Vikan - 29.04.1971, Blaðsíða 36

inn var hvergi nærri. En þar
sem Damaris var þama ein-
sömul, kaus hann að sýna á
sér drembisvip.
— Ég vona að ég trufli ekki,
sagði hann frekjulega. — Þú
hefur verið að ræða málin við
Brandon og Farrancourt, býst
ég við. Má ég benda þér á að
sem tilvonandi eiginmaður
þinn, hef ég rétt til að vera
viðstaddur slík samtöl!
Damaris horfði á hann og
vissi ekki hvað hann var að
fara. í öllu sem á undan var
gengið hafði hún hreinlega
gleymt þessari furðulegu trú-
lofun, en nú var hún minnt
svona harkalega á það hvernig
framtíð hennar yrði. Fyrr eða
síðar yrði jarlinn keyptur úr
haldi og eftir þessum skelfi-
legu fréttum sem hún hafði
heyrt í dag, vissi hún að hún
yrði að hlýða boðum hans í
einu og öllu, ef hún átti að
forða Kit frá ofsóknum hans.
Fletcher var honum þægur
ljár í þúfu og þar sem örlög
Fletchers voru undir jarlinum
komin ,þá myndi hann koma
upp um leyndarmál hennar, án
þess að blikna. Hún varð að
vera varkár gagnvart honum,
en eitt þurfti hún að fá vissu
um.
— Segðu mér eitt, vissir þú
að frændi minn var að svíkja
Kit í hendurnar á Renard?
Ingram horfði rannsakandi á
hana. Hann gat með góðri
samvizku neitað því, en svo
var það þetta ‘með bréfið, sem
hann hafði náð í, það gæti
komið í dagsljósið. Hann svar-
aði, mjög varfærnislega:
— 'Ég vissi að Brandon
reyndi að hindra brottför þína
og þar sem það, ef það hefði
heppnazt, myndi koma í veg
fyrir vonir mínar, gerði ég allt
sem ég gat til að láta það ekki
ske. Mér var Ijóst að jarlinn
óttaðist að áhrif Brandons á
þig væru það mikil að honum
tækist að fá þig til að verða
um kyrrt á Jamaica. En mér
datt ekki í hug að hann reyndi
að gera Brandon þennan óleik.
Ég var jafn hissa og þið, þeg-
ar Brandon kom í ljós um borð
í „Albatross“, það sver ég.
Hún horfði fast á hann um
stund, en þar sem hann leit
ekki undan, ákvað hún með
sjálfri sér að trúa honum.
—• Það er gott, sagði hún
þurrlega. — Ef þú hefðir haft
eitthvað með það að gera, þá
hefði enginn mannlegur mátt-
ur fengið mig til að tala við
þig framar, hvað þá annað.
Hann sá nú að það hafði ver-
ið rétt af honum að tala svona
opinskátt við hana og það veitti
honum kjark til að spyrja:
— Á ég að skilja það þann-
ig að jarlinn hafi vanmetið
vald Brandons?
Damaris sneri sér undan, til
þess að hann sæi ekki sorgina
í augum hennar.
— Mín einasta ósk nú er að
komast eins fljótt og hægt er
burt frá Jamaica, sagði hún
lágt. — Vertu alveg rólegur!
Það getur enginn haldið mér
eftir í Vestur-Indíum.
Framháld í nœsta blaSi.
JOHN LENNON
Framhald af bls. 28.
sinn haus. Þeir finna ekkert.
Það er ég sem finn, ég sem hef
tilfinninguna, vegna þess að það
er ég sem er að túlka eitthvað.
En þeir lifa á mér og öðrum
listamönnum, sjúga allt af okk-
ur sem þeir mögulega geta og
við erum þeir ... meira segja
er það svona með boxarana —
þegar Oscar kemur inn í hring-
inn lemja þeir allt vit út úr
honum, hann slær Clay aðeins
einu sinni og allir æpa af hrifn-
ingu. Ég vildi mikið frekar vera
í áhorfendahópnum, en ég er
ekki fær um það.
Og ég meina það þegar ég
segi að ég vildi vera fiskimað-
ur. Ég veit að það hljómar
kjánalega — og ég vildi vissu-
lega frekar vera ríkur en fá-
tækur og allt það — en ég vildi
að sársaukinn væri vanþekking.
Ef maður veit ekkert, maður,
þá er enginn sársauki; svona
lít ég á það.
— Hvaða lög koma þér strax
i huga þegar talað er um Lenn-
on/McCdrtney-lög?
—• „I Want To Hold Your
Hand“, „From Me To You“,
„She Loves You“, það eru þessi,
en ég verð að hafa lista yfir
þetta, því þau eru svo mörg,
milljón trilljónir. Þegar maður
er í rokkhljómsveit verður
maður að semja með tveggja
laga plötur í huga og við Paul
hættum því fljótlega. Við vor-
um með alla fingur í hvers
annars köku.
Ég man að einfaldleikinn á
nýju plötunni minni var áber-
andi á tvöfalda albúmi Bítl-
anna. Það var til dæmis áber-
andi í „She’s So Heavy“; svo
áberandi að einhver gagnrýn-
andi skrifaði: „Hann virðist
hafa glatað hæfileiká sínum til
að semja texta, því þetta er
einfalt og leiðinlegt." En „She’s
So Heavy“ var um Yoko. Þegar
kemur að kjarna málsins, eins
og Yoko sagði, þegar maður er
að drukkna, þá segir maður
ekki: „Mikið lifandis skelfing
yrði ég nú ánægður ef einhverj-
um dytti í hug að athuga hvort
hér væri ekki einhver að
drukkna og þar með væri mér
hjálpað," heldur öskrar maður.
