Vikan - 04.02.1971, Blaðsíða 21

ustu fycirlitningu. Eiginlega var
henni sama hvað aðrir hugsuðu
um hana og hvert álit þeir höfðu
á henni. Öðru máli gegndi með
Ingvar. Hennar áhyggjur voru hans
áhyggjur. Ef hún þjáðist, þá mundi
hann gera það líka. Aldrei var
Mikaelu betur Ijóst en nú, hve
mjög hún unni Ingvari. Hún mátti
ekki til þess hugsa, að hún missti
hann. Hvað átti hún að taka til
bragðs?
Síðan heyrði hún eigin rödd
segja hægt og rólega.
— En hvað mamma þín er falleg
á þessari mynd. Ég held, að þú
líkist henni meir en föður þínum.
Hvað sagðirðu, að hann héti þessi,
sem stendur næst henni? Hann
minnir mig á einhvern leikara.
Hún spurði að þessu til að vita
fullvissu sina. Enn var hún að vona,
að henni hefði missýnzt.
— Þetta er vesalings Sigfrid
Stening. Og ég get ekki ímyndað
mér, að hann sé Kkur neinum leik-
ara. Hann er reyndar ungur á þess-
ari myndi og lítur mikiu betur út
en hann gerði síðustu árin.
— Hvers vegna segirðu vesa-
lings Sigfrid Stening?
Rödd hennar lýsti engum óró-
leika. Mikaela skildi ekki sjájf,
hvernig henni tókst að leyna sálar-
ástandi sínu. Hversu heimsk hafði
hún ekki verið að ímynda sér, að
hún gæti flúið fortíð sína? Hér
var hún nú, á þessari mynd, og
starði beint framan í hana. Hún
varð að horfast í augu við hana og
standa reikningsskil hennar, hvort
sem henni líkaði betur eða ver.
En hún gat ekki sætt sig við þá
tilhugsun, að Ingvar fengi að vita
sannleikann um hana — að hann
skyldi þurfa að líða hennar vegna.
— Hann dó á m'öq óveniulegan
og óheppilegan hátt ... Já, það
lá við, að dauði hans ylli regin-
hneyksli.,
— Hvernig þá?
— Ja . . .
Ingvar hikaði um stund, en hélt
síðan áfram:
— Þetta kom sér miöq illa fvrir
fjölskyldu hans, skilurðu. Hann var
kvæntur konu, sem heitir Greta
Lundberg. — Það er þessi lióshærða
sem stendur hérna við hliðina á
honum. En hann qat engan veginn
talizt góður eiginmaður. Og hann
var heldur ekki góður faðir. Hann
drakk of mikið og var oft í Stokk-
hólmi. Hann þóttist fara þangað í
viðskiptaerindum. Ég veit ekki,
hvort ég á að segja þér það. En
hann mun hafa verið nokkuð oft
með öðrum . . .
— Með öðrum konum, eða
hvað?
Ingvar roðnaði og fór hjá sér.
Þrátt fyrir örvæntinguna gat Mika-
e'a varla varizt brosi. Hvað hann
var saklaus, þessi elska og hélt
bersýnileaa, að hún væri fákunn-
andi um flesta hluti . . .
— Ég hefði ekki átt að sea:a
þér frá þessu, endurtók Ingvar. En
reyndar hlýturðu að heyra um
þetta talað fvrr eða síðar. Slúðpð
er ekki svo lítið. Og þá er kannski
bezt að þú fáir að vita, hvernig
þetta vildi til allt saman. Sigfr'd
Stening var myndarlegur maður
og viðfelldinn. Að minnsta k^Hi
fannst mér það, þegar ég var Ktill,
en þá var sambandið milli fiöl-
skyldnanna miklu nánari en hin
síðari ár. Síðan revndi pabbi að
forðast félagsskap hans og ég veit,
að mamma var því fegin. Siofrid
kynntist mörgu fólki í Stokkhólmi,
og þetta fólk var víst síður en svo
af betra taginu. Hann hafði boðið
nokkrum gestum á veitingahús —
og þá fékk hann skyndilega slag.
Gestir hans virðast hafa orðið ótta-
slegnir, að minnsta kosti höfðu
þeir sig allir á brott og skildu hann
einan eftir f dauðans greipum.
— Vissi enginn hverjum hann
hafði boðið?
Hjarta Mikaelu barðist ótt og
tftt.
— Nei. Það var lagt á borð fyr-
ir fjóra í sérstökum bás í veitinga-
húsinu. Sigfrid vissi, að pabbi var
líka í Stokkhólmi um þetta leyti í
viðskiptaerindum. Einhvern veginn
tókst honum að senda boð eftir
honum. En þegar pabbi kom á
veitingahúsið, var hann mjög
þungt haldinn og hann dó í hönd'-
unum á honum. Fjölskyldunnar
vegna gerði pabbi allt sem hann
gat til að leyna nafni hans. En
honum tókst ekki að þagga málið
niður með öllu, og það voru ein-
hverjar yfirheyrslur hjá lögrelunni.
— Hjá lögreglunni? át Mikaela
eftir honum. Hún kreppti hnefana,
en Ingvar veitti því ekki eftirtekt.
