Vikan - 11.02.1971, Blaðsíða 39

ALLT Á SAMA STAÐ
KQMIÐ, SKOÐIÐ OG SEMJIÐ
UM KAUPIN
Egill Villija 1 iii*«oii h.f.
LAUGAVEGI 118 - SÍMI 2-22-40
SINBEAM-
FALLEG, STERKBYGGÐ OG
SPARNEYTIN FJÖLSKYLDUBIFREIÐ
BJOÐUM YÐUR AÐEINS
0 RVALSFRAM LEIÐSLU
BREZKA BIFREIÐAIÐNAÐARINS
12M-15I0
ÁRGERÐ 1971
er enn betra og bezt af öllu er að bragða aldrei dropa. En er
nokkur sá maður til, er aldrei- drekki meira en góðu hófi gegn-
ir?“ Spakleg athugasemd.
Kvennafar Gengiskans var ekki síður stórfenglegt en hæfileik-
ar hans og almennt viðhorf til meðbræðra. Það var mongólskur
siður forn að hver maður mætti eiga svo margar konur sem
hann gæti séð sómasamlega fyrir. Þessi regla gaf Gengiskan
óvenjulega möguleika hvað kvennaeign snerti. Og hann notfærði
sér hana út í yztu æsar.
Borte fæddi honum fjóra syni, en eftir það hætti hann að hafa
verulegt gaman af henni, kynferðislega séð. Þá tók hann sér fyrir
konu fagra tartaraprinsessu að nafni Jesúgen.
Hin leynilega Mongólasaga segir svo frá, að morguninn eftir
þá hina fyrstu nótt, er þau Gengiskan og Jesúgen höfðu saman
„hvílt“, hafi einvaldurinn verið í bezta skapi og rifið í sig hvert
hrossakjötsflykkið öðru stærra og feitara. Allur líkami hans var
smurður lýsiskenndum bræðingi að mongólskum sið, til varnar
gegn ísköldum steppunæðingnum norðan úr Síberíu; hins vegar
mun óhætt að slá því föstu að hann hafi aldrei farið í bað frá
vöggu til grafar. Hrossaspikið var uppáhaldsmatur Gengiskans
og jafnframt því sem hann hakkaði í sig ropaði hann stórum og
urraði annað veifið eins og úlfur af hreinni matargleði. Allt útlit
þessa höfðingja og fyrirgangur var með slíkum ódæmum að
nægt hefði til að steindrepa hvern meðalkvenmann úr hræðslu.
Enda var Jesúgen ræfillinn ekki uppá marga fiska eftir nótt-
ina. Náföl og skjálfandi hímdi hún í hæfilegri fjarlægð frá herra
sínum og hafði allsenga lyst á hrossakjöti. Að lokum stundi hún
fram tilmælum um að mega koma fram með uppástungu. Geng-
iskan argaði til hennar að tala.
Stúlkuauminginn stamaði þá framúr sér að hún óttaðist að hún
gæti á engan hátt fullnægt ástarþörf drottnara síns; bæði skort-
ir mig, sagði hún, mikið á nægilegt úthald og eins er mér um
megn að leika öll þau óteljandi tilbrigði ástarleiksins, sem minn
herra hefur smekk fyrir. Þess vegna vildi ég auðmjúklegast
greina yður frá systur minni Jesúí, sem ekki einungis er dáfög-
ur, heldur hefur sem gift frú stórum betri ástarreynslu en ég.
Myndi mínum drottni ekki þóknast að taka hana sér fyrir konu
einnig?
Auðvitað vildi Gengiskan það. Hann kvaddi þegar til hundrað
riddara að sækja Jesúí. Þeir færðu hana heim í tjald stórkansins,
gert úr hvítu leðri, og þar héldu þau þrjú upp á þetta hjóna-
band með dýrlegri hrossakjötsveizlu.
Meðan þau voru að éta tók Gengiskan eftir því að Jesúí gaf
undirforingja einum úr lífverði hans hýrt auga. Honum mislík-
aði þetta og spurði hana, hvaða mannskratti þetta væri. „Þetta
er nú maðurinn minn,“ sagði Jesúí. „Hann fylgdi mér til tjald-
búða þinna til að fá að sjá mig einstaka sinnum, fyrst hann má
ekkert hafa af mér framvegis."
Gengiskan hafði sverð sitt við hendina, enda notaði hann það
sem borðhníf þegar hann át, einkum til að skera niður hrossa-
kjötið, Hann brá því á loft, stökk að aumingja undirforingjanum
og hjó af honum höfuðið í einu höggi. Síðan skar hann sér enn
eina sneið af hrossakjötinu, án þess að þurrka af sverðinu áður.
Árið 1202, þegar Gengiskan var fertugur að aldri, tók hann sér
aðra aðalkonu. Sú hét Kúlan og var höfðingjadóttir af þjóðflokki
er Merkítar nefndust, mikil fegurðardís eftir mongólskum smekk
og skáldum þjóðarinnar mikið kvæðaefni. Hún vakti slíkar
ástríður hjá Gengiskan, að jafnvel eftir mongólskum siðareglum
hegðaði hann sér eins og argasti groddi. Þegar Kúlan var færð
á fund hans, snaraðist hann umsvifalaust með hana inn í tjald
og lá hana þar á sessu, beið ekki nætur, eins og jafnvel Mongól-
um þótti hæfa við slík tækifæri. Kúlan hafði hann í slíkum há-
vegum að Borte mátti vara sig. En hún var nógu klók til að
fjandskapast ekki við þessa nýju konu kansins. Veldi hennar var
því í engu rýrt, en Kúlan fékk sína eigin tjaldþorg ásamt am-
báttum, fjárhirðum og fylgdarliði. En tjöld Bortes voru áfram
reist til vinstri við tjöld kansins — það var heiðursstaður. Tjöld
Kúlan voru svo aftur til vinstri við tjöld Borte.
Þá sjaldan Gengiskan var ekki úti að stríða, dvaldi hann jafn-
an í Karakórum í Mongólíu. Kínverskur sendiherra, er kom á
fund hans þangað, kvaðst ekki hafa séð útfyrir endamörk tjald-
búðar hans beggja vegna, er hann stóð fyrir framan hana.
6. tbi. VIKAN 39