Og í „She’s So Heavy" söng ég
einfaldlega: „I Want you, I
want you so bad, she’s so heavy,
I want you...“ og svo áfram.
Ég byrjaði að semja einfaldar
með tvöfalda albúminu.
— Hvers vegna samdir þú
„Revolution“?
— Hvora?
— Báðar.
— Þær voru þrjár.
— Jæja, byrjum þá á tveggja
laga plötunni.
— Einhverntíma þegar hinir
voru í fríi samdi ég „Revolu-
tion“ og „Revoution Number
Nine“. Ég ætlaði að setja það
út á tveggja laga plötu og var
búinn að ganga frá öllu, en þá
komu þeir heim og sögðu að
það væri ekki nógu gott. Og þá
settum við út... æ, hvað var
það? „Hello Goodbye" eða ein-
hvern svoleiðis skít? Nei, við
sendum frá okkur „Hey Jude“
sem var vissulega þess virði —
mér þykir leitt að viðurkenna
það — en við hefðum getað haft
báðar.
Mig langaði til að segja það
sem mér fannst um byltingu
(revolution). Mér fannst sann-
arlega kominn tími til að ég
talaði um það rétt eins og mér
fannst tími til kominn að tala
um stríðið í Víetnam. Þegar við
vorum með Brian önzuðum við,
aldrei spurningum um stríðið
og svo kom að því að við sögð-
um við hann: „Nú ætlum við að
tala um stríðið og við ætlum
ekki að vera með neinar vífil-
lengjur, við erum á móti því.“
Ég vildi fá að segja það sem
mér fannst um byltingu.
Ég hafði hugsað um þetta í
fjöllunum í Indlandi. Að vísu
var ég enn með þessa tilfinn-
ingu um að Guð bjargi öllu og
að allt verði í lagi (jafnvel nú
segi ég: „Hold on John, it’s
goin to be all right“, og ef ég
myndi ekki gera það væri ekk-
ert í lagi) og þess vegna gerði
ég það. Ég vildi tala, ég vildi
segja mitt um byltinguna. Ég
vildi segja við þig eða hvern
sem er: „Þetta er það sem ég
segi, hvað segir þú? Tölum
saman um þetta og sjáum hvað
skeður.“
f einni útgáfunni sagði ég
„count me in“ þegar talað var
um ofbeldi (If you talk about
destruction, don’t you know
that you can count me out, seg-
ir annars staðar), vegna þess
að ég vissi ekki hvað mér
fannst. En svo sagði ég „count
me out“ í því sem við settum
út, vegna þess að ég held að
blóðug bylting um allt myndi
ekki verða mjög hagstæð. Ég vil
ekki deyja, en þegar ég fer að
hugsa um hvað getur skeð ann-
að, virðist það óhjákvæmilegt.
„Revolution 9“ var eiginlega
mynd af því sem ég held að
skeði raunverulega þegar bylt-
ingin verður: það var eins og
teikning ai byltingunni. Allt
þetta var búið til úr bútum. Ég
var með um það bil 30 bútá í
gangi (segulbandsspólubúta) og
samræmdi þá á eina rás. Ég var
með klassíska músík aftur á
bak eftir að hafa skorið það
band niður í smábúta og skeytt
þá saman úr samhengi og allt í
þessum dúr til að fá réttu
hljóðin. Eitt bandið var prufu-
band frá upptökumanninum og
það byrjaði með rödd sem sagði:
„This is EMI Test Series Numb-
er 9“. Ég klippti allt út sem
var á þessu bandi og setti töl-
una 9 við það. Svo kom í ljós
að ég á afmæli þann níunda, 9
er happatalan mín og svo fram-
vegis, en þetta var bara svo
•fyndið að hejTa allt númerað
númer níu, þetta var eins og
brandari — það er í rauninni
allt og sumt.
— „Happiness is a Warm
Gun“ er skemmtilegt lag.
— Ó, hvort það er. Mér finnst
það eitt bezta lagið mitt, ég var
satt að segja nærri búinn að
gleyma þvi. Það er dýrlegt lag.
Mér finnst gaman að öllu sem
er að ske í því. Eins og „God“,
þar hafði ég sett saman þrjú
ólík lög og það átti að. .. það
var eins og það rynni í gegnum
allar tegundir af rokkmúsík.
Það var alls ekki um „H“
(heróín), og Lucy in the Sky
with Diamonds“ var ekki um
LSD. Ég get svarið það til Guðs
eða Mao eða einhvers, að ég
hafði ekki hugmynd um að tit-
illinn væri skammstafaður LSD
fyrr en einhver 'sagði mér það.
Og „Happiness is a Warm Gun“
átti heldur ekki að vera um
heróín. George Martin átti bók
um byssur sem hann var að
segía mér frá — held ég — eða
að hann átti blað sem var með
þessari fyrirsögn á forsíðu:
„Happiness is a Warm Gun“ —
já, svoleiðis var það. Hann lán-
aði mér þetta blað og ég las
það. Svo hugsaði ég með mér
að þetta væri stórkostlega fár-
ánlegt, þvi heit byssa þýðir að
36 VIKAN 17. TBL.