Það var einmitt þetta, sem hafði
legið á henni eins og mara. Allt
síðan þessi óheillaatburður gerðist,
hafði hún séð fyrir sér yfirheyrslur
hjá lögreglunni og annað það, sem
slíku fylgir. En hún varð að fá að
vita allt um þetta, — með öðrum
orðum vildi hún fá að vita, hvern-
ig Börje Rickardson, sem kallaði
sig Birger Rosen í Stokkhólmi,
sagði, að það hefði gerzt.
— Já, það fara alltaf fram yfir-
heyrslur hjá lögreglunni og ein-
hvers konar rannsókn, þegar menn
deyja skyndilega, ekki hvað sízt
þegar það gerist á opinberum
veitingastað. En það var ekkert
skrifað um málið í blöðunum.
Pabbi kom því til leiðar. Sigfrid
á tvær dætur, sjáðu til, og þetta
hefði getað orðið skelfilegt fyrir
þær. Sem betur fer eiga þau dá-
lítið af peningum.
Þá þarf ég semsagt ekki að hafa
samvizkubit út af hundraðkróna-
seðlinum, sem hann gaf mér, hugs-
aði Mikaela. Þessum blessaða seðli,
sem ég vann reyndar aldrei fyrir.
En ef ég hefði ekki haft þá pen-
inga, á meðan ég var veik . . .
— Ef maður á bara nóg af pen-
ingum, þá virðist manni vera borg-
ið, sagði hún.
— Elskan mín. Nújæja, það er
reyndar mikið til í þessu hjá þér,
þótt það hljómi kaldhæðnislega,
sagði Ingvar og brosti. — En vin-
átta og skilningur eru líka þung á
metunum, hélt hann áfram, — og
ég verð að segja það, að mamma
hefur verið afar nærgætin og góð
við Gretu Stening og dæturnar.
— Ég efast ekki um það, sagði
Mikaela. Síðan bætti hún við: —
Táknar þetta, að lögreglan hafi
aldrei fengið neitt að vita um þá,
sem skildu hann eftir á veitinga-
húsinu. Var ekkert gert til að hafa
upp á þeim?
— Það held ég ekki. Auðvitað
hefur þetta fólk hegðað sér sví-
virðilega, en það er ekki hægt að
saka það um að hafa framið neitt
afbrot.
— Nei, sagði Mikaela. — Þau
hafa ekki framið neitt afbrot.
Hún þagnaði um stund, en hélt
síðan áfram:
— Ég heyri, að þú ert mjög
stoltur af föður þínum.
— Já. Hann er heiðarlegur mað-
ur og skemmtilegur. Ég hef alltaf
dáðst að honum. Bróðir hans, Áke,
er hins vegar ekki eins hrifinn af
honum. Honum finnst hann vera
of strangur og siðavandur. Hann
drekkur ekki og hann fer í kirkju
á sunnudögum og . . . Ég verð að
segja, að það eru ekki til margir
menn á borð við hann pabba.
— Nei. Ég trúi því.
Hugsanirnar þvældust hver fyr-
ir annarri í höfðinu á Mikaelu.
Ingvar unni föður sínum og dáð-
ist að honum. Hvað mundi gerast,
ef faðir hans segði honum sann-
leikann um stúlkuna, sem nú var
orðin unnusta hans? Hvað átti hún
að taka til bragðs?
— Pabbi hringdi til Gretu Sten-
ing, þegar þetta hafði gerzt. Síð-
an beið hann f Stokkhólmi, þar
til hún gat komið þangað. Að síð-
ustu fór hann með henni hingað
heim ásamt....
— Ásamt kistu mannsins henn-
ar, sagði Mikaela, og í fyrsta
skipti skalf rödd hennar.
— Elskan mín, sagði Ingvar og
lagði handlegginn utan um hana.
— Ég hefði ekki átt að segja þér
þetta allt saman. Þú ert orðin ná-
föl.
Húj\ lagði höfuðið að öxl hans.
Nú er öllu lokið okkar í milli,
elskan mín, hugsaði hún. Það
skiptir meira að segja engu máli,
þótt ég eigi nóg af peningum
núna og geti ferðast héðan og
búið hvar í heiminum sem ég vil.
Það verður mér einskis virði, ef
þú verður ekki hjá mér. Ekki grun-
aði mig, að maður gæti elskað
neinn jafn heitt og ég elska þig.
Ég vil, að þér veitist allt, sem er
gott, satt og rétt. Ég veit, að við
hefðum getað orðið haminqjusöm
í hjónabandi, en nú er það orðið
of seint. Ef hann fengi að vita
sannleikann, mundi hann kannski
kenna í brjósti um mig, en hann
mundi aldrei elska mig á sama
hátt og hann gerir nú. Nei, þetta
var alltsaman vonlaust. Þessu var
hérmeð lokið.
Hún heyrði ekki raddirnar, sem
bárust utan úr trjágarðinum. Fólk-
ið var að koma. Ingvar ýtti Mika-
elu á undan sér til þess að vera
því viðbúin að heilsa fólkinu.
Ellen Rickardson kom inn ásamt
mági sínum og konu hans. Hún
Framhald á bls. 32.
5. tbi. VIKAN 21