Vikan


Vikan - 29.04.1971, Blaðsíða 44

Vikan - 29.04.1971, Blaðsíða 44
ATLAS Regent de luxe einmitt handa yður! NÓG PLÁSS — FROST - KULDI - SVALI. 360 litra rými með valfrjálsri skiptingu milli kulda og búrsvala, ásamt lokuðu frystihólfi af réttri gerð fyrir pá, sem jafnframt eiga frysti. INNRÉTTING ( SÉRFLOKKI — með 6 færan- legum draghillum úr ekta krómuðu stáli. Ávax'ta- skúffa. Grænmetisskúffa. 4 flöskuhillur. Smjör- kúpa. Ostahólf. Stórar flöskur, könnur og fernur rúmast vel. ALSJÁLVIRK, KLUKKUSTÝRÐ ÞlDING - ekki einu sinni hnappur-og piðingarvatnið gufar upp. GLÆSILEGUR — SlGILDUR - VANDAÐUR. Látlaus formfegurð, samræmdir litir, bezta efni og einstakúr frágangur. GOTTVERÐ - GÓÐIR GREIÐSLUSKILMÁLAR. SÍMI 2 44 20 SUÐURGÖTU 10 i Nú var honum ljóst að hann elskaði hana ennþá. En það var líklega öðru máli að gegna með hana, þar sem hún hafði aldrei látið heyra frá sér. Og þar sem það var hún, sem hafði slitið sambandið milli þeirra, þá varð það að vera hún sem gengi fyrsta skrefið. Hún hafði einfaldlega horf- ið. Einhver hafði sagt honum að hún hefði fengið vinnu við annars flokks leikhús einhvers staðar fyrir norðan. En hann hafði hvorki heyrt hana eða séð síðan kvöldið sæla, á veit- ingahúsinu bak við leikhúsið. Cliff leit á klukkuna. Það var kominn tími til hádegis- verðar og hann var glorsoltinn. Nú hafði hann ráð á því að sækja dýrara veitingahús og kaupa sér betri mat, en af gömlum vana skundaði hann í áttina að litla veitingahúsinu, þar sem hann hafði borðað um svo langt skeið. Hann heilsaði eigandanum og gekk í áttina að litla horn- borðinu, þar sem hann hafði eytt svo mörgum stundum undanfarin ár, bæði með Sally og einn. Hann þoldi varla að hugsa um allar þær stundir, en þau höfðu alltaf borðað þarna, þegar þau höfðu sam- an vinnu í London. Þá kom hann auga á það. Stutt, ljóst hárið fyrir ofan granna hálsinn. Það var hárið á Sally, hálsinn á Sally.... Hún sat við borðið hans. Borðið þeirra. Beið hún eftir honum? Já, auðvitað. Hann hikaði. Átti hann að laumast út aftur? Gat hún ekki skilið að það var nokkuð áberandi að leita hann uppi í dag? — hún hefði átt að hafa svolítið meira stolt. Peter Haverty hafði hitt naglann á höfuðið. Nú átti hann góða framtíð í vændum og þá vildi hún endurnýja vinskapinn. Það var og! En hann sneri ekki við. Hann gekk rakleitt að borðinu og settist niður. Bláu augun ljómuðu af undr- un og gleði. Cliff! hrópaði hún upp yfir sig. - — Ó, Cliff! — Og hvað kemur til að þú ert komin hingað til höfuð- borgarinnar? sagði hann og hann heyrði sjálfur að það var hæðnis- hreimur í rödd hans. — É'g . . . ég hef verið hér í nokkrar vikur. Hún virti hann fyrir sér, eins og til að kom- ast að því hvað hann væri að hugsa. — Stykkið, sem ég lék í var hætt að ganga og tekið út fyrir nokkrum vikum. — Jæja, sagði hann, mjög áhugalaus. Hann var nú viss um að hún hafði beðið tilbú- in eftir tækifæri. Og nú eygði hún eitthvað slíkt. Gegnum hann. — Ég hef séð nafnið þitt á biðlistum hjá nokkrum leik- húsum, sagði hún. — Það er leitt að þú skulir ekki hafa fengið neitt að gera. En ég hef ekki viljað hafa upp á þér, vegna þess að ég var hrædd um að þú færir þá að bjóða mér út að borða, án þess að hafa ráð á því. — Þar hafðirðu á réttu að standa, sagði hann. Ég á við að ég hafði ekki haft ráð á því. Það varð andartaks þögn. Svo lagði hún hönd sína yfir hans og sagði: — Ég skal vera ærleg, Cliff. Ég hef saknað þín hræðilega mikið. Hann starði á hana. Bláu augun voru rök. Ágætis frammistaða hjá leikkonu, hugsaði hann. — Ef ég man rétt, þá var það. ekki ég sem sleit sam- bandi okkar, Sagði hann sein- lega. _ É'g veit það, svaraði hún. — Ég get aldrei fyrirgefið sjálfri mér að ég skyldi gera það. En nú langar mig til að bæta það upp. Viltu það ekki, Cliff? Hann langaði til að hrópa „Já“ og þrýsta henni að sér og láta kossana rigna yfir þennan dásamlega og við- kvæmnislega munn. Þá mundi hann hvers vegna hún hafði leitað hann uppi. „Þegar rign- ir á prestinn . - .“ hafði Pete sagt. — Og heldurðu að það geti blessazt nú? - Heyrðu mig nú, Cliff, sagði hún, alvarleg í bragði. Ég veit að þú verður ekki hrifinn af því sem ég ætla nú, að segja, en.... Hún þagnaði og beit á vörina. — Við get- um búið saman þangað til þú færð eitthvað sem hentar þér. Ég vinn fyrir svo miklum pen- ingum að það dugar okkur báð- um. Hann glennti upp augun. — Þú? Og það rann skyndilega upp fyrir honum að hún vissi ekki neitt um ráðningu hans. „Sviðs- ljósið“ var alveg ný komið út og hún hafði ekki séð það enn- þá. Það gat líka verið að hún læsi það aldrei. -Eg er nýkomin frá leik- hússtjóranum. sagði hún áköf, — og ég hef fengið bezta tæki- færi lífs míns. Það er aðal kvenhlutverkið í söngleik, sem bráðlega verður settur upp. Ég skrifaði undir samninginn í morgun. Það er sagt að þetta sé ágætis söngleikur, ekki síðri en „My Fair Lady“ og komi til. með að ganga í mörg ár. Það getur verið að þú hafir heyrt um hann. Og ef þú ert ekki of stoltur til að leyfa mér að greiða reikningana fyrst um sinn. . . Hann fór að hlæja, en hún þagði. Af hverju ertu að hlæja, sagði hún og það var augljóst að henni sárnaði. — Var ég að segja eitthvað fyndið? ☆ 44 VIKAN 17. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.