Vikan - 29.04.1971, Blaðsíða 14

Á MEÐAN
BÍLSTJÓRARNIR
VORU Á BALLI
Framhaldssaga efíir Mignon G. Eberhart — 5. hluti
Þetta var allt meö ráðum gert og skipulagt þannig, aö grunur félli
á mig. Þáð var vitað að ég skuldaði John peninga, ég neyddist til
að sækja töskurnar mínar heim til hans umrætt kvöld og lögreglan
fann byssuna mína á gólfinu ...
- Ógnaði hann þér?
Sugar deplaði augunum rugl-
uð. — Hann sagði: „Þér skut-
uð John Ransome." Svo lagði
hann á.
-— En hvers vegna heldurðu
að hann hafi ætlað að hrinda
þér út um gluggann í nótt?
Hún hristi höfuðið. -— Sg
veit það ekki.
Fleira hafði hann ekki upp
úr henni. En hún var ennþá
grábleik í framan þegar við
fórum, og reyndi ekki að halda
aftur af okkur. Hún læsti dyr-
unum jafnskjótt og við vorum
komin fram á ganginn.
— Ég hefði líklega átt að
segja henni að láta lögregluna
vita af þessu, sagði Bill. — En
trúlega hefur þetta verið ein-
hver, sem lesið hefur um morð-
ið í blöðunum og gerir sér
vonir um að geta haft út úr
henni fé með því að hóta að
segja frá einhverju, sem hann
þykist vita.
Lyftan kom.
Síðar átti eftir að koma í ljós
að við höfðum gert örlagarík
mistök, en það datt okkur ekki
í hug. Ekki þá.
Við fórum til veitingahúss í
nágrenninu, og Bill pantaði
dýran hádegisverð. Svo fórum
við að tala. Hann sagði fátt af
reynslu sinni í gæzlunni hjá
lögreglunni, en tók fram að
ástæðan til þess að þeir hand-
tóku hann hefði ekki veriÖ sú,
að Jimmy hefði einnig verið
talinn hafa ástæðu til að myrða
John. — Þar að auki hef ég á
tilfinningunni að Brannigan
hljóti að hafa sagt þeim eitt-
hvað, sem þeir vilja ekki láta
uppi.
Hann vissi ekki hvað eftir-
litsmaðurinn, Brannigan, sem
sem hafði fundið mig á morð-
staðnum þegar eftir að morðið
var framið, gat hafa sagt lög-
reglunni, og ég gat ekki held-
ur ímyndað mér hvað það gat
verið. Lögreglan hafði sagt
honum hvað í erfðaskránni
stóð, svo að hann vissi að Su-
gar átti að fá tíu þúsund doll-
ara og frú Sales Cezanne-mál-
verkið. En hann vissi ekki að
frú Sales hafði komið á hunda-
búgarðinn og að hún hefði þá
getað náð í skammbyssuna
mína. Hann hafði ekki heldur
frétt að Mike Reilly lá undir
grun, og þegar ég sagði hon-
um að stöðvarvagn Mikes hefði
staðið svo klukkutimum skipti
nálægt húsi Johns, spratt hann
upp og sagðist verða að hringja.
Éíg sat kyrr við borðið og
litaðist um í veitingahúsinu.
Þetta var stórvirðulegur stað-
ur, og allar konurnar inni
sýndust vera í minkakápum.
Allt i einu kom ég auga á
Jimmy og náfölt andlit frú
Sales. Hún þrástarði á Jimmy.
Svo kom hún auga á mig
og sagði eitthvað við hann.
Hann sneri sér við og veifaði,
og svo komu þau að borðinu
okkar.
Ég þóttist sjá að þau væru
öðruvísi en þau áttu að sér.
Þegar ég hitti Edith Sales síð-
ast, hafði hún virzt döpur og
niðurdregin. Nú var hún
greinilega æst, og það var
ánægjulegur, næstum sigri-
hrósandi glampi í dökkum
augunum. Jimmy kallaði mig
„elskuna" og kyssti mig á kinn-
ina, klappaði mér á handar-
bakið og var allur á hjólum.
En það var eitthvað þvingað í
framkomu hans.
Bill kom aftur að borðinu
og heilsaði þeim. Svo sneri frú
Sales sér að mér. — Ég skulda
yður afsökunarbeiðni, ungfrú
Bennet. Auðvitað þekkti ég
Harpo. En ég var nýbúin að
lesa þetta um John og var al-
veg utan við mig. Maðurinn
minn er farinn í ferðalag, bætti
hún við svo sem til skýringar.
•— Þá er komið að mér, sagði
Jimmy við Bill. — Ég hef ver-
ið í yfirheyrslu síðan snemma
í morgun.
Bill svaraði engu. Jimmy
strauk hendinni yfir hárið,
taugaóstyrkur, og sagði: —
Manstu ekki til að þú hafir
séð í námunda við hús Johns
einhvern, sem gæti hafa verið
innbrotsþjófur, útlitsins vegna?
— Enginn myndi trúa henni
hvort eð væri, sagði Bill stutt-
lega. — Það er of seint nú.
Frú Sales stóð upp. — Ég
þarf að mæta annars staðar,
sagði hún. — Þakka þér fyrir
matinn, Jimmy. Hún kvaddi
okkur Bill kurteislega og fór.
— Við þurfum einnig að
mæta annars staðar, sagði Bill
og stóð upp. — Hafðu það gott,
Jimmy.
Við borguðum reikninginn,
en þegar við komum fram að
fatahenginu, beið Jimmy okk-
ar þar. — Ég vissi ekki að þið
frú Sales væruð svo góðir vin-
ir, sagði Bill.
Jimmy yppti öxlum. — Hún
krafðist þess að ég byði henni
í hádegisverð, svo að hún gæti
Framhald. á hls. 45.
14 VIKAN 17. TBL.