Vikan - 11.02.1971, Blaðsíða 9

JNTÍKIN SNÝR AFTUR
með Ali McCraw í broddi fylkingar
X cJo rm5 Jhirr^,
J\n3 you 3o your Jhing.
1 am nol in Ti'S Tvorlá
Tb l;ve uj> 3o your expícTaTuns,
upv are noí tn ths vtortd
To l'Ve up 3o mine.
~you are. ^ov
/W I etm 1
XVnð iJ btjchanœwojinðeachoifier
li’s ■beavhfuJ'.
Jf no3;
33 can3 te helpeS ■
í þcssu „kvæði“ eftir Ali má lesa
alla hcnnar heimspcki og vissulega
hcfur oft vcrið sett fram léiegri
speki.
amerískir kvikmyndasérfræð-
ingar halda fram, þá hefur
önnur eins mynd ekki verið
gerð í heilan mannsaldur. Og
önnur eins stjarna og Ali Mac-
Graw finnst sennilega aldrei
til að vera fulltrúi gömlu
stjarnanna, sem einu sinni
glitruðu svo skært í Holly-
wood.
Jafnvel utan hvíta tjaldsins
virðist hún vera rómantíkin
sjálf uppmáluð. Hún ólst upp í
einum fallegasta hluta New
York; þar sem tré og blóm
voru — og eru — rétt að kæfa
allt annað, rétt eins og á Bur-
ne-Jones málverkum. „Við vor-
um frekar fátæk,“ segir Ali.
„Foreldrar mínir voru lista-
menn; um jólin bjó mamma
venjulega til dúkkuhús með
fallegum Ijósakrónum og vegg-
fóðri innan í, og svo saumuð-
um við einhver lifandis býsn af
fötum á dúkkurnar mínar. Og
á veturna sátum við Dick bróð-
ir fyrir framan arininn og töl-
uðum við pabba, en allt í kring-
um okkur voru bækur og aftur
bækur. Við nutum mikils ást-
ríkis.“
Engir peningar voru til fyr-
ir skólagöngu, en Ali fékk
styrk til að fara til Rosemary
Hall í Greenwich, Connecticut.
,.Eg var alveg frábær nemandi
og mjög frek og framhleypin,"
segir hún. „Eg var líka eins
konar foringi krakkanna." Það
var ekki fyrr en leið að lokum
menntaskólavistar hennar, að
hún gerði sér ljósa þá stað-
reynd, sem amerískum þykir
hvað erfiðast að þurfa að við-
urkenna: Henni hafði aldrei
verið boðið út.
En að menntaskólanámi loknu
fékk hún annan styrk fyrir
dugnað sinn og gáfur, og í
þetta skiptið var það til Welles-
ley. Og þá fór að rætast úr Ali
litlu MacGraw. Pundin fóru að
færast á sína réttu staði og
skökku tennurnar réttust smátt
og smátt. Skólabræður hennar
fóru að snúa sér við, þegar hún
gekk hjá og innan tíðar var
hún einhvers staðar að skemmta
sér um hverja helgi.
En hún átti enga peninga
ennþá. Fyrsta háskólaár sitt var
hún gengilbeina á hóteli í At-
lantic City. Dick bróðir hennar
man eftir henni siðan þá, og
sevir að þá hafi hún fyrst orð-
ið merkileg i sínum augum.
„Þá var ég stoltur af þessu
írska blóði í okkur. Hún var
kannski að afgreiða einhvern,
og þá voru fleiri manns að
hrópa á hana svona eins og
strákar gera við laglegar stelp-
ur. En áður en þeir vissu af,
henti hún bakkanum sem hún
var með yfir þá. Þeir elskuðu
hana allir.“
I lok annars árs hennar við
háskólann vann hún módel-
samkeppni blaðsins Mademoi-
selle, og síðan vann hún að
nokkru fyrir sér með fyrir-
Þessi mynd virðist svo sannarlega ekki í takt við tímann, en engu að síður
er hún það. Þetta er Sarah Miles, ein af þessum rómantísku. „Við viljum
ekki meira „sex“, því fólk er orðð þreytt á því. Lífiið er svo erfitt, að
kvikmyndirnar ættu að sýna okkur eitthvað fallegt.“
sætustörfum. „En ári síðar,“
rifjar hún upp, „var ég orðin
of feit. En mér var alveg
sama... .“ Árið 1960 útskrifað-
ist hún og giftist laganema frá
Harvard, rétt eins og Jennifer
Cavilleri gerði í „Ástarsögu".
Það hjónaband stóð í hálft
annað ár. „Við vorum börn,“
segir hún. „Þegar við vorum
búin á fá leið á því að vera
elskuleg hvort við annað höfð-
um við ekkert að segja.“
Síðan fékk hún vinnu sem
aðstoðarstúlka á ritstjórn Har-
per‘s Eazaar, en var þar ekki
Ali og maður hennar, Robert Ev-
ans, fyrrverandi huxnaframleiðandi.
Þessi mynd var tekin um jólin, en
gæti fullt eins hafa verið tekin ár-
ið 1930.
lengi, því innan tíðar fór hún
að vinna sem aðstoðarstúlka
ljósmyndara. „Ég var óttalega
fátæk í þá tíð og átti til dæm-
is aldrei sófa — hvað þá plötu-
spilara. Yfirleitt var ég ekki
lengi á hverjum stað, svo að ég
lét mér nægja að henda púð-
um á gólfið og sofa á dýnu.“
Um tima bjó hún með ungum
Framhald á bls. 46.
e. tbi. VIKAN 9