, og Rupert fylgdi mér til klefa míns.
Ég fann, að hann beið eftir, að ég byði
sér inn fyrir, en enga löngun hafði ég til
þess. Ég tók eftir, að hann hafði fyllt vas-
ana á litsterkum jakkanum með alls kyns
dóti. Lítil flaska stóð upp úr öðrum þeirra,
og svört minnisbók gægðist upp úr hinum.
En ég hafði ekki í huga að drekka meira með
honum. Hann bauð stuttlega góða nótt og
hvarf.
Ekki sá ég hann framar í þessari ferð. Ég
hafði bersýnilega sármóðgað hann. Hann gat
ekki tekið mótlæti af karlmennsku.
Það var sannarlega skemmtilegt að koma
til .Budapest, höfuðborgar Ungverjalands
Rupert hafði ekki ýkt neitt í því tilliti. Fólk-
ið var kátt og vingjarnlegt og maturinn
ágætur. í fyrsta sinn í tólf ár þyngdist ég,
enda sparaði ég hvorki við mig í mat frem-
ur en öðru, því peninga hafði ég næga. Nú
með fréttum, og Ungverjar ræddu ekki um
stjórnmál. Þeir virtust vera áhyggjufullir,
og það hafði að vissu leyti ill áhrif á mig,
því ég fann á mér, að eitthvað ógnvekjandi
dyldist á bak við alla friðsemdina.
Svo kom dagurinn, sem ég fór til Bohany-
Utca ,og nú varð mér ljóst, að þetta var
hverfi efnaðra Gyðinga í Budapest, og þar
var stórt Gyðinga-samkunduhús.
En af einhverjum ástæðum var ég nú
þangað komin, og sagt ungfrú ungfrú Tuck-
er, að ég væri á leiðinni. Ég gekk um nokkr-
ar götur og skoðaði mig um. Allt sýndist
bera vott um velmegun og hagsæld. Ekki var
að sjá óttasvip á nokkurri manneskju. Þetta
var Ungverjaland en ekki Þýzkaland.
Þegar ég ætlaði að snúa við, flaug mér í
hug bréfið, sem var sent til V & S og ég
ákvað að líta sem snöggvast á húsið, úr því
var um að gera að kynnast sem flestu og
skemmta sér.
Það undraði mig, hversu margir töluðu
ensku, og starfsfólkið á hótelinu var sér-
lega vinsamlegt í minn garð og leiðbeindi
mér á ýmsa lund.
Þegar leið að lokum veru minnar þarna
í borginni tók ég að undirbúa ferðina til
Balaton-vatnsins. Fram til þessa hafði ég
haft um annað að hugsa en Rupert, en einn
daginn settist ég inn í veitingahús, lét fara
vel um mig yfir kaffi og kökum og tók að
hugleiða fund okkar Rupert í lestinni og
umræður okkar um stjórnmál. í þessu frið-
samlega hverfi var erfitt að hugsa sér, að
óskemmtilegir hlutir væru að gerast handan
næstu landamæra. Þar sem ég skildi ekki
ungversku, gat ég ekki lesið blöðin og fylgzt
ég var komin á staðinn. Það tók mig tals-
verða stund að finna húsið ,því þarna í Bo-
hany-Utca talaði enginn ensku.
En ég fann húsið í hliðargötu, og það stóð
autt. Gegnum skítuga glugga sá ég auða
stofu með nokkrum húsgögnum, sem voru
liðuð í sundur. Þetta hafði óþægileg áhrif á
mig.
Það leit helzt út fyrir, að ungfrú Tucker
hefði sent bréfið áfram, ættingjarnir tekið
við sér og fjölskyldan væri nú komin til
Englands. En þetta hlaut þá að hafa gerzt í
miklum flýti.
En ég gat ekki sætt mig við þessa skýr-
ingu. Ég fékk gæsahúð þarna þrátt fyrir
júlíhitann, veifaði á leigubíl og flýtti mér
burt, bað bílstjórann að aka til Carlton á
Dónárbökkum. Framhald á bls. 5Ó.
st.tbi. VIKAN